بریده‌های کتاب ارتداد

تو نمی‌توانی و نخواهی توانست از ابتلا رها شوی؛ نه تو و نه هیچ‌کس دیگر. ابتلا قوت غالب بشر است و هرکس از این قوت بی بهره شود، از آدمی می‌میرد و به حیوان سرمی‌زند. بلای خود را در آغوش بگیر و بفشار؛ آن‌گونه که با آن در هم بیامیزی. او از آن توست و تو از آن او. و این مقام رضاست.

درست آن لحظه که سختی و رنج تو را فرا می‌گیرد، یک پرسش اضطراب آمیز مثل علفی خودرو از دل ناشکیبا سر بر می‌آورد:« آیا این انتخاب به رنجی که در پی دارد می‌ارزد؟!»

آن گاه آرام می‌گوید: یونسِ عزیزِ پرشورِ دلشکسته، باید همواره از باورهایمان غبارزدایی کنیم تا زانوهایمان سست نشود. گاهی خطاهای ریز، باورسوز می‌شود، آرام آرام و به تدریج لرزش‌های کوچک در طول زمان به ارتعاشی عظیم مبدل می‌شود که صخره‌های مغرور مستحکم را می‌لرزاند و می‌شکافد. به چشم‌هایش خیره می‌مانم. در عمق پنهان آن‌ها چیزی می‌بینم که آشناست. سید علی آرام نجوا می‌کند: از آنچه به تدریج رخ می‌دهد، بترس؛ فاصله‌‌های تدریجی، لرزش‌های تدریجی، سستی‌های تدریجی، "شدن" های تدریجی؛ این تدریجی‌ها صدای پای ارتداد است و بریدن از حق!

تو وابسته بودی و من عاشق. به گمانم عشق شدیدتر از وابستگی‌ است. به گمانم رها شدن از وابستگی آسان‌تر از رها شدن از بند عشق باشد. به گمانم رها شدن از وابستگی محال نیست و رها شدن از عشق محال است.

دریغا که در همراهی هر امام حقی، رنجی نهفته است که سیاه لشکر حامیان را با این پرسش ناگهانی ِ دهشتناک می‌آزماید:«آیا این انتخاب به رنجی که در پی دارد می ارزد؟!»

من سوال می کنم ولی نه برای پاسخی که راهی جلوی پایم بگدارد .وقتی انسان در بن بست و انسداد است پرسیدن و اشتراک گذاشتن درماندگی یک واکنش طبیعی است .. من به حمایت و دلجویی نیاز داشتم و برای همین می پرسیدم

ایمان در هوای صاف و زمین آرام،محک نمی‌خورد!

نباید می‌گذاشتم کار به اینجا بکشد ولی من بی‌خبر بودم و کلافه. می‌گفتم خوب می‌شود، همه مثل همیم، ولی او هر روز غریبه‌تر می‌شد. آن وقت‌ها نمی‌دانستم نباید هیچ مسئله‌ای را به حال خودش رها کرد. هیچ مسئله‌ای خود به خود حل نمی‌شود. باید با مسئله کلنجار رفت. باید خسته‌اش کرد. هیچ تغییری اول به چشم نمی‌آید، ولی بعدتر، زمانی که به نشانیِ همیشگی می‌روی تا دوستی را ببینی، عمارت‌ها و کوچه‌ها و سنگفرش‌های جدید به تو می‌گویند که راه را اشتباه آمده‌ای...

من از زیاد شدن تعداد نفوس آدم‌های رذل می‌ترسم.

استدراج آغاز تباهی است. همه چیز به تدریج تغییر می‌کند.

هر حرکتی از هر توقفی بهتر است. توقف به طور فزاینده خود را بازتولید می‌کند. در توقف، رسوب می‌کنیم، بوی کهنگی و ماندگی می‌گیریم. انسان متوقف یعنی مرده؛ حرکتِ متوقف یعنی سکون؛ مبارزه‌ی متوقف یعنی سازش.

... و این اوست که لحظه‌ها را آن‌گونه که اراده می‌کند، کنار هم می‌گذارد و تاریخ را شکل می‌دهد. لحظه ها ظرف تحقق اراده‌ی الهی‌اند. او تکلم می‌کند و آنچه باید بشود، می‌شود؛ در هر نقطه از زمین، در هر نقطه از زمان، در هر نقطه از آفرینش.

دریا، وقتی که می خندید، آرام موج بر می داشت، ولی وقتی به هم می ریخت، می توفید و خودش را به صخره ها می کوبید. دریا بود دیگر.

گمان می‌کنم شک مثل جانور مرموزی کنج و کنار قلب پنهان می‌شود تا به وقت خواب‌آلودگی ایمان سربرآورد. به گمان من شک بعد از یقین، صد چندان مخوف‌تر از شک پیش از یقین است. شک پیش از یقین جلو می‌راند و شک پس از یقین زمین‌گیر می‌کند.

خالص شدن انقلاب جزئی از فرایند انقلاب است. هرکسی تحمل انقلابی ماندن را ندارد. جدا شدن تدریجیِ پشیمان ها و درمانده ها جزئی از ابتلاء انقلاب است.