بریده‌ کتاب‌های از دیار حبیب

حبیب! این چه گاه خفتن است؟بیا ببین در دل دختر رسول خدا چه می‌گذرد!؟ما خفته و زینب پریشان است ، ما در آرامشیم و عرش ناآرام است ، فلک آشفته است ، ملک بی‌قرار است.ما مرده‌ایم مگر که حیات مضطرب است ، آفرینش در تب و تاب است ؟بیا ، بیا کاری کنیم حبیب ، حبیب بن مظاهر بیا خاکی به سر کنیم...!

ای نازنین! سوگند به همان خدا که بر ما منت نهاد و تو را به ما داد ، به همان خدا که ما را رهین لطف تو کرد ، من تا آن سوی مرگ خویش از تو جدا نخواهم شد .

در سپاه حسین ، «برده» و «آزاد» فرقی نمی کند ، در چشم حسین غلام و آقا یکی است.

زبان به چه کار آید؟اشک چه می‌تواند بکند؟قلب چگونه در سینه بماند؟نفس چگونه بیرون بیاید؟حبیب یاری کن!اینجا جای سخن گفتن توست.تو چیزی بگو.مرا دست بگیر در این اقیانوس بیکران محبت! من ندیده‌ام!نچشیده‌ام.کسی تا به حال این همه محبت یکجا و یک بغل به من هدیه نکرده است.کاری بکن حبیب!چیزی بگو!

امام خون تازه علی اصغر را به آسمان پاشید و به خدا گفت: «چه باک اگر این همه غم ، پیش چشم تو ظهور می کند؟»

من اگرچه سواد خواندن عشق ندارم اما دل برای عاشق شدن دارم.دل که برای دوست داشتن،نیاز به الفبا ندارد.دل که برای عاشق شدن وابسته‌ی حروف و کتاب نیست.

بریر به او می‌گوید: حبیب!این چه جای خندیدن است؟!شوخی و خنده آن هم در این هنگام،در شان تو نیست.تو سیدالقرائی!تو پیر طایفه‌ای!تو عالم و فقیهی!در این وانفسای حصر و مقاتله،تو را با هزل و مطایبه چه کار؟ و حبیب.....می‌گوید: این جا،در دمدمای وصال،اگر جای خنده نیست،کجا جای خنده است؟نه در این کمرکش پیری که در اوج جوانی نیز هیچ‌کس از من یک کلام غیرجد نشنیده‌ است.شنیده است؟!اما...تو نیز اگر ببینی که در ورای این قفس شکستنی چه در انتظار ماست،تو نیز اگر ببینی که آن‌سوی این مرز چه کسی ایستاده و آغوش گشوده است،جان را همراه خنده رها می‌کنی و پر می‌کشی.من عمری را لحظه شمار این مجال بوده‌ام.اکنون به دیدار این یوسف وصال،چگونه دست از ترنج بشناسم؟چگونه خود را پیدا کنم،چگونه خویش را دریابم و در چنگ بگیرم؟

امام در کربلا یکبار شهید نمی‌شود، او در تک تک یاران خویش به شهادت می‌نشیند. هر رخصتی و هر اذن جهادی انگار تکه‌ای است از جگر امام که کنده می‌شود و بر خاک تفتیده نینوا می‌افتد.

بغض آلود نجوا می کند : « این رنگ را خریده ام تا جوان شوم برای حضور در سپاه حسین و به خدا از پا نمی نشینم مگر که از خون خودم بر این سر و صورت رنگ بزنم -در راه حسین-»

خوشا به حالت حبیب!گورا باد برتو این باران لطف.کاش نام من هم به زبان و قلم محبوب می‌آمد.کاش لحظه‌ای یاد من هم در خاطره‌ی او جاری می‌شد.کاش یک بار هم مرا به نام می‌خواند.به اسم صدا می‌کرد.بال در بیاور مرد!پرواز کن حبیب!

من اگرچه سواد خواندن عشق ندارم، اما دل که برای عاشق شدن دارم دل که برای دوست داشتن نیاز به الفبا ندارد دل که برای عاشق شدن وابسته حروف و کتاب نیست

من اگرچه سواد خواندن عشق ندارم اما دل که برای عاشق شدن دارم! دل که برای دوست داشتن نیاز به الفبا ندارد!

امام در کربلا یکبار شهید نمی شود ، او در تک تک یاران خویش به شهادت می نشیند.