خوندنش اینقدر برام لذت بخش بود که تو کمتر از یک روز تموم شد و حتی لحظه سال تحویل هم دستم بود .
      

        خیلی جالبه چون با اینکه کلیشه توش زیاد بود ولی ازش خوشم اومد :)
      

        بالاخره تموم شد. اشک هام بند نمیان.  ارتباطی که من با این کتاب برقرار کردم یه چیزی بیشتر از اونه که بخوام توضیح بدم . فقط می‌تونم بگم کوکورو برای من فقط یه کتاب نبود. کوکورو تو قلب من می‌مونه اما نه به عنوان کتاب ، به عنوان یک زندگی و « قلب » یا به عبارت دیگه ای «کوکورو». 
      

        کتاب خیلی شوکه کننده ای بود . موقع خوندنش هر ده دقیقه یه بار به این نقطه می‌رسیدم :( یا علی ). خیلی اتفاقات پشت سر هم میوفتاد، مخصوصا تو نیمه دوم کتاب و فرصت نفس کشیدن به آدم نمی‌داد. اگه بخوام درمورد قلم دارن شان نظرمو بگم اینجوری میشه گفت که با بقیه کاراش فرق داره. روی پیشروی داستان خیلی فکر کرده و انگار می‌خواسته بگه: ( نمیتونی بگی می‌خوام چیکار کنم هه ) . البته من از نیمه دوم یه حدس کوچیکی زدم که چی میشه و با تفاوت های بسیار اون اتفاق افتاد. پایان کتاب باید برام غمگین می‌بود ولی متاسفانه فقط داشتم اون یکی دو فصل آخرش رو می‌خندیدم از کار دارن شان و جوری که کاسه کوسه ادوارد رو به هم زد 🙂 در کل بخونیدش . دارن شان هیچ وقت آدم رو ناامید نمیکنه .
      

        احساس می‌کنم این جلد منو نابود کرد. پر از درگیری و مرگ هایی بود که از شدت ناراحتی ذهنم قفل کرد و حتی نتونستم براشون گریه کنم. باید بین خوندن این جلد و جلدای دیگه فاصله بدم چون الان اصلا تحمل ندارم که جلدای بعدی رو بخونم . فقط می‌خوام ذهنم سر و سامون بگیره.
      

        متوجه شدم که با نمایشنامه ها ارتباط خوبی برقرار میکنم و باید نمایشنامه خوانی رو ادامه بدم. نظرم مثبت به این نمایشنامه خیلی مثبته ولی احساس میکنم اگه بخوام نظرمو درمورد داستانش بنویسم خوب نمیتونم افکارمو انتقال بدم ( چند بار هی نوشتم و پاک کردم ) برای همین فقط توصیه میکنم بخونیدش. 
      

        مدت زیادی بود که میخواستم بخونمش ولی اتفاقاتی میوفتاد که باعث شد تا الان نخونمش و الان هم از دوستم امانت گرفتم . داستانی بود که خوشبختانه به روزی خورد که من مشغولیات زیادی نداشتم و یه سر نشستم پاش تا همین الان که ساعت یک و نیمه شبه . همینجوری که شخصیت اصلی می‌گفت ، تو داستان هایی که می‌نوشت پایان جوری بود که خواننده بر اساس تفکر و تخیل خودش بشینه اون داستان رو تحلیل کنه و ببینه که چه جور پایانی می‌تونه داشته باشه و نویسنده این کتاب به این اصل وفادار بوده. ممکنه این برای بعضی ها ناخوشایند باشه ولی به دل من نشست . بهترین قسمتش مربوط به تیمارستانه قطعا و واقعا اون قسمت رو دوست داشتم . به نظرم حداقل ارزش یک بار خوندن رو داره  اگه با تفکر درمورد داستان و پر کردن جا های خالی با تخیل خودتون مشکل نداشته باشید و کمی هم انتظار خودتون رو بیارید پایین. اگه کتاب برای خودم بود قطعا بیشتر از یک بار می‌خوندمش .
      

