بریده‌های کتاب اسفار کاتبان

سرش را پایین انداخته بود و چیزی نمی‌گفت. پرسیدم: می‌خواهید گریه کنید؟ و لبخند زدم. گفت: به بعضی چیزها نمی‌شود فکر نکرد؛ حتی اگر آدم آن چیزها را فراموش کند، خودشان را تحمیل می‌کنند، برای همین چیزهاست که باید گریه کرد، گریه کردن هم ارادی نیست؛ گاهی حتی گریه باعث می‌شود که انسان موقعیتش را درک کند که تنها شده و هیچ‌کس با او نیست.

برای همین است که در غیاب آن تن خاکی باید تنی زوال‌ناپذیر از جنس کلام برایش نوشت تا همچنان که شیخ یحیی کندری می‌گوید، به هنگام قرائت هر غایب یا که نیامده‌ای که شکل چشمان اقلیما را می‌خواند، آن هوشیاری در مردمکانش مثل آفتاب بدرخشد. تا در مجال بود و نبودِ شکل خاکی تنش، حضور زوال‌ناپذیرش در کلمات سربی حلول کند و آن هوشیاری قرائت شود.