بریده‌های کتاب هیچ چیز مثل مرگ تازه نیست

گفتی دوستت دارم و من به خیابان رفتم؛ فضای اتاق برای پرواز کافی نبود؛

به شانه‌ام زدی که تنهایی‌ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده‌ای!؟ تکاندن برف از شانه‌های آدم‌برفی؟

و ماه دهان زنی زیباست که در چهارده شب حرفش را کامل میکند

رنگ‌های رفته را مجسم کن رویاهای گمشده در مه را راست می‌گفت نبودن، بیشتر از بودن بود.

گفتی دوستت دارم و من به خیابان رفتم. فضای اتاق برای پرواز کافی نبود.

مگر چند بار به دنیا آمده ایم که این همه می میریم؟

به شانه ام زدی که تنهایی ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده ای تکاندن برف ،از شانه آدم برفی؟

به شانه ام زدی که تنهایی ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده ای؟! تکاندن برف از شانه های آدم برفی؟

گفتی دوستت دارم و من به خیابان رفتم. فضای اتاق برای پرواز کافی نبود.

مگر چند بار به دنیا آمده‌ایم که این همه می‌میریم؟

ما تکرار تکه های همیم

"بازی را عوض میکنی و خود را از طنابی می آویزی که سالها پیش بر آن تاب خورده ای ما تکرار تکه های همیم مثل تو پسرم که تاب میخوری مثل من که تو را تاب میدهم تا طناب را فراموش کنم. "

مگر چندبار به دنیا آمده ایم که این همه می میریم؟

مگر چند‌بار به دنیا آمده‌ایم که این‌همه می‌میریم؟

"پرواز هم دیگر رویای آن پرنده نبود دانه دانه پرهایش را چید تا بر این بالِش خواب دیگری ببیند."