بریده‌ کتاب‌های ارتداد

با مردمان پراکنده جان، پریشان چشم و خشکیده ذوق، تاریخ به پیش نمی رود. انقلابی که آفاق را دیگرگون کند، عزیمت گاهش،اعماق قلب منقلب شده‌ی انسان هاست.

وقتی از خواب برمی‌خیزی و با طلوع چشم‌هایت روز من آغاز می‌شود....

خدا فراموشی را خلق کرد تا رنج‌ها خاطره نشوند بلکه در ظلمت عدم فرو روند و جای خود را به آرامش بدهند.

گاهی که منطقی بر منطق دیگر نمی‌چربد و استدلالی قدرت کوبیدن استدلال دیگر را ندارد، انگیزه‌های تاریخی تعیین کننده می‌شود.

خداوند فراموشی را خلق کرد تا رنج‌ها خاطره نشوند بلکه در ظلمت عدم فروروند و جای خود را به آرامش بدهند. اما نباید خاطرات را مخدوش کرد. با مخدوش شدن گذشته، آینده‌ای وجود نخواهد داشت. آینده درختی است که در باغ گذشته می‌روید و ثمر می‌دهد.

«یونس عزیز پرشور دلشکسته! باید همواره از باورهایمان غبارزدایی کنیم تا زانوهایمان سست نشود. گاهی خطاهای ریز، باورسوز می‌شود، آرام آرام و به‌تدریج، لرزش‌های کوچک در طول زمان به ارتعاشی عظیم مبدل می‌شود، که صخره‌های مغرور مستحکم را می‌لرزاند و می‌شکافد. »

و فاصله‌ی من با تو فقط یک کوچه است؛ اما وقتی یک جوخه‌ی تشنه‌ی خون در میان کوچه باشد، فاصله می‌تواند بی نهایت باشد!

از آنچه تدریجی رخ میدهد بترس ؛ فاصله های تدریجی ، لرزش های تدریجی ، سستی های تدریجی ، شدن های تدریجی این تدریجی ها صدای پای ارتداد است و بریدن از حق !

عجله سوءتفاهم ایجاد می‌کند و سوءتفاهم ما را به تاخیر می‌اندازد، پس عجله ما را عقب می‌اندازد نه جلو.

گاهی انسان برای کارهایی که می‌کند در همان لحظه دلیل موجهی ندارد.

_عشق مهم‌تر است یا معشوق؟! _عشق مهم‌تر است، دریا! فراق معشوق طاقت‌سوز و جانکاه است ولی فقدان عشق مرگ است. عاشق بدون معشوق می‌سوزد و عاشق‌تر می‌شود، اما بدون عشق حیاتی نیست که درباره چیستی آن حکمی بکنیم.

شروع یک کتاب چالش برانگیز..

هیچ مسئله‌ای خود به خود حل نمی‌شود. باید با مسئله کلنجار رفت. باید خسته‌اش کرد.

با مردمان پراکنده جان، پریشان چشم و خشکیده ذوف، تاریخ به پیش نمی‌رود. انقلابی که آفاق را دگرگون کند، عزیمت‌گاهش اعماق قلب منقلب شده‌ی انسان‌هاست. انقلاب در آفاق، میوه انقلاب در انفس است.

آدم ها گاهی در مسیری طولانی، مقصد را فراموش می‌کند.

حالا که قرار است خمینی نباشد، مرگ که هست. اگر نهضت نباشد، چه چیز می‌توانست وجود داشته باشد؟ شاید امروز آخرین روزی باشد که بتوان شعار «یا مرگ یا خمینی» سر داد. اگر فردایی باشد و خمینی نباشد؟!

خوف خفت می‌آورد.