بریده‌های کتاب وجود

مخور فریب که این مردم هزار چهره و صد رنگ اند همیشه در دلشان حرفی جزآنچه می شنوی هم هست

بفروش جان عاریتی را به صاحبش گر دوست مشتری ست چنین سودم آرزوست خود گفته است از همه نزدیکتر به ماست بیچاره عاقلی که سرش گرم جستجوست

شرمندۀ محبتت ای غم که در فراق حال مرا به جز تو نپرسید هیچکس

پنجره های سکوت نیمه شب از من نغمه ی گنجشگ های صبحدم از تو🌱🖤

گفت: اولین نشانه عاشق شدن غم است ؟ بوسیدمش به گریه و گفتم : غمت مباد

زندگی بر مردم آزاده ی بی آرزو سخت میگیرد ولی آسان به پایان می‌رسد

آنکه در صلح است با خود، با جهان در جنگ نیست کاش می آموخت انسان با خودش سازش کند

یک دم ز بی وفایی عالم غمت مباد یک عمر عاشقی کن و یک دم غمت مباد مردم به هرکه آینه شد سنگ می زنند از طعنه های عالم و آدم غمت مباد

من می‌روم ز یاد تو کم‌کم، غمت مباد

ای زاهد اگر منکر عشقی به جهنم! ما با تو نیاییم به فردوس برین هم

بی جهت، بیهوده، بیخود، بی سبب، بی فایده عشق وقتی نیست، معنایی ندارد زیستن

دل بریدن گاه تنها راه عاشق ماندن است

دوست دارد یا نمی خواهد مرا معلوم نیست عشق بازی می کند با من چرا! معلوم نیست می کشم سر، هر چه می ریزد به جامم دست دوست کِی در این میخانه می افتم ز پا معلوم نیست

گرچه گاهی تندبادی شاخه‌ای را هم شکست سرو می‌مانَد ولی طوفان به پایان می‌رسد 🤞🏻❤️🇮🇷

میان جمعم و سرگرم داستان سازی،کی ام؟عروسک تنهای خیمه شب بازی،به پای کروبی غمگین من نمی خندی،اگر نگاه به ناچاری ام بیندازی

شاخه ای خشکید و از چنگ شکوفایی گریخت خوش به حال هرکه از غم های دنیایی گریخت همنشینی با کسی دلتنگی ام را کم نکرد کاش می شد لحظه ای از دست تنهایی گریخت بی وفایی شد جواب مهربانی،حیف شد خواستی از پای آهویی بند بگشایی گریخت رود روزی از خودش پرسید هجرت تا کجا؟ بعد شد مرداب و از بیهوده پیمایی گریخت

کاش از اول بر در میخانه می‌خواندم نماز حیف از آن عمری که شد در گوشهٔ محراب طی