بریده‌ کتاب‌های جنایت و مکافات

فقط مانده ام که مردم از چه چیزی بیشتر وحشت دارند.من که می‌گویم مردم بیشتر از این وحشت دارند که قدم تازه ای بردارند یا حرف تازه ای بزنند...

- من از همه این چیز ها حوصله‌ام سررفته است. می‌شنوید؟

روشن شد که اکنون غم و غصه تنها سودی ندارد و رنج بی‌درمان و چون چرای تنها درباره سوالهای حل نشدنی دیگر به درد نمی‌خورد. باید حتماً کاری کرد و بی‌درنگ و هرچه زودتر، آن کار را کرد. به هر قیمتی که شده است باید تصمیم گرفت، هر تصمیمی که باشد و یا...)) و ناگهان خشمناک فریاد زد: - یا بکلی از زندگی روگردان شد! مطیعانه سرنوشت را، همان طور که هست، یک بار و برای همیشه پذیرفت و هر نوع حق تلاش و زندگی و دوست داشتن را در خود خفه کرد.

امان از این قلبهای عزیز بیدادگر!

هر امری حدی دارد که گذشتن از آن خطرناک است زیرا یک بار که قدم از آن فراتر نهاده شد، بازگشت غیرممکن می‌شود.

اصلا برای آدم های عمیق و حساس ، درد و رنج لازم است.

می‌فهمید آقای عزیز، آیا می‌فهمید بی‌پناهی یعنی چه؟

به رسم معمول، هنگام راه رفتن، بی‌آنکه متوجه جاده باشد، زیر لب چیزی زمزمه می‌کرد و حتی گاهی با صدای بلند با خود سخن می‌گفت و از این رو موجب تعجب رهگذران می‌شد. بسیاری او را مست می‌پنداشتند.

- رنج و درد لازمه قوه دراکه پهناور و قلب عمیق است. و بعد ناگهان متفکرانه، به طوری که حتی با لحن سخنش مغایرت داشت، گفت: - مردم واقعاً بزرگ، به نظر من باید در دنیا غم را بزرگ احساس کنند.

می دانم اگر قضاوت نادرستی در مورد کسی بکنم،دنیا تمام تلاشش را می کند مرا در شرایط او قرار دهد تا به من ثابت کند که در تاریکی،همه ی ما شبیه یکدیگر هستیم.

چه عیبی دارد که شما را تا مدتی طولانی کسی نبیند؟ صحبت بر سر زمان نیست، بلکه سر خود شماست. خورشید شوید آن وقت همه شما را خواهند دید. خورشید قبل از هرچیز باید براستی خورشید باشد.

روشنی بی‌درنگ زدوده شد، اما رنج باقی ماند...

من همه ی اینها را درک میکنم. هرچه بیشتر عرق میخورم ، بیشتر درک میکنم. اصلا برای همین است که عرق میخورم، یعنی با عرق خوردن میخواهم دلسوزی و ترحم دیگران را جلب کنم. دنبال کیف و خوشی نیستم، دنبال درد و دریغم. عرق میخورم که عذاب بکشم، آقا، که بیشتر عذاب بکشم!

مگر تو هم چنین نکردی. تو هم قدمت را فراتر نهادی...و توانستی چنان قدمی برداری. تو خود را کشته‌ای، زندگی‌ات را نابود کرده‌ای، زندگی خودت را...اما این فرقی نمی‌کند...تو می‌توانستی عقلاً و روحاً زندگی کنی، اما عاقبت کارت به میدان سننایا خواهد کشید...لکن تو توان آن را نداری و اگر تنها بمانی، دیوانه خواهی شد...

اگر امکان داشت که در این دقیقه به جایی پناه ببرد که به‌کلی تنها باشد ، حتی برای تمام عمر ، بی‌شک خود را خوشبخت می‌شمرد، اما مشکل این بود که در این اواخر ، هرچند پیوسته تقریباً تنها بود، اما به‌هیچ‌وجه نمی‌توانست واقعاً احساس کند که تنهاست.

خداوندا، راهم را به من نشان بده و من از این...آرزوی لعنتی خود دست می‌کشم!

برای خود و راحتی خود و حتی برای نجات خویشتن از مرگ، به هیچ وجه خود را نخواهد فروخت، اما به خاطر دیگری دارد می‌فروشد!

((ما معمولاً فکر می‌کنیم جهان آخرت دنیایی است عظیم و غیرقابل درک. آخر چرا؟ آمدیم آن دنیا اتاقک محقری بود مثل همین حمام‌های دودزده‌ی دهات، با سه کنج‌های کارتُنک بسته، هان؟ آن وقت چه؟ میدانید، من که گاهی فکر می‌کنم باید همین‌طورها باشد.))