بریده‌های کتاب یک روز مانده به عید پاک

از آن به بعد یکی از تیکه کلام‌های مارتا شد: شعور به سواد نیست.

تصمیم میگرفتم مسیحی مومنی باشم و درست همان وقت طاهره از هرجای کلیسای کوچک که نشسته یا ایستاده بود سر میچرخاند طرف من و چشمک میزد یا شکلک در می آورد.خنده ام میگرفت و کشیش و کلیسا و ایمان و گناه یادم میرفت. _یک روز مانده به عید پاک

بعد از چهار سال هنوز باید حواسم را جمع کنم. گاهی که حواسم پرتِ سکوت خانه می‌شود یا نگاهم به عکسی می‌افتد و فکرم پی خاطره‌ای می‌رود، دست‌هایم به عادت بیست‌و‌چند ساله، دو فنجان قهوه درست می‌کنند. خالی کردن فنجان دوم توی ظرفشویی عذاب است.

سعی کردم به حرف‌های پدرم فکر کنم که مدام توی گوشم می‌خواند: «مرد است و غرورش.» کیفم را که دست گرفتم، یاد حرف مادرم افتادم: «مردها اسم حماقت‌هایشان را می‌گذارند غرور.»

من فقط به یک چیز تعصب دارم، تعصب نداشتن!

بعد از آن زندگی کابوسی بود که تمام نمی‌شد.

مارتا می‌گفت:« زیباترین گیاه دنیاست! چرا نگه داشتنش این‌قدر باید سخت باشد؟» آلِنوش شکلک درمی‌آورد. «نگه داشتن چیزهای زیبا آسان نیست، مثل نگه داشتن من!»

مادر می‌گفت:( هر بهار اولین پینه دوز را که دیدی، چشم‌هایت را ببند و آرزو کن) آرزویی نداشتم جز دیدن خود پینه دوز.

طاهره تنها کسی بود که لازم نبود چیزهایی را که انگار فقط من می‌دیدم برایش توضیح دهم.

مردها اسم حماقت‌هایشان را میگذارند غرور.