قبل از هرچیز باید بگم این اولین کتابی بود که از لوسی‌ماد‌مونتگمری خوندم..و فکر کنم فقط منم که هنوز  که هنوزه آن‌شرلی رو نخوندم!)
دقیق یادم هست بلافاصله وقتی تو یکی‌از قفسه های کتاب‌فروشی دیدَمِش و چشمم بهش خورد،کلی ذوق کردم از اینکه بعد از مدت ها اعلام ناموجود بودَنِش توی تمامی کتابفروشی هایی که تا اون‌موقع رفته بودم،بالاخره موجود جلوی چشمم داشت دلبری می‌کرد.بلافاصله بعد از رسیدن به خونه شروع کردم به خوندن.
یقین داشتم کتاب موردعلاقه‌ی جدیدم قرار هست باشه و عاشقانه دوستش داشته باشم.با اون حجم از بازخوردهای مثبتی که ازش دیده و شنیده بودم قطعا امکان نداشت کم‌تر از پنج ستاره از طرف من بگیره..:)
کتاب به‌طرز بینظیری شروع شد..شروع داستان بشدت خوب بود.خواننده رو تشویق می‌کرد به ادامه داستان و کسل‌کننده و فقط جنبه‌ی آشنایی خواننده با محیط و شخصیت های داستان،مثل اکثر کتاب‌ها نداشت.
ولی از یک‌جایی به بعد،داستان‌ یکم آروم و شاید برای بعضی کسل کننده بشه اما خیلی زود دوباره هیجان و اوج خودشو بدست میاره.شخصیت پردازی و فضاسازی بشدت خوب بود و قلم‌نویسنده شیرین و سبک.
اما به عنوان کسی که از توصیف های زیاد حتی اگر از طبیعت بکر و بدست قلم شیرین و دلچسب بانو لوسی‌ماد‌مونتگمری نوشته شده باشه خوشم‌نمیاد و خستم میکنه،حدود هفت‌هشت تا فصلی که کلا به توصیف طبیعت گذشته بود،بشدت کسل و خسته شدم.شاید عجیب باشه ولی فکر میکنم توصیفات از اون چیزی که باید خیلی فراتر رفته بود و شخصا من رو خسته کرد و وسوسه میشدم که کلا اون قسمت هارو برم جلو و بگذرم ازشون.از حق نگذریم..به طرز بی‌نظیری زیبا نوشته شده بود اما برای خواننده‌ای مثل من که همیشه توصیفات بیش‌از حد از محیط داستان..هرچند زیبا و دلنشین..خسته کننده بوده،از یک‌جایی به بعد دیگه لذت بخش نبود و برعکس عمل کرد:)
فکر میکنم ترجمه هم بی‌تأثیر نبود و طبق بررسی های اندکی که انجام دادم،فکر می‌کنم نسخه‌ی چاپ شده توسط نشر قدیانی،ترجمه‌ی روان‌تری داشته باشه.(من از نشر افق خوندم.)
نمیدونم چرا ولی هرچقدر با خودم کلنجار رفتم..قانع نشدم بهش پنج ستاره بدم...
اما درنهایت با تمام اینها کتاب زیبا و دلنشینی بود و پیشنهادش میکنم.
      

        هروقت که بعد از مدتی خوندن کتاب رو می‌بستم،صورتم خیس از قطرات باران..لباس هام مرطوب و تنیده با عطر خنک برگ درختان..و دهانم شیرین شده از طعم دلپذیر شکلات بود!
کتابی آمیخته با زیبایی و طراوت درختانِ جنگل آمازون،خنکی باران های گاه‌‌و‌بی‌گاه و خوشمزه‌گی شکلات:)
شخصیت پردازی فوق‌العاده بود.
فضاسازی هم همچنین..
و نویسنده خیلی قشنگ ارزش زندگی و حیات گیاهان؛ درختان و سرجمع طبیعت رو به تصویر کشیده بود.
از اون کتاباست که روحتون رو جلا میده...
بینهایت دوستش داشتم:)
      

        فکر می‌کردم قراره تا صفحه آخر بشدت غرق داستانش باشم ولی واقعا اینطور نبود.
داستان بشدت ساده بود...هیجان و معما یا چالش خاصی در روند داستان نبود که بخواد درگیرتون بکنه.
حالت غمگین و درام داشت و آخرهاش احتمالا بغضی ظریف گلوی شمارو بگیره.
با این وجود قلم نویسنده رو بشدت دوست داشتم.
اینکه نویسنده جزئیات اضافی رو به متن کتاب تزریق نکرده بنظرم یکی از نقطه‌قوت های کتاب هست.
داستان زیبایی داشت ولی می‌تونست قوی‌تر باشه.
شخصیت پردازی کتاب هم خوب بود و کلا داستان و گروه شخصیتی کتاب،خلوته و ساده‌ست.
بنظرم ارزش یک بار خوندن رو داره و سرجمع اگه بگم دوستش داشتم دروغ نگفتم.
      

