یادداشت کوثر

        بعد از چند سال، خوندن از کالین یه حس نوستالژی خوبی بهم می‌داد به خصوص اوایل داستان. از اونجایی که با لیلی و اطلس و رایل (مربوط به اولین کتابی که از کالین خوندم: ما تمامش می‌کنیم) خیییلی خاطره دارم و اون خاطرات برام باارزش هستن، برای همین تونستم اون صبر و حوصله‌ای که «یاد او» واقعا لازم داشت رو براش داشته باشم.
چون اگه مثل من کالین خون باشین،‌ حتما میدونین که متاسفانه بعد از خوندن دو تا کتاب ازش، سومی رو که شروع کنین  تقریبا میتونین آخر کتابو حدس بزنین...
خلاصه که، نمی‌خوام بگم کتابِ «یاد او» بد بود یا خوب بود، صرفا یه داستان احساسی بود که میشه ازش لذت برد✨
روند نسبتا کندی داره، فقط یه تیکه‌ی کوچیکی از کتاب میره تو اوج بعدش دوباره با سرعت زیادی سقوط می‌کنه و برمیگرده سر جای اولش.
ولی خب نیاز به صبر و حوصله داره، چون همون‌طور که گفتم اگه از با آثار کالین هوور آشنایی داشته باشین یه جورایی از همون خط اول کتاب میدونین پایانش چی میشه.
در کل اگه هوس یه عاشقانه درام نسبتا آروم و کند کردین بهتون این کتاب رو پیشنهاد میکنم💙✨