بعد از چند سال، خوندن از کالین یه حس نوستالژی خوبی بهم می‌داد به خصوص اوایل داستان. از اونجایی که با لیلی و اطلس و رایل (مربوط به اولین کتابی که از کالین خوندم: ما تمامش می‌کنیم) خیییلی خاطره دارم و اون خاطرات برام باارزش هستن، برای همین تونستم اون صبر و حوصله‌ای که «یاد او» واقعا لازم داشت رو براش داشته باشم.
چون اگه مثل من کالین خون باشین،‌ حتما میدونین که متاسفانه بعد از خوندن دو تا کتاب ازش، سومی رو که شروع کنین  تقریبا میتونین آخر کتابو حدس بزنین...
خلاصه که، نمی‌خوام بگم کتابِ «یاد او» بد بود یا خوب بود، صرفا یه داستان احساسی بود که میشه ازش لذت برد✨
روند نسبتا کندی داره، فقط یه تیکه‌ی کوچیکی از کتاب میره تو اوج بعدش دوباره با سرعت زیادی سقوط می‌کنه و برمیگرده سر جای اولش.
ولی خب نیاز به صبر و حوصله داره، چون همون‌طور که گفتم اگه از با آثار کالین هوور آشنایی داشته باشین یه جورایی از همون خط اول کتاب میدونین پایانش چی میشه.
در کل اگه هوس یه عاشقانه درام نسبتا آروم و کند کردین بهتون این کتاب رو پیشنهاد میکنم💙✨
      

         تو آغازگر نبودی اثر مارک وولین، همون‌طور که رو جلد کتاب هم نوشته، در رابطه با  ترومای نسلی و الگوهای تکراری ریشه‌دار در خانواده‌‌ها هستش. این کتاب مفاهیم تروما رو به صورت علمی بیان می‌کنه و یک سری تمرین‌های عملی، برای شناخت و رهایی از تأثیرات ناخودآگاه تجربیات پیشینیان‌مون بهمون ارائه میده . تجربیات و داستان های مراجع هایی که به نویسنده‌ی کتاب مراجعه کردن یکی دیگه از بخش های جذاب کتابه.
به عنوان یه دانشجوی روانشناسی به نظرم این کتاب هم برای  روانشناس‌ها و دانشجوهای این رشته، و هم برای عموم به شدت کاربردی و جذابه👌🏻✨
با اینکه زیاد به این ژانر کتاب علاقه ندارم😅 اما موقعی که شروع کردم به خوندنش خیلی سریع جلو رفتم و هم موضوع و هم نگارش کتاب به شدت برام جذاب بود💙
      

        به عنوان اولین کتابی که تو این سبک خوندم به نظرم خوب بود.
یه روند آروم که همون‌طور که از اسمش معلومه داستان زندگی ایوان ایلیچ، و درنهایت مرگ اون رو بیان می‌کنه.
 این مفهوم توی فرهنگ ما بیشتر از کشور های دیگه ملموسه. اینکه نگاه ما به زندگی فقط نباید مادی‌گرا باشه و باید به فکر مرگ و زندگی بعد از مرگ هم باشیم.
برای همین به نظر من تولستوی مفهوم خیلی ساده‌ای از زندگی‌ رو بیان کرده بود ولی شیوه‌ی بیانش جذاب و همینطور که گفتم برای من جدید بود، و یه روند یکنواخت و روون داره که آدمو با خودش همراه می‌کنه.
      

        بعد از گوش کردن به آخرین فصل این  کتاب  به استعداد بی‌نظیر آلیس فینی در نوشتن کتاب های جنایی ایمان آوردم.
تا حالا کتاب جنایی نخونده بودم که تا فصل آخرش بخوام راجب قاتل حدس بزنم.
همیشه یک نفر دروغ می‌گوید کتابی از آلیس فینی نبود که من از قبل باهاش آشنایی داشته باشم و خیلی یهویی شروع کردم به صوتی گوش دادنش و شاید اینکه بدون هیچ انتظاری خوندمش هم باعث شد خیلی بیشتر ازش خوشم بیاد.
فصلای اول رو خیلی کند گوش میدادم ولی تقریبا از نصفه‌ی کتاب تا آخر رو تو یه روز یک نفس گوش دادم و همش اینطوری بودم که واااای:))
من این کتاب رو از کانال پادکست bibliophila_podcaster گوش کردم که خوانش محشر ایشون هم بی‌تاثیر نبوده در نظر من نسبت به این کتاب.
درنهایت هم این کتاب رو به همه پیشنهاد میکنم هم کسایی که جنایی میخونن و هم کسایی که مثل من زیاد اهل کتابای جنایی نیستن ✨