بریده‌های کتاب تماما مخصوص

آدم در تنهایی می‌پوسد و پوک می‌شود و خودش هم حالیش نیست. می‌‌دانی؟ تنهایی مثل ته کفش می‌ماند؛ یکباره نگاه می‌کنی می‌بینی سوراخ شده. یکباره می‌فهمی که یک چیزی دیگر نیست.

تاريخ مثل يك صفحة كاغذ است كه ما روي پهنه‌اش زندگي مي‌کنيم و درد ميكشيم، دردي به پهناي كاغذ. وقتي گذشتيم در پروندة تاريخ به شكل خطي ديده ميشويم، همان خط لبة كاغذ.

عزیز دلم میدانی سیم آخر چیست؟ همه خیال میکنند که سیم آخر ساز است حتا یک نوازنده بی سواد روی صحنه زد به سیم آخر تارش گفت: این هم سیم آخر اما سیم آخر یعنی وقتی میرفتند ،قمار، سکه زرشان را که می باختند جیبشان را میگشتند آخرین سکۀ سیم را هم به قمار میزدند. میزدند به سیم آخر به امید بردن همۀ هستی یا به باد دادن آخرین سکهٔ نیستی.

آيا همة چيزهاي انساني از يادم رفته بود؟ مثل آدمي كه تنها اميدش از جلو چشمش دور ميشود، اما به خودش زحمت نميدهد كه اقلاً دستش را دراز كند، در حبابي پوچ وا داده بودم.

یقه پیراهنم را با دو دست مرتب کرد:《از مدرسه که بر می‌گردی تا غروب چه کار میکنی؟》 لب پله‌ها مینشستم، به کلاغ‌های سیاه خدا نگاه می‌کردم، به سیمان‌ها، چه می‌دانم. بعضی وقت‌ها با ماهی‌ها حرف می‌زدم، درس می‌خواندم، بودم. همین، بودم. 《هستم.》

آيا خانة مادري ام را به سوي قتلگاه ترك ميكردم؟ آيا آخرين تصوير خورشيد در مرز كشورم مثل بادبادكي بود كه نخش از دستم رها شده بود؟

«مدام می‌خواهی بروی... همه‌اش فکرمی‌کنی به موقع برسی، به کجا برسی عباس؟»

مثل يك رمان ناتمام در ذهنم تپش داشت.

مثل سرزمين پدري‌ام بود، دوستش داشتم ولي ازش ميگريختم.

«من كه جز تو كسي را ندارم، ولي چرا تو را هم ندارم؟»

فرهنگ، زبان نمی‌طلبد، باید دل گرو گذاشت. گاهی پوشش‌ها و روکش‌ها نمایشی است برای نگه داشتن مرزها. مرزها هم نمایشی است برای جداکردن فرهنگ‌ها. آدم‌ها را نمی‌شود به صرف زبان و فرهنگ از هم سوا کرد، در جنگ‌ها و مصیبت‌ها که همه نیازمند و یکسان می‌شوند، فرهنگ بشری با زبان انسان اولیه به همه چیز فرمان می‌راند، آن وقت زمان تفاهم است و نقاب‌ها فرو می‌افتد.

خیلی ها فکر میکنند سلامتی بزرگترین نعمت است ولی سخت در اشتباه اند وقتی سالم باشی و در تنهایی دست و پا بزنی آنی مریض می شوی، بدترین نحوست ها میاید ،سراغت غم از در و دیوارت میبارد، کپک میزنی. کاش مریض باشی ولی تنها نباشی.

آدم‌ها آمدند و در گریه‌هام زندگی کردند و رفتند.

چرا آدم بدون عشق تن ميدهد به چيزي كه حتا نميداند به خفت تن داده

عشق و فقر که با هم قاطی می‌شود، گناه بشریت را می‌شورد…

دﻟﻢ می‌ خواست او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و من ﺳﺎکت ﺑﻪ در و دﻳﻮار ﻧﮕﺎ ه ﻛﻨﻢ؛ به ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻫﺎ، ﺑﻪ ﺑﺮ ف ، به خیسی ﺧﻴﺎﺑﺎن، ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎی ﻛﺸﻨﺪه. و ﭼﻘﺪر خالی ﺑﻮدم ؛ ﺧﺎلی و ﭘﻮک..‌

فكر كردم كه تقدير مثل گلوله هميشه در راه است؛ گاهي پنج دقيقه دير ميرسي گاه زود، و بعد مسير زندگي‌ات عوض ميشود.

خیلی‌ها فکر می‌کنند سلامتی بزرگ‌ترین نعمت است. ولی سخت در اشتباه‌اند. وقتی سالم باشی و در تنهایی پرپر بزنی، آنی مرض می‌گیری، بدترین نحوست‌ها می‌آید سراغت، غم از در و دیوارت می‌بارد، کپک می‌زنی. کاش مریض باشی ولی تنها نباشی…