این چندوقت اخیر کتاب شعرهای زیادی خوندم و متاسفانه باید بگم که این ضعیف‌ترین‌شون بود. 
از آقای صالحی شعرهای قشنگی خونده بودم و انتظار این رو می‌کشیدم که همه‌ی نوشته‌هاشون پربار و زیبا باشه، اما چیزی که می‌خواستم رو ندیدم. 

      

        تموم مدتی که این کتاب رو می‌خوندم با خودم می‌گفتم ای‌کاش تعداد صفحات بیشتر بودن تا بتونم وقتم رو با این کتاب پر کنم و از خوندنش لذت ببرم.
با داستان که همراه شدم، فهمیدم باید از الان لذت ببرم. از همین لحظه‌ای که دارم صفحه‌ها رو ورق می‌زنم! 
شخصیت داور مثل پدربزرگم دوست داشتنی بود و دولیلی عاشق.
یحیا معصوم، نورسا شیرین و مسیحا دل داده. دوقلوها شیطون بودن و میکاییل مثل برادر بزرگ‌ترش معصوم!
از افسانه‌ها و داستان‌هایی که عباس معروفی توی کتاب‌هاش می‌نویسه، هرچی بگم باز هم کمه! 
جالب این‌جا بود که مسیحا این‌جا حسینا شخصیت کتاب سال بلوا رو می‌شناخت. چندبار به حسینا و بی‌قراری‌هاش اشاره کرد، اما نفهمید که چرا و برایِ کی! 
پایان کتاب واقعا ترسناکه. از گذشته، آدم‌هایی رو می‌شناسیم که تاریخ رو رقم زدن. 
کسی چه می‌دونه از مردمِ ساده‌ی کوچه و خیابون؟ آدم‌هایی که با هزار امید و سختی در برابر زندگی مقاوم بودن و حالا حتی نوادگان خودشون اون ها رو نمی‌شناسن.
صنم چه می‌دونست مندل کیه؟ صنم؟ صنم؟
- طولانی شد؛ پس اگه خوندید سپاسگزارم💓.
      

        پر بود از زیبایی...‌ لمسِ واژه‌ها، به تنِ روحِ دل شعر دوست می‌شینه! 
شعر کهن بی‌شک زیباتر از این سبکه، اما باز هم من لذت بردم. 
همه‌ی شعرها رو دوست نداشتم، اما از اون ها هم نگذرید.
      

        قلم نویسنده قوی بود و داستان هم با وجود اینکه بالا و پایین‌های زیادی نداشت، اما توجه خواننده رو جلب می‌کرد. 
از شخصیت گریس خوشم اومد، با وجود اینکه بیشتر درمورد آوا صحبت می‌شد؛ اما جسارت گریس رو دوست داشتم. 
و اما آندره و اوا... واقعا می‌تونستن زوج بی‌نظیری باشن!:)

      

        این کتاب شخصیت‌های خیلی خاص و تاثیرگذاری نداشت؛ بلکه موقعیتی که در اون حضور داشتن برای من جذاب بود. 
خیابون پر از کتاب، کافه چوبی، اتاقی که شب‌ها شخصیت اصلی در اون می‌خوابید و تلویزیونی که زیر آوار کتاب‌ها گم‌شده بود! 
درکل من ادبیات ژاپن رو دوست دارم. یه جور دیگه ای دل‌چسبه.
      

        من خواهم مرد. من از اندوه خواهم مرد!
      

        دوست دارم با شخصیت‌های این کتاب مخصوصا بی‌بی و دایی اکبر ملاقات داشته باشم. 
محسن هم که بهترینه. حتی غم‌هاشم لبخند به لب آدم میاره!
ای کاش این مجموعه تا همیشه ادامه داشته باشه!