بریده‌های کتاب اعتراف من

فقط تا زمانی می‌توان زندگی کرد که مست زندگی بود ولی به محض آنکه هوشیار می‌شوی دیگر نمی‌توانی نبینی که همه این‌ها فقط فریب است آنها فریبی ابلهانه مسئله دقیقاً همین است که حتی هیچ چیز خنده‌دار و رندانه‌ای هم نمی‌توان در آن یا فقط بلاهت است و بی‌رحمی

دانستن اینکه زندگی من بخشی از بی‌نهایت است نه تنها به آن معنا نمی‌دهد بلکه هرگونه معنای محتمل را نیز از آن می‌گیرد

اگر همانند انسانی بودم که در جنگل زندگی می‌کند و می‌داند راه خروجی از این جنگل وجود ندارد، آنگاه می‌توانستم زندگی کنم؛ ولی من همانند انسانی بودم که در جنگل گم شده و از اینکه گم شده وحشت کرده و به هر سو می‌شتابد و می‌خواهد راهش را پیدا کند،‌ و با آنکه می‌داند هر گامش بیشتر او را گمگشته می‌کند، ولی از حرکت هم نمی‌تواند دست بردارد.

در حکمت فراوان،اندوه فراوان است و هر که بر دانش خود بیفزاید ،بر غمش می افزاید .

راه چهارم، زندگی در شرایط سلیمان و شوپنهاور بود: یعنی بدانم زندگی شوخی احمقانه‌ای است که مرا به بازی گرفته، ولی با این حال به زندگی ادامه دهم، دست و رو بشویم، لباس بپوشم، ناهار بخورم، حرف بزنم و حتی کتاب بنویسم. این برایم منزجرکننده و رنج‌آور بود، ولی در همین شرایط مانده بودم.

زندگی من شوخی ابلهانه و شیرانه‌ای است که کس دیگری با آن مرا به بازی گرفته است با آنکه من به هیچ کس دیگری که مرا آفریده باشد اعتقاد نداشتم ولی این تصور که کسی با آوردن من به این دنیا با من شوخی ابلهانه و شریانه‌ای انجام داده است برایم طبیعی‌ترین شیوه بیان شرایطم بود

هرکجا ایمان باشد، زندگی نیز وجود دارد.

من هم مانند همه دیوانگان همه را دیوانه می‌خواندم غیر از خودم

اعتقاد به اینکه شناخت حقیقت فقط به وسیلهٔ زندگی امکان‌پذیر است، مرا برانگیخت تا در درست بودن زندگی‌ام شک کنم.

این را که می‌خواستم از نظر اخلاقی انسان خوبی باشم با تحقیر و ریشخند روبرو می‌شدم و به محض آنکه تسلیم تمایلات پست می‌شدم تحسین و تشویق در انتظارم بود جاه پرستی قدرت طلبی مقام دوستی شهوت زدگی غرور خشم انتقام همه این‌ها مایه احترام بود

من حقیقتی را دریافتم که بعد‌ها آن را در انجیل پیدا کردم: مردم به تاریکی بیش از روشنایی علاقه یافتند، چون کارهایشان شر بود زیرا هر کس کار بدی انجام دهد از نور نفرت دارد و به سوی نور نمی‌رود تا کارهایش برملا نشود.دریافتم برای درک معنای زندگی باید پیش از هر چیز کاری کرد که زندگی بی معنا و شر نباشد، و تنها پس از آن به عقل نیاز است تا زندگی رادرک کرد.

زندگی‌ام دچار وقفه شده بود. می‌توانستم نفس بکشم، غذا بخورم، بنوشم و بخوابم. این کارها اجتناب ناپذیر بود. اما احساس زنده بودن نمی‌کردم چون هیچ آرزویی نداشتم.