نظرها

دلیل اینکه سنگ کاغذ قیچی رو نمی‌خوندم اینه که داستان روند جالبی برام نداشت. آخر داستان هم اصلا از منطق شخصیت ها خوشم نیومد. 
دیگر انسان نیست در واقع نوشته ایه که از یه دفتر خاطرات برگرفته شده پس واقعیت داره. خود نویسنده هم آخرش مثل خود شخصیت اصلی این داستان خودکشی کرد. هر چیزی که توی این کتاب نوشته شده افکار یه آدم افسرده است. آدمی که به غیر از افسردگی، هیچ کاری برای زندگیش نکرده و فقط نگاه کرده که چه جوری در این منجلاب فرو رفته و آخرش می‌گفت تقصیر بقیه است. خوندنش فقط باعث شد تا چند وقت از همه چیز بدم بیاد.
بابا لنگ دراز به نظرم واقعا انیمه اش قشنگ تر بود. کتاب فقط نامه های بدون جواب جودی به پدر خوانده اش رو بازگو کرده و من اصلا از این خوشم نیومد که آخرش جودی و پدر خوانده اش همچین تفکری نسبت به هم داشتن و خوشم نیومد از پایانش.

سم هستم بفرمایید خیلی اون موقع ازش تبلیغ کرده بودن و من واقعا انتظارم ازش رفت بالا. ولی وقتی خوندم همچین چیزی برام نبود. انتظار داشتم حداقل آخرش اینکه چه جوری سم تونست با جولی ارتباط برقرار کنه اونم وقتی که مرده برامون مشخص بشه ولی اصلا اینطور نبود .
مدرسه افسانه ای هم نتونست منو به خودش جذب کنه نمی‌دونم چرا نه از شخصیت هاش خوشم اومد نه از نوع نوشتار نویسنده. البته شاید هم مترجم درست ترجمه نکرده بود نمی‌دونم.
ما دروغگو بودیم خیلی برام خوندنش سخت بود چون متن رو درک نمی‌کردم و محتواش برام یکم اذیت کننده بود و قلبم موقع خوندنش گرفت. 
حرف هایی که کاش میزدم به نظرم مثل شکایت های بچه های به بلوغ رسیده بود. نه محتوای جالبی داشت برای من و نه حتی جمله های کتاب برای من تاثیر گذار بود . تو بیشتر صفحه ها فقط چند جمله نوشته شده بود و به نظرم فقط اصراف ورقه بود. هر کسی می‌تونست همچین کتابی بنویسه. 
امیدوارم طرفداران این کتاب های ناراحت نشن چون هر فردی سلیقه ای داره و منم نتونستم با این کتاب ها ارتباط برقرار کنم. وگرنه به افرادی که از این کتاب ها خوششون اومده احترام می‌ذارم و نظرشون هم برام مهمه.