برخورد های تصادفی اغلب سرآغاز بدبختی است.

.. نهایتاً روزی توی زندگی، آدمایی رو می‌بینی که باید ببینی، فرقی هم نداره که چه اتفاقی می‌افته. اگر قرار باشه تو و اونا باهم در ارتباط باشین، زمان خودش تعیین می‌کنه که کی》

سکوتی حکم‌فرما شده که کسی نمیشنود،اما وجود دارد، همیشه، در سرتاسر شهر طنین می اندازد. سکوت گوش‌خراشی است که در صورت آدم ها، در حرکات‌شان، در نوع نگاه‌شان به یکدیگر دیده می‌شود. انگار زندگیِ همه توقیف شده، انگار منتظر بودند این کابوس تمام شود.

《بله، راه زندگی‌ام همه نادرست بود. اما عیبی ندارد. می‌توانم،هنوز ممکن است به راه درست رفت! ولی راه درست کدام است؟》

کور است، کور! مُرده، نمی شنود! نمی‌دانی چه بهشتی میخواستم برایت بسازم. بهشتی که در جان خودم بود. بهشتم را دور تو برپا می‌کردم! عیبی نداشت اگر دوستم هم نمی‌داشتی، مگر چه می‌شد؟ همه‌چیز همان‌طور می‌ماند، می‌گذاشتیم همان‌طور بماند. فقط مثل یک دوست با من حرف میزدی، کنار هم خوش بودیم و میخندیدیم و شادمانه به چشم هم نگاه می‌کردیم و زندگی به همین منوال خوش خوشک می‌گذشت. حتی اگر عاشق آدم دیگری هم می‌شدی عیبی نداشت. تو با اون خوش و خندان می‌رفتی و من از آن طرف خیابان نگاهتان می‌کردم...همه این ها هیچ اهمیتی ندارد اگر او فقط یک‌بار دیگر چشم‌هایش را باز کند!