        یکی از چیزهایی که خیلی داخل کتاب دوست داشتم این حد از تعهد بود.
نسبت به کتاب های دیگه اون‌قدر ها دوستش نداشتم ولی سرجمع کتاب بدی نبود و حتی ممکنه کتاب محبوب خیلیا باشه.
قلم نویسنده رو دوست داشتم...شخصیت پردازی خوبی هم داشت.
شروع کتاب،شروع خوبی بود و خواننده رو ترغیب می‌کرد تا ادامه بده.
ولی پایان کتاب خوب نبود.حداقل من شخصا پایان کتاب رو دوست نداشتم.
خود داستان،خوب بود ولی نمیشه گفت عالی و بی‌نظیر.
داستان اون‌قدری که باید نظرمو جلب نکرد...البته از حق نگذریم...وقتی داشتم کتاب رو می‌خوندم اینجوری نبود که بخواد حوصلم سر بره یا روند داستان کند باشه و یا برام جذاب نباشه.
نسبت به کتابای دیگه‌ای که خوندم وقتی مقایسه میکنم بنظرم جا داشت خیلی قوی تر باشه.
      

        داستان دختری که شجاعت به‌خرج میده و با ظلم و ستمگری غالب بر شهرش و مردمش مبارزه میکنه.
کتاب پر از حرف های ناگفته و جملاتی بود که هممون میتونیم با تمام وجود درکشون کنیم چون تک تکشو داریم تجربه میکنیم.
داستان کتاب خیلی انگیزشیه مخصوصا برای دخترا...کتاب قدرتمندی دخترا رو به تصویر میکشه.
اینکه دخترا هم میتونن قهرمان سرزمینشون باشن.
ترجمه رو هم دوست داشتم.
بشدت جذبتون میکنه و کنار گذاشتن کتاب خیلی سخته.
بنظرم کتابی بود که همه باید بدون‌ هیچ تردیدی برای یک بار هم که شده بخونن.
خیلی فراتر از یک رمان نوجوانانه‌ هست...خط به خط کتاب رو که می‌خوندم تصویر اوضاع و احوال خیلی از مردم مظلوم میومد جلوی چشمم..مردمی که تعدادشون کم هم نیست:)
      

        پاستیل های بنفش...کتابی پرطرفدار و معروف ولی خیلی ضعیف تر‌ از چیزی که نشون میده.
قبل از اینکه کتاب رو بخونم فکر میکردم با یک شاهکار یا معجزه در بین کتابای دیگه مواجهم ولی خیلی ضعیف تر از چیزی که انتظار داشتم بود.
بهم حس خوبی میداد و حتی خیلی جاها تحت‌تاثیر قرار میگرفتم...یعنی بخوام سرجمع بگم خوندن کتاب در‌عین اینکه غمناک بود،انرژی مثبت خاصی هم بهم می‌داد.
ولی متاسفانه داستان خیلی از این شاخه به اون شاخه می‌پرید.
مثل یک دفتر معمولی بود که جکسون حال و هوای روزانشو داخلش نوشته بود.
نمیدونم چرا انقدر پرطرفدار شده و تو یک‌سری سایتا اصلا هیچ نقد منفی و حتی انتقاد ریزی بهش وارد نشده،من شخصا با این همه نقد مثبت تو دنیا نسبت به این کتاب،انتظار یک شاهکار رو داشتم.
حتی وقتی کتاب رو تموم کردم چون احساس کردم واقعا هیچ سر‌و‌تهی نداشت،گفتم شاید بد خوندم یا اصلا حواسم به متن نبوده و همینجوری داشتم میرفتم جلو،برای همین مجدد از اول خوندم و دیدم نه...من اشتباه نخوندم،اشکال از خود کتابه. 
      

        این کتاب انقدر جذاب و پر از مفهوم و درس زیبا بود که توصیفش بشدت سخته.
به احتمال خیلی زیاد دیگه هیچ کتابی نمیتونه به این شدت جذبم کنه...
این کتاب در قالب یک داستان فانتزی فوق جذاب یک واقعیت شیرین رو اثبات کرد...《خوبی آدما هیچ ارتباطی به ظاهرشون،حتی ذره‌ای،نداره》
بنظرم همه باید این کتاب رو بخونن.
جدا از مفهوم زیبا و قشنگش داستان خیلی جذب کننده هست و کنار گذاشتن کتاب خیلی سخته.
شخصا من با این کتاب زندگی کردم و تک‌تک اتفاقات،صحبت‌هاو...انقدر جذاب و دوستداشتنی و صدالبته هیجان‌انگیز بود که فکر نمیکنم هیچ وقت از ذهنم پاک بشه و در قسمتی از وجودم برای همیشه حک شده.
شخصیت پردازی خوبی داشت.
روند داستان کند نیست.
طولانی بودن کتاب اصلا اذیتتون نمیکنه چون وقتی شروع میکنید به خوندن،احتمالا دیگه متوجه گذر زمان نشید‌.
از همون اول کتاب وارد هیجان خاصی میشه و در عین هیجانی بودن...کتاب فانتزی،عاشقانه، و حتی درام هم هست.
بنظرم از اون کتاب هایی هست که بدون ذره‌ای شک همه...همه باید بخونن.