این کتاب شخصیت‌های خیلی خاص و تاثیرگذاری نداشت؛ بلکه موقعیتی که در اون حضور داشتن برای من جذاب بود. 
خیابون پر از کتاب، کافه چوبی، اتاقی که شب‌ها شخصیت اصلی در اون می‌خوابید و تلویزیونی که زیر آوار کتاب‌ها گم‌شده بود! 
درکل من ادبیات ژاپن رو دوست دارم. یه جور دیگه ای دل‌چسبه.
      

        من خواهم مرد. من از اندوه خواهم مرد!
      

        دوست دارم با شخصیت‌های این کتاب مخصوصا بی‌بی و دایی اکبر ملاقات داشته باشم. 
محسن هم که بهترینه. حتی غم‌هاشم لبخند به لب آدم میاره!
ای کاش این مجموعه تا همیشه ادامه داشته باشه!