بریده‌های کتاب فقط روزهایی که می نویسم: پنج جستار روایی درباره نوشتن و خواندن

دست دوم فروشی‌ها با هر عاشق کتابی همان کاری را می‌کنند که سایرن‌ها با اودیسه می‌کردند.

وقتی کار خوب پیش‌ می‌رود، من نکته‌ها و نظراتی را بیان میکنم که هرگز در گفت‌و‌گو به عقلم نمی‌رسند و ممکن است جز موقع نوشتن هرگز از ذهنم نگذرند.

«که هنر همان تفکر نیست» و بینش و هوش در عمل می‌تواند مخل کار داستان‌نویسی باشد وگرنه هر منتقد باهوشی می‌توانست یک رمان قابل خواندن بنویسد.

ما در خلوت کار می‌کنیم تا نوشته‌ها و کتاب‌هایمان بتوانند جای ما را در جمع‌ها و فضای عمومی پُر کنند. روی کاغذ می‌توانیم سخنور و بی‌پروا و زیرک باشیم. می‌توانیم آدم جالبی باشیم. و هنگامی که شعر، داستان یا مقاله به انجام می‌رسد، به همان چهره‌ای مبدّل می‌شود که دلمان می‌خواهد بقیّه از ما ببینند، همان صدایی که دلمان می‌خواهد بشنوند، همان کسی که دلمان می‌خواهد بشناسند. هِنری دِیوید تورو به خواننده‌هایش اطمینان می‌دهد که «بهترینِ مرا در کتاب‌هایم دیده‌اید. خودم دهاتیِ زمختِ اَلکَنی هستم که به ملاقات حضوری نمی‌ارزد.»

تنبل‌ها با من و شما فرق دارند. ببخشید، با شما فرق دارند.

نه چیزی هست که بگویی، نه چیزی که با آن بگویی، نه چیزی که از آن بگویی، نه توانی برای گفتن، نه میلی به گفتن، اما باید گفت. ساموئل بکت

نویسنده‌ها، با اجازۀ شما، از پَسِ حرف زدن برمی‌آیند ... . ولی فکر می‌کنم نویسنده‌هایی که روی کاغذ، تحت تأثیر قرارمان می‌دهند ممکن است الزاماً در ملاقات حضوری نتوانند این کار را بکنند. نویسنده لازم نیست خوش‌سخن باشد، مگر اینکه اصولاً اهل خوش‌گذرانی باشد (مثل سامِرِست مُوام یا لوییس آکینکِلاس)، ممکن است در مهمانی‌ها برای ذرّه‌ای هوای گفت‌وگو، ناامیدانه بال‌بال بزند.

رولان بارت در صفحۀ ۲۶ مقدّمه‌ای بر تحلیل ساختار روایت لُبِ کلام را گفته است. «آنکه حرف می‌زند، همانی نیست که می‌نویسد و آنکه می‌نویسد همانی نیست که هست.» و بنابراین ... خب در واقعْ بنابراینی در کار نیست. از روی نحوۀ نوشتن یک نفر نمی‌شود چیزی دربارۀ خودش استنتاج کرد. آیا سِریل کانولی واقعاً اعتقاد داشت که «باید بشود از روی یک پاراگرافِ نویسنده، به اندازۀ دسته‌چک و نامه‌های عاشقانه‌اش، سر از زندگی مالی و حریم خصوصیِ‌او درآورد»؟ به نظرم کانولی فقط خواسته روی موجِ تمایل طبیعی ما به یکی گرفتن نویسنده و اثرش سوار شود. همۀ ما این کار را انجام می‌دهیم: می‌خوانیم و فرضیّاتی دربارۀ شخصیّتِ نویسنده می‌سازیم.

واقع‌بین باشیم: بعضی از پسرها و دخترها نویسنده می‌شوند چون تنها دفترِ کاری که دوست دارند، داخل سرشان است.

انگار ما نمی دانستیم مرز میان ما و کتاب ها کجاست. کتاب ها اب و هوای ما بودند، محیط زیست ما بودند، پوشش و پوشاک می بودند، ما فقط کتاب هارا نمی خواندیم، ما به ان ها تبدیل می شدیم. ما کتاب را به درونمان می بردیم، و به خودمان بدل می کردیم، کتاب ها متعادلمان می کردند، ارام مان می کردند، کتاب ها به ما وزن می دادند.

آدم مینویسد چون نمی‌تواند جلوی خودش را بگیرد،چون واقعا چاره و اختیاری ندارد.

کتاب خواندن عادتم بود؛ وقتی چهارده سالم بود خواندن شش رمان در هفته، ابداً به چشمم نمی‌آمد. احتمالاً فکر می‌کردم همه همین‌قدر می‌خوانند.

ایا اینطور نیست که در زندگی زیبایی می یابیم چون کوتاه است، که هنر می افرینیم چون هنر بخشی از جهان خلقت نیست، که فسلفه بافی میکنیم چون هیچوقت نمیتوانیم مطمئن باشیم که دانش مترادف با حقیقت است؟

مرگ مادر زیبایی است.