《این روزا ما انقدر سرمون به زندگی خودمون گرمه که بقیه رو فراموش کردیم. وقتی که یه نفر ارتباطش با قلبش رو از دست بده، دیگه نمیتونه درد دیگران رو ببینه. اونجوری میتونه دروغ بگه، به دیگران آسیب برسونه، و از اونا به عنوان نردبون ترقی خودش استفاده کنه و هیچ حس خاصی هم نداشته باشه. دنیای امروز پره از آدمای این شکلی.》

《پدربزرگم یه بار گفت زمانی که فکرتون رو بذارین روی پول، دیگه با هیچ مقداری راضی نمیشین. اگه یه میلیون ین داشته باشین، دو میلیون میخواین. اگه صد میلیون ین داشته باشین، دویست میلیون میخواین. پس بهتره روی پول تمرکز نکنین و به کتابایی که امروز خوندین فکر کنین.》

می‌دونید؟! آدم‌هایی هستند در زندگی‌تان؛ نمی‌گویم خوبند یا بد... چگالی وجودشان بالاست... افکار،حرف زدن، رفتار،محبت داشتنشان و هر جزئی از وجودشان امضادار است... یادت نمی‌رود "هستن‌هایشان ‌را" بس که حضورشان پررنگ است. ردّپا حک می‌کنند این‌ها، روی دل و جانت بس که بلدند "باشند..." این آدم‌ها را باید قدر بدانی وگرنه دنیا پر است از آن دیگرهای بی‌امضایی که شیب منحنی حضورشان، همیشه ثابت است.

نگاه معنی‌داری بهم کرد. لبخند زد و گفت: مگه من می‌خوام به مرگ طبیعی بمیرم که برای خودم کفن بخرم؟ جا خوردم. شاید انتظار همچین حرفی را نداشتم. جمله بعدی‌اش را قشنگ یادم هست. خندید و گفت: لباس رزم من باید کفن من بشه! سال ۱۳۶۲ ، یک سال قبل شهادت