بریده‌های کتاب آنی شرلی در خانه ی رویاها

ولی فکرش را بکنید اگر همه عاقل بودند،چه دنیای کسل کننده ای میشد.

بدم نمی‌آید گاهی تنها باشم و فکر کنم و مزه‌ی خلوت کردن را بچشم. از طرف دیگر، عاشق دوستانم هستم و در کنار دیگران واقعا به من خوش می‌گذرد. - چقدر از این حیث شبیه همیم!

روز بعد،روز عروسی آنها بود و در ساحل ارغوانی و مه گرفته ی بندر فور ویندز،خانه رؤیایشان انتظارشان را می‌کشید.

«هر چه پیرتر می‌شویم، مرگ چهره‌ی دوستانه‌تری پیدا می‌کند.»

زندگی انقدر به او سخت گرفته بود که می ترسید به آرزو هاش فکر کنه

آنی گفت : حالا می فهمم جدا بعضی ها این طور جذب دریا می شوند . زمانی که هوس دریانوردی در لحظه ی غروب در وجودت بیدار می شود دیگر نمی توانی در مقابل وسوسه اش مقاومت کنی حالا می توانم سر گشتگی کاپیتان جیم را درک کنم .هر وقت می بینم که یک کشتی از کانال دور می شود یا یک مرغ دریایی آن سوی سد اوج می گیرد، آرزو می کنم روی عرشه ی همان کشتی باشم یا مثل یک مرغ دریایی به قلب طوفان نفوذ کنم .

عاشق موسیقی ام.وقتی موسیقی در رگ هایم جاری میشود همه چیز را فراموش میکنم.همه چیز به جز لذت داشتن چنین لحظه ای را.احساس میکنم نه زمینی زیرپایم است و نه سقفی بالای سرم.انگار میان ستاره ها معلق مانده ام

موی طلایی اصلا به تو نمی‌آید ، ملکه آنی!...ملکه‌ی من!...ملکه‌ی قلب و زندگی و خانه ام!

باد از سوی ساحل می‌وزید و امواج کشیده و نقره ای را بر سطح دریا می‌آفرید. تاریکی، پرده ای مخملی روی تپه های ماسه ای و قله های محل تجمع مرغان دریایی می‌کشید. آسمان زیر لایه‌ی ابریشمی مه پنهان شده بود و ستاره‌ی شامگاهی برفراز سد، چشمک می زد.

خیلی سخت است که بگویم مردم چه وقت بزرگ می‌شوند.

زندگی بدون عشق خیلی تلخ است... خیلی پوچ و توخالی است...