بریده‌های کتاب اعتراف

کسی زندگی مرا با شوخی شریرانه و احمقانه‌ای به بازی گرفته بود؛ گرچه نمیدانستم کسی که مرا خلق کرده کیست و چرا مرا به این جهان آورده و به باد تمسخر گرفته است.

در حکمت فراوان،اندوه فراوان است و هر که بر دانش خود بیفزاید ،بر غمش می افزاید .

راه چهارم، زندگی در شرایط سلیمان و شوپنهاور بود: یعنی بدانم زندگی شوخی احمقانه‌ای است که مرا به بازی گرفته، ولی با این حال به زندگی ادامه دهم، دست و رو بشویم، لباس بپوشم، ناهار بخورم، حرف بزنم و حتی کتاب بنویسم. این برایم منزجرکننده و رنج‌آور بود، ولی در همین شرایط مانده بودم.

زندگی من شوخی ابلهانه و شیرانه‌ای است که کس دیگری با آن مرا به بازی گرفته است با آنکه من به هیچ کس دیگری که مرا آفریده باشد اعتقاد نداشتم ولی این تصور که کسی با آوردن من به این دنیا با من شوخی ابلهانه و شریانه‌ای انجام داده است برایم طبیعی‌ترین شیوه بیان شرایطم بود

هرکجا ایمان باشد، زندگی نیز وجود دارد.

من هم مانند همه دیوانگان همه را دیوانه می‌خواندم غیر از خودم

اعتقاد به اینکه شناخت حقیقت فقط به وسیلهٔ زندگی امکان‌پذیر است، مرا برانگیخت تا در درست بودن زندگی‌ام شک کنم.

این را که می‌خواستم از نظر اخلاقی انسان خوبی باشم با تحقیر و ریشخند روبرو می‌شدم و به محض آنکه تسلیم تمایلات پست می‌شدم تحسین و تشویق در انتظارم بود جاه پرستی قدرت طلبی مقام دوستی شهوت زدگی غرور خشم انتقام همه این‌ها مایه احترام بود

وقتی در مورد خاطرات مختلف خود قضاوت می‌کردم به این نتیجه می‌رسیدم که هرگز به آنچه آموخته بودم جدا اعتقاد نداشتم بلکه به آنچه بزرگ‌ترهایم گفته‌ بودند اعتماد کرده بودم، اما این اعتماد هم خیلی سست و بی‌ثبات بود.

من حقیقتی را دریافتم که بعد‌ها آن را در انجیل پیدا کردم: مردم به تاریکی بیش از روشنایی علاقه یافتند، چون کارهایشان شر بود زیرا هر کس کار بدی انجام دهد از نور نفرت دارد و به سوی نور نمی‌رود تا کارهایش برملا نشود.دریافتم برای درک معنای زندگی باید پیش از هر چیز کاری کرد که زندگی بی معنا و شر نباشد، و تنها پس از آن به عقل نیاز است تا زندگی رادرک کرد.