بریده‌های کتاب تماما مخصوص

«مدام می‌خواهی بروی... همه‌اش فکرمی‌کنی به موقع برسی، به کجا برسی عباس؟»

مثل يك رمان ناتمام در ذهنم تپش داشت.

تاریخ مثل یک صفحهٔ کاغذ است که ما روی پهنه‌اش زندگی می‌کنیم و درد می‌کشیم، دردی به پهنای کاغذ. وقتی گذشتیم در پروندهٔ تاریخ به شکل خطی دیده می‌شویم، همان خط لبهٔ کاغذ. گاهی هم اصلاً دیده نمی‌شویم.

فکر کردم که تقدیر مثل گلوله همیشه در راه است؛ گاهی پنج دقیقه دیر می‌رسی گاه زود، و بعد مسیر زندگی‌ات عوض می‌شود. می‌توانستی مرده باشی، و زنده‌ای.

مثل سرزمين پدري‌ام بود، دوستش داشتم ولي ازش ميگريختم.

«من كه جز تو كسي را ندارم، ولي چرا تو را هم ندارم؟»

فرهنگ، زبان نمی‌طلبد، باید دل گرو گذاشت. گاهی پوشش‌ها و روکش‌ها نمایشی است برای نگه داشتن مرزها. مرزها هم نمایشی است برای جداکردن فرهنگ‌ها. آدم‌ها را نمی‌شود به صرف زبان و فرهنگ از هم سوا کرد، در جنگ‌ها و مصیبت‌ها که همه نیازمند و یکسان می‌شوند، فرهنگ بشری با زبان انسان اولیه به همه چیز فرمان می‌راند، آن وقت زمان تفاهم است و نقاب‌ها فرو می‌افتد.

خیلی ها فکر میکنند سلامتی بزرگترین نعمت است ولی سخت در اشتباه اند وقتی سالم باشی و در تنهایی دست و پا بزنی آنی مریض می شوی، بدترین نحوست ها میاید ،سراغت غم از در و دیوارت میبارد، کپک میزنی. کاش مریض باشی ولی تنها نباشی.

آدم‌ها آمدند و در گریه‌هام زندگی کردند و رفتند.

«جنگ کی تمام می‌شود؟» احمد گفت: «نمی‌شود حدس زد. فقط تجربهٔ من از جنگ جوری شده که با نگاه کردن به فضا می‌فهمم جنگ چقدر به عمق فاجعه رسیده. [...] در هر جنگی باید به چروک پیشانی زن‌ها نگاه کرد یا به درهم‌شکستگی پل‌ها.»

رادیو داشت آهنگی از آرو پرت پخش می‌کرد که تا آن روز نشنیده بودم و نداشتمش. چقدر آهنگ‌های قشنگ در این دنیا وجود داشت که من نشنیده بودم. چقدر چهره‌های زیبا از برابرم گذشتند که من آن‌ها را ندیدم، چقدر رؤیاهای عجیب دیدم که وقتی بیدار شدم، هرگز دیگر به یادم نیامد، و بوی عطری ازدست‌رفته در دلم چنگ زد که همیشه تا همیشه خودم را نبخشم. زندگی یعنی چه؟

چرا آدم بدون عشق تن ميدهد به چيزي كه حتا نميداند به خفت تن داده

همیشه نصفه‌نیمه، همیشه ناتمام، همیشه جایی ناگهان قطع می‌شدم.

عشق و فقر که با هم قاطی می‌شود، گناه بشریت را می‌شورد…

دﻟﻢ می‌ خواست او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و من ﺳﺎکت ﺑﻪ در و دﻳﻮار ﻧﮕﺎ ه ﻛﻨﻢ؛ به ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻫﺎ، ﺑﻪ ﺑﺮ ف ، به خیسی ﺧﻴﺎﺑﺎن، ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎی ﻛﺸﻨﺪه. و ﭼﻘﺪر خالی ﺑﻮدم ؛ ﺧﺎلی و ﭘﻮک..‌

فكر كردم كه تقدير مثل گلوله هميشه در راه است؛ گاهي پنج دقيقه دير ميرسي گاه زود، و بعد مسير زندگي‌ات عوض ميشود.

خیلی‌ها فکر می‌کنند سلامتی بزرگ‌ترین نعمت است. ولی سخت در اشتباه‌اند. وقتی سالم باشی و در تنهایی پرپر بزنی، آنی مرض می‌گیری، بدترین نحوست‌ها می‌آید سراغت، غم از در و دیوارت می‌بارد، کپک می‌زنی. کاش مریض باشی ولی تنها نباشی…

دراز کشیدم و به شب کویر خیره شدم، به آن پرده‌ی سیاهی که کشیده بودند روی همه‌چیز تا خدا نبیند چه بلایی دارد سرمان می‌آید.

دكتر برنارد گفت: «زمان جنگ من پنج‌ساله بودم، مردم توی خيابان دنبال غذا می‌گشتند و هيچ چيز پيدا نمی‌كردند. يادم هست مادرم توی سطل آشغال دنبال چيزی می‌گشت كه من و برادرم از گرسنگی نميريم. سرما، وحشت، خرابی، آمريكا، شوروی، می‌دانی؟ شماها هنوز نمی‌توانيد بفهميد كه مردم اينجا چه روزگاری گذرانده‌اند. برای همين ياد گرفته‌اند كه به‌راحتی بگويند نه، و گاز را بگيرند.» قرار نيست همهٔ ملت‌های جهان سختی‌ها و مصائب آلمانی‌ها را دوباره تجربه كنند كه! ما هم تجربه‌های خودمان را داريم. ما هميشه صدای انفجار شنيده‌ايم، مدام به ما تجاوز شده، ما هم به محبت نياز داريم. شايد دليلش اين چيزها باشد كه ما كلمهٔ نه را برای دوست و رفيق هرگز به كار نمی‌بريم. حتی برای آشنايان هم به كار نمی‌بريم. به رهگذران هم نمی‌توانيم به‌آسانی نه بگوييم.