چقدر انسان تنهاست.مثل پر کاه در هوای طوفانی؛

تو بلاخره فشار دائم پوسیدن و خسته کردن خیال خستگی ناپذیرتو حس میکنی چون در حال رشدی و ایده آلهای قبلیت رو زودتر بارور میکنی.اونا خرد میشن،گرد میشن؛اگه زندگی دیگه ای نداشته باشی،محکومی که زندگی رو از همون تکه های خرد شده و ریزه هاش دوباره بسازی.در حالیکه روح تو تمایل به چیز دیگری داره و چیزی غیر از اون می خواد!

پدر پرسید:《دنبال چه می گردی؟》 آیدین گفت:《دنبال خودم!》

چه تنهایی عجیبی! پدر خیال می کرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد،تنهاست.نمی دانست که تنهایی را فقط در شلوغی هم می‌شود حس کرد.