«بعضی کتاب‌ها رزق انسان می‌شود.»

یعنی وقتی برمی‌گردیم و عقب را نگاه می‌کنیم؛ هیچ دلیل و منطقی رو نمی‌تونیم پشت چرایی خواندن کتاب مورد نظر بیاریم.

رویای نیمه شب را در یکی از سخت‌ترین روزهای زندگیم شروع کردم. در حالی که ضعف شدیدی تمام بدنم را دربرگرفته بود و گرمای عجیب هوا و شلوغی اتوبوس و نگرانی دیر رسیدن، هر لحظه منو بیشتر به فروپاشی نزدیک می‌کرد.
امروز هم در حالی تمومش کردم که خوبم…
خیلی خوب‌تر از خیلی روز و شبام…

گیرایی عجیب داستان هنوز هم برام قابل هضم نیست. پاسخی به این سوال که چطور در ظرف ۲ ساعت ۲۰۰ صفحه رو خوندم ندارم!

خیلی جاها حس کردم که شاید قصه زندگی منه. روایت اتفاقات خوب و بد این روزهای شاهده…

و آخر کتاب منو به کسی رسوند که گمش کرده بودم.
 گم کرده‌ای که دوباره یادم اومد هست و چقدر هم هست…

کسی که تمام امورات ما به واسطه ایشونه.
قطعاً حضرت می‌دونن خوب نیستم :)
پس دیگه ناراحتی چرا…

«پسندم هر چه را جانان پسندد»

التماس دعا…
      

        کتاب به روز و جدیدی به حساب میاد.
در مورد جمعه نصر نکات خوب و دقیقی نوشته بود.

نکته‌ای که شاید ضعف کتاب حساب میاد کامل نبودن بحث بود. یعنی صرفاً کتاب جمع‌آوری شده چندتا سخنرانی بود و بحث بعضاً کامل صحبت و تدقیق نشده بود.

لیکن با تمام این اوصاف به نظرم خوندن کتاب تو این روزها و ایام خیلی فایده منده
      

        گیرایی و جذابیت کتاب اونقدر هست که میان روزهای گرم تیرماه و شلوغی کارها و رفت و آمدها، آدم را مجبور کنه ۵ روزه کتاب را همه‌جایی بخونه و تمومش کنه.
همه جایی که میگم منظورم تو خیابون و شلوغی عجیبش بیشتر منظورمه. یا حتی پیاده‌رو و موانع صعب العبورش
اگر ذره‌ای در وجود شما، علاقه به فلسفه باشه احتمال زیاد با خواندن این کتاب به اوج می‌رسه.
قلم کتاب کشش زیادی داره و داستان واقعی اون، خوب بودن کتاب رو دو چندان می‌کنه.

خلاصه که بذارید تو اولویت و بخونیدش…

      

        الان و در حال حاضر در مَدرس درس خارج حاج آقا مجتبی این یادداشت رو می‌نویسم.

زمانی که آیت الله شیخ محمدرضا مهدوی کنی (رحمه‌الله علیه) تولیت مسجد مروی رو قبول کردند، حاج آقا مجتبی هم درس خارج خودشون رو به اینجا منتقل کردند و ۲۷ سال به تدریس علوم دینی پرداختند.

خب بریم سراغ کتاب؛
این کتاب، اگر اشتباه نکنم سومین اثری بود که از حاج آقا مجتبی می‌خونم…
اولی رسائل بندگی (دفتر دل) بود که حقاً کتاب عجیب و غریبی بود…
کتابی که واقعاً منتظر فرصتی هستم که مجدد بخونمش؛
توصیه می‌کنم حتماً به سراغ «دفتر دل» برید.

کتاب دوم از مجموعه ادبی الهی (تأدیب نفس) بود.
اونم کتاب خیلی خوبی بود.

کلاً به شخصه بیان حاج آقا مجتبی رو واقعاً می‌پسندم.
حتماً برای یکبار هم که شده سری به کتاب‌های حاج آقا مجتبی بزنین.

کتاب حاضر هم به درد بخوره. خیلی هم به‌ درد‌ می‌خوره؛
هر روز و هر ساعت در حال امتحان شدیم به
بلا، شکر و صبر

فلذا اوصیکم…

      

        به اندازه‌ی مسافت بهشت زهرا تا خونه یکی از رفقا خوندنش طول کشید. (کلاً ۷۲ صفحه)

کلاً اوصیکم به خوندن خاطرات شهدا…
      

        «راهنمای کاربردی حرکت به سوی خدا…»

به نظرم عنوان اونقدر جامع هست که نیازی به توضیح اضافه
نداشته باشه. کلاً کتاب خوب و قابل استفاده‌ای به شمار می‌ره.

