بریده‌های کتاب آنی شرلی در خانه رویاها

آنی گفت : حالا می فهمم جدا بعضی ها این طور جذب دریا می شوند . زمانی که هوس دریانوردی در لحظه ی غروب در وجودت بیدار می شود دیگر نمی توانی در مقابل وسوسه اش مقاومت کنی حالا می توانم سر گشتگی کاپیتان جیم را درک کنم .هر وقت می بینم که یک کشتی از کانال دور می شود یا یک مرغ دریایی آن سوی سد اوج می گیرد، آرزو می کنم روی عرشه ی همان کشتی باشم یا مثل یک مرغ دریایی به قلب طوفان نفوذ کنم .

ولی فکرش را بکنید اگر همه عاقل بودند،چه دنیای کسل کننده ای میشد.

بدم نمی‌آید گاهی تنها باشم و فکر کنم و مزه‌ی خلوت کردن را بچشم. از طرف دیگر، عاشق دوستانم هستم و در کنار دیگران واقعا به من خوش می‌گذرد. - چقدر از این حیث شبیه همیم!

عاشق موسیقی ام.وقتی موسیقی در رگ هایم جاری میشود همه چیز را فراموش میکنم.همه چیز به جز لذت داشتن چنین لحظه ای را.احساس میکنم نه زمینی زیرپایم است و نه سقفی بالای سرم.انگار میان ستاره ها معلق مانده ام

موی طلایی اصلا به تو نمی‌آید ، ملکه آنی!...ملکه‌ی من!...ملکه‌ی قلب و زندگی و خانه ام!

روز بعد،روز عروسی آنها بود و در ساحل ارغوانی و مه گرفته ی بندر فور ویندز،خانه رؤیایشان انتظارشان را می‌کشید.

باد از سوی ساحل می‌وزید و امواج کشیده و نقره ای را بر سطح دریا می‌آفرید. تاریکی، پرده ای مخملی روی تپه های ماسه ای و قله های محل تجمع مرغان دریایی می‌کشید. آسمان زیر لایه‌ی ابریشمی مه پنهان شده بود و ستاره‌ی شامگاهی برفراز سد، چشمک می زد.

خیلی سخت است که بگویم مردم چه وقت بزرگ می‌شوند.

زندگی بدون عشق خیلی تلخ است... خیلی پوچ و توخالی است...

«هر چه پیرتر می‌شویم، مرگ چهره‌ی دوستانه‌تری پیدا می‌کند.»

زندگی انقدر به او سخت گرفته بود که می ترسید به آرزو هاش فکر کنه

یک ساعت دیگر سال تمام می شود. سرکار خانم بلایت! من تا به حال هفتاد و شش سال جدید را دیده ام. مارشال الیوت گفت: امیدوارم سال صدم را هم ببینی» کاپیتان جیم به علامت نفی سرش را تکان داد و گفت: «نه، نمی بینم. دلم هم نمی خواهد که ببینم. هر چه پیرتر میشویم مرگ چهره ی دوستانه تری پیدا می کند. با این حال هیچ کس مردن را دوست ندارد تنیسون هم این موضوع را تأیید می کند. یک نمونه اش خانم والیس پیر است. او در تمام عمرش با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرد و بیشتر عزیزانش را از دست داد همیشه می گفت که دوست دارد هر چه زودتر زمان مرگش فرا برسد؛ چون دیگر طاقت زندگی در این دنیای پراشک و او را ندارد. ولی به محض اینکه یک بیماری به سراغش آمد، نمی دانید چه حالی شده از شهر چند دکتر خبر کرد پرستار استخدام کرد و آن قدر دارو خورد که یک سنگ را از پا در می آورد. درست است که این دنیا پر از اشک و آه است، ولی مثل اینکه بعضی ها اشک ریختن را دوست دارند»