        جالب اینجاست که من این کتاب رو بیشتر از ۱۹۸۴ و قلعه حیوانات دوست داشتم. هنوز تو شوکم و میتونم فقط بگم که بخونیدش. کتابش واقعا قشنگ نوشته شده و شخصیت هاش غیر واقعی نیست و مثل آدمای عادی ان . این کتاب یه تجربه جدید براتون میسازه. فقط به نظرم اگه خواستید بخونیدش از ترجمه بهتری تهیه اش کنید. 
      

        از بهترین کتاب هایی بود که خوندم. همین الان تمومش کردم و واقعا پایان زیبایی داشت. این کتاب فقط درباره داستان ماجراجویی شخصیت اصلی نیست . توی این کتاب بی عدالتی وجود داشت ، عدالت هم بود .نفرت وجود داشت ، عشق هم بود . دشمنی وجود داشت ، دوستی هم بود . ولی مهم ترین چیزی که نشون داد این بود که همه انسان ها برابرن و کسی نمیتونه فرد دیگه رو متهم و مجازات کنه . این داستان ، داستان تغییر بود . خیلی اتفاق ها میوفته که بهش فکر هم نمی‌کردید ولی مطمئنم هر کسی این کتاب رو بخونه در پایان لبخند میزنه و رضایت پیدا می‌کنه . میتونم بگم این کتاب چیزایی رو بهم نشون داد که تا الان ندیده بودم . این کتاب تا همیشه تو قلبم باقی میمونه و خوندنش رو به بقیه هم پیشنهاد میکنم :)
      

        میتونم بگم تنها چیزی که این چند روز تونست به ذهنم سر و سامون بده همین کتابه. ما داخل دنیایی زندگی میکنیم که اگه دیر بشه میگن دیگه نمیتونی شروع کنی . اگه پیر بشی باید دست از علایقی که داری بکشی چون بقیه میگن دیگه نمیتونی ادامه بدی و بهترین کار از نظرشون اینه که «یه کار درست پیدا کن ، سی سال کار کن ، بعدش بازنشسته شو . اینجا چیزی که دوست داری مهم نیست مهم نیست این علایق که پول دوران کهنسالی تورو جور نمیکنه .»
هاروکی موراکامی رفتاری ضد این عقاید پیش گرفت . چیزی که دوست داشت رو شروع کرد و فقط و فقط به دلیل اینکه خودش اونا رو انتخاب کرده بود و دوست داشت ادامه داد . توی این کتاب موراکامی از خودش یه قهرمان نساخت .مسیری رو نشون داد که هم سر پایینی داشت هم سر بالایی . و همین باعث شد من این کتاب رو دوست داشته باشم
      

        شاعری که من رو عاشق شعر کرد .
فقط میتونم به زیبایی وزن های اشعارش ، کلمات ارزشمند و مفهوم دردناکش فکر کنم تا گریه ام بگیره .
      

        آدم باید چی احساس کرده باشه که بتونه همچین شعر هایی به وجود بیاره :) 
فقط برام سواله چرا افرادی که تا به حال دست به قلم نشدن و نمیتونن یه مصراع ( بیخیال بیت) شعر بنویسن میان همچین کتابی رو مثل فیلسوف ها نقد میکنن. 
      

        شبیه به مجموعه برگزیدگان جوان بود کمی هم به جلد اول گریشا شباهت داشت ولی به شدت عصبی کننده بود . احتمال اینکه بقیه جلدهای این مجموعه رو نخونم زیاده .
      

        یکی از بهترین کتاب های که خوندم . 
شخصیت پردازی صد از صد 
فضا سازی معرکه بود 
ایده ی داستان به شدت جذب کننده بود 
      

        این کتاب حکایت دل های شکسته است . نشون میده که بیشتر از همه خود ما هستیم که به همدیگه آسیب می‌زنیم در حالی که دلیل خاصی نداره... شاید فقط بخاطر اینکه خودمون هم آسیب دیدیم و نمی‌خوایم بقیه خوشحال باشن ؟ 
این کتاب نشون داد که همه مشکلاتی دارن چه به بقیه بگن چه نگن. ولی بهترین کاری که میتونیم بکنیم اینه که به هم آسیب نزنیم .