بریده‌های کتاب اسفار کاتبان

سرش را پایین انداخته بود و چیزی نمی‌گفت. پرسیدم: می‌خواهید گریه کنید؟ و لبخند زدم. گفت: به بعضی چیزها نمی‌شود فکر نکرد؛ حتی اگر آدم آن چیزها را فراموش کند، خودشان را تحمیل می‌کنند، برای همین چیزهاست که باید گریه کرد، گریه کردن هم ارادی نیست؛ گاهی حتی گریه باعث می‌شود که انسان موقعیتش را درک کند که تنها شده و هیچ‌کس با او نیست.

ولی من برداشت دیگری از عدالت داشتم. برایش گفتم شاید یکی از معناهای عدالت این باشد که انسان به همه ی اشیا حق بدهد که مفهوم خود را حفظ کنند.

برای همین است که در غیاب آن تن خاکی باید تنی زوال‌ناپذیر از جنس کلام برایش نوشت تا همچنان که شیخ یحیی کندری می‌گوید، به هنگام قرائت هر غایب یا که نیامده‌ای که شکل چشمان اقلیما را می‌خواند، آن هوشیاری در مردمکانش مثل آفتاب بدرخشد. تا در مجال بود و نبودِ شکل خاکی تنش، حضور زوال‌ناپذیرش در کلمات سربی حلول کند و آن هوشیاری قرائت شود.

و شاه مغفور می‌فرماید: "حیات عین مرگ است که نطفهٔ حیات همان علت مرگ نیز هست که آن سوی سکه‌ی حیات، موت است که سرخوشی نزول نطفگان، سرخوشی سکرات مرگ هم هست..."

همان غروب بود که [اقلیما] از یکی از دختر دایی‌هایش صحبت کرد که به قول او، با مردی بیرون از امت ازدواج کرده و برای همین برایش مجلس ختم گرفته اند. سیاه پوشیده و گریه کرده اند و حتی سنگ گوری هم به نامش روی یک گور خالی گذاشته اند و گویا تاریخ مرگش را مطابق روزی که از دین خارج شده، روی سنگ حک می‌کنند.

رو به شاه می فرماید: ما یتیمی از بلاد کرمان بودیم که چون زلزله آمد و آن بلاد را کن فیکون کرد، نوخطی بودیم که هنوز حتی نرمه مویی بر عذار نداشتیم و بی اذن سر انگشتان مادر به خواب نمیرفتیم و اینک کاشف رشته ای از گیسوانش بودیم که از زیر تلی خاک پبچان بیرون مانده و صدای هیچ ذی روحی نمی آمد که مدد جوییم.

میگفت : شما هم مثل من تنهایید. گفتم : همه ی تنهایی ها به هم شبیه اند.