بریده‌های کتاب جنایت و مکافات

آنجا که عقل در می‌ماند ، شیطان به یاریت می‌آید.

رنج و درد لازمه قوه دراکه پهناور و قلب عمیق است.

آدمیزاد پست به همه‌چیز عادت می کند.

- سونیا، قلب بدی دارم، این را بدان! بسیاری از چیزها را به این ترتیب می‌توان توجیه کرد.

‌مسلماً هر آدمی باید دست کم یکی را داشته باشد که به حالش دل بسوزاند!

در چهره لیزاوتا بیم کودکانه‌ای نقش بسته بود، درست مانند حالتی که بر چهره بچه ها نقش می‌بندد هنگامی که ناگهان از چیزی بترسند و به آن شئ ترسناک با ناراحتی خیره شوند و خود را به‌سویی بکشند و دستهای کوچکشان را به جلو دراز کنند و آماده گریستن بشوند.

زیاد فلسفه نبافید، خود را مستقیماً بی هیچ تفکر به اختیار زندگی بگذارید و نگران نباشید. زندگی شما را به ساحل می‌رساند و به روی پای خودتان قرار می‌دهد.

من در مقابل هیچ چیزی به جز در مقابل رنج انسان، سر تعظیم فرود نیاوردم!

ویژگی شخصیتی و حالت روحی و روانی او همین‌گونه بود. با تنهایی خود زندگی می‌کرد و از حضور در جمع گریزان بود.

تا به حال ترس از گناه خودکشی و فکر آنها، از غرق ساختن خود بازش داشته است...و اگر تا به حال دیوانه نشده است...اما که گفته است که دیوانه نشده؟

برای چه زنده باشد؟ چه هدفی داشته باشد؟ برای رسیدن به چه منظوری تلاش کند؟ زندگی کند تا فقط وجود داشته باشد؟ اما او که سابقاً هم هزاران بار آماده بود وجودش را به خاطر عقیده به خاطر امید و حتی به خاطر تخیلی فدا کند. تنها وجود داشتن، برای او همیشه کم می‌نمود. پیوسته در پی چیز بیشتری بود. شاید فقط به سبب نیروی خواسته‌هایش بود که در آن زمان خود را انسانی خوانده بود که می‌توانست بیش از دیگران مجاز باشد.

من نمی فهمم چرا بمب انداختن بر یک شهر که محاصره شده و می دانیم در آخر بسیاری کشته خواهند شد،زیباتر و افتخارآمیز تر از کشتن یک نفر با تبر است؟!

و باز خواهد گفت: بیا، یک بار تو را بخشودم، یک بار بخشودمت... اکنون هم گناهان بی‌شمار تو بخشیده می‌شود.