بریده‌های کتاب هیچ چیز مثل مرگ تازه نیست

به شانه‌ام زدی که تنهایی‌ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده‌ای؟! تکاندن برف از شانه‌های آدم‌برفی؟

پیراهنت در باد تکان می‌خورد این تنها پرچمی است که دوستش دارم

گفتی دوستت دارم و من به خیابان رفتم؛ فضای اتاق برای پرواز کافی نبود؛

و ماه دهان زنی زیباست که در چهارده شب حرفش را کامل میکند

رنگ‌های رفته را مجسم کن رویاهای گمشده در مه را راست می‌گفت نبودن، بیشتر از بودن بود.

گفتی دوستت دارم و من به خیابان رفتم. فضای اتاق برای پرواز کافی نبود.

مگر چند بار به دنیا آمده ایم که این همه می میریم؟

به شانه ام زدی که تنهایی ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده ای تکاندن برف ،از شانه آدم برفی؟

به شانه ام زدی که تنهایی ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده ای؟! تکاندن برف از شانه های آدم برفی؟

مگر چند بار به دنیا آمده‌ایم که این همه می‌میریم؟

ما تکرار تکه های همیم

مگر چندبار به دنیا آمده ایم که این همه می میریم؟

دراز کشیده ام زنم شعری از جنگ می خواند همین مانده بود تانک ها به تخت خوابم بیایند.