لکن چه فایده که چون عمل در ما نیست؛ نادانیم؟

مهم عمل کردنه برادرا و خواهرا…
      

        توضیحی نیست.

کلاً خوندن رمان در عین جذابیت‌هاش، معایبی هم داره.

دقیق‌ترینش هم تشبیه رمان خوندن به رفتن آب داخل شن‌زاره
هیچوقت از آب پر نمیشه.

شایدم مثل خوردن آب شور؛ هیچوقت تشنگی برطرف نمی‌کنه…
از قضا تشنه‌تر می‌کنه 

در کل رمان خوبی بود و هم اینکه بر اساس داستان واقعی بود قشنگ‌ترش می‌کرد.

ولی از یه جایی به بعد جریان داستان خیلی کند شد. مشخصاً ۵۰ صفحه آخر
      

        مهندس ولی…
الگوی موافق یک منتظر؛ منتظر به معنای واقعی…
منتظری که انفعال را در قامت خود نمی‌بیند و تماماً در حال تلاش است.
در داستان مهندس ولی، مسجد در محور کار قرار گرفته و تأکید ویژه‌ بر مردم، در جای جای متن وجود دارد.

حتماً توصیه می‌کنم بخوانید…
      

        صرف خوندن خاطرات بزرگان و عرفا باعث فهم یک گزاره خیلی مهم میشه؛ اونم اینه رسیدن به خدا کار سخت و عجیبی نیست…
فقط لازمه تلاش کرد و گناه نکرد.
کاش نگارنده عبرت بگیره…!
      

        عنوان کامل، بیان کننده محتوای کتاب است…
صبر نباشد، حرکت در صراط مستقیم ممکن نخواهد بود…
      

        کتاب، روایتی از زبان مرتضی شعبانی، یکی از فیلم‌بردارهای روایت فتح و از همراهان شهید آوینی است…

عکس‌های کتاب گنجینه‌ی نابی است
      

        از لازمه‌های ازدواج خوب، شناخت کامل نسبت به ازدواج و هدف اونه.
امری که این کتاب به خوبی از پس اون براومده…
      

        خوندن کتاب شهدا یه خاصیتی داره که به انسان نشون میده رسیدن به جاهایی که شاید به ظاهر خیلی دور از دسترس باشه اصلاً سخت نیست…

فقط لازمه گوش به برنامه‌ای که اسمش دین هست، داد.

حسن ظن شهید هادی رو کاش سرلوحه‌ی این روزهامون کنیم.

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند…
آیا بُود که گوشی چشمی به ما کنند؟
      

        تکبر پنهان دست روی چیزی می‌ذاره که همه‌ی ما غریب به اتفاق با اون درگیریم. فلذا از این جهت مطالعه‌اش بر همه لازمه.

ثانیاً این جنس کتاب‌ها رو باید در فواصل مختلف خوند؛ مثل رساله لقاء الله آیت الله ملکی تبریزی یا کتاب چگونه نماز خوب بخوانیم از حاج آقا پناهیان.

خلاصه هم نمی‌گم که برید بخونید…
      

        «پاییز آمد» ؛ ما در آن، جاماندیم…

یادداشت‌های کاملی نوشته شده. توضیح اضافه‌تری نیست؛ فقط باز هم تأکید می‌کنم اگر مجرد هستید و شرایط ازدواج ندارید کتاب را نخوانید!

توصیف احساس الانِ این کاربر به «افسردگی» قطعاً دقیق نیست. حس ناشناخته‌ای است؛ آمیخته‌ای از بغض، درد، حسرت، شوق و امید به زندگی. جمع منتاقضین

مشابه این احساس را خبرِ ازدواج دوستان و نزدیکانم به یادم می‌آورد. حس غریبی است. حداقل در این جور وقت‌ها، ترجیح می‌دهم خود را به بهشت زهرا (سلام الله علیها) بسپارم. تا امروز تنها آنجا را پیدا کرده‌ام که با سکوت سراسر آرامش خود مرا در خود پذیرد و دستی به سرم بکشد و« کمی» آرامم کند و بپرسد: «چرا اینقدر آشفته‌ای» و در جواب سکوتم لبخندی زند و بگوید می‌دانم…

الحمدلله
حال ما خوب است اما ملالی نیست آیا؟