بریده‌های کتاب وجود

پنجره های سکوت نیمه شب از من نغمه ی گنجشگ های صبحدم از تو🌱🖤

آنکه در صلح است با خود، با جهان در جنگ نیست کاش می آموخت انسان با خودش سازش کند

یک دم ز بی وفایی عالم غمت مباد یک عمر عاشقی کن و یک دم غمت مباد مردم به هرکه آینه شد سنگ می زنند از طعنه های عالم و آدم غمت مباد

من می‌روم ز یاد تو کم‌کم، غمت مباد

ای زاهد اگر منکر عشقی به جهنم! ما با تو نیاییم به فردوس برین هم

میان جمعم و سرگرم داستان سازی،کی ام؟عروسک تنهای خیمه شب بازی،به پای کروبی غمگین من نمی خندی،اگر نگاه به ناچاری ام بیندازی

شاخه ای خشکید و از چنگ شکوفایی گریخت خوش به حال هرکه از غم های دنیایی گریخت همنشینی با کسی دلتنگی ام را کم نکرد کاش می شد لحظه ای از دست تنهایی گریخت بی وفایی شد جواب مهربانی،حیف شد خواستی از پای آهویی بند بگشایی گریخت رود روزی از خودش پرسید هجرت تا کجا؟ بعد شد مرداب و از بیهوده پیمایی گریخت

کاش از اول بر در میخانه می‌خواندم نماز حیف از آن عمری که شد در گوشهٔ محراب طی

دلشوره‌ی وصال و پریشانی فراق از این غمت نبود، از آن هم غمت مباد⁦ ⁦⁦•́⁠ ⁠ ⁠‿⁠ ⁠,⁠•̀⁩

ز اعتدال سخن گفتن ز حق کناره گرفتن نیست میان باطل و حق ای شیخ! مگر میانه‌روی هم هست؟

دیر یا زود این عذاب ای جا به پایان می رسد،شاد باش!این رنج بی پایان به پایان می رسد،گرچه گاهی تند بادی شاخه ای راهم شکست ،سرو می ماند ولی توفان به پایان می رسد،زندگی بر مردم آزاده ی بی آرزو ، سخت می‌گیرد ولی آسان به پایان می رسد،داستان شمع با آتش روایت شد ولی،عاقبت با دیده ی گریان به پایان می رسد

دلتنگم و دلواپسم یعنی چه خواهد کرد بی تابی ام با خویش و بی پروایی ام با تو

شبی به خنده کنارم نشست و آخر کار لبی به مِی زدو با من گریست خوشبختی

هر آن که پا به وجود از عدم گذاشت گریست

شدی در چشم هایش خیره ای دل! سادگی کردی از این پس هیچ کس را غیر از او زیبا نمی بینی 🌱💫

اینجا گریزی از تعلق نیست هرکس به چیزی در جهان دلبستگی دارد...