پروفسور هانری کربن استفاد فلسفه در دانشگاه سوربن فرانسه و مستشرق نامداری فرانسوی می گوید : به عقیده من مذهب تشیع تنها مذهبی است که رابطه هدایت الهی را میان خدا و خلق برای همیشه نگه داشته است! و به طور گستمر و پبوسته ولایت را زنده و پابرجا میدارد مذهب یهود : نبودت را که رابطه ایست واقعی میان خدا و عالم انسانی ، در نحضرت کلیم ختم کرده و پس از آن به نبوت حضرت مسیح و حضرت محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) اذعان ننموده و رابطه مزبور را قطع میکند همچنین مسیحیان : در حضرت مسیح متوقف شده اتد اهل اسنت از مسلمانان نیز : در حضرت محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) توقف کرده و با ختم نبوت در ایشان دیگر رابطه ای میان خالق و مخلوق ، موجود نمی دانند . تنها مذهب تشیع است که نبوا را با حضرت محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) ختم شده می داند ؛ ولی ولایت را که همان رابطه هدایت و تکمیل می باشد ، بعد از آن حضرت و برای همیشه زنده می داند! پایان

طبق حدیث معروف : هر چیزی که که انسان را به خود مشغول سازد و از خدا دور سازد ؛ بت اوست...

ما در قرآن آیه زیاد داریم، آیاتی که برای شعار قراردادن فوق‌العاده عالی است، جمله‌های زیادی داریم از پیغمبر و ائمه؛ ولی هیچ آیه‌ای به اندازه آیه‏ «وَ انْ یکادُ الَّذینَ کفَروا» در میان مردم برای شعار رایج نشده است. در هر خانه‌ای که بروی می‌بینی یک «ان یکاد» آنجا زده‌اند، یعنی چشم تو کور که خانه و زندگی من را می‌بینی، این تابلو را اینجا نصب کرده‌ام برای اینکه چشم تو کور باشد. این امر یک حالت خودخواهی در مردم از یک طرف و یک حالت بدبینی به دیگران از طرف دیگر را نشان می‌دهد. شما همه شهر تهران را بگردید، به ندرت دیده می‌شود که در خانه‌ای مثلًا آیه‏ «هَلْ یسْتَوِی الَّذینَ یعْلَمونَ وَ الَّذینَ لا یعْلَمون» [1] تابلو برای شعار چه از این بهتر: «هَلْ یسْتَوِی الَّذینَ یعْلَمونَ وَ الَّذینَ لا یعْلَمونَ»؟ برای شعار چه از این بهتر: «انَّ اکرَمَکمْ عِنْدَ اللهِ أَتْقیکمْ» [1]؟ این قدر هست الی ماشاءالله، آیاتی که انسان هر وقت یکی از آنها را نگاه کند برای او یک درس و آموزش است. اینها را انسان نمی‌بیند ولی در هر خانه‌ای که بروید آیه‏ «وَ انْ یکادُ الَّذینَ کفَروا» را می‌بینید، یعنی منم که خداوند چنین نعمتهایی به من داده و تویی که چشم شور داری و می‌خواهی چشم‌‏زخم به ما بزنی؛ برای اینکه جلوی چشم شور تو را گرفته باشم این تابلو را در اینجا نصب کرده‌ام؛ و شاید کمتر خانه‌ای است که چنین چیزی در آن نباشد

بعد قرآن می‌گوید که ای بدبخت بیچاره! اینکه هر چه از مادیات خواستی، شده است، همین برای تو عقوبت الهی بوده است که آن را برای خودت یک اصل قرار داده‌ای؛ و اگر تو استحقاق لطف و عنایت خدا را می‌داشتی، در یکجا آن چیزی که می‌خواستی نمی‌شد تا تو بیدار شوی. موفقیتها عیب بزرگش این است که انسان را بیهوش می‌کند، و شکستها حسن بزرگش این است که انسان را به هوش می‌آورد.موفقیتها غالباً انسان را مغرور، غافل و از خود بی‌خبر می‌کند؛ و برعکس، شکستهاست که انسان را بیشتر به فکر وادار می‌کند و پرده غفلت را از جلوی چشم انسان برمی‌‏دارد.

در حدیث است (همین را باز مولوی به شعر آورده است) که در زمان شعیب مردی بود کافر نعمت، فاسق و فاجر؛ آمد به شعیب گفت که شعیب! این چگونه است، اینهایی که شما اسمش را گناه گذاشته‏‌اید من همه این گناهها را مرتکب می‌شوم؛ معلوم می‌شود خدا مرا خیلی دوست دارد برای اینکه هرگز مرا معاقبه و اخذ نمی‌کند. شعیب در عالم وحی از خدا سؤال کرد که این بنده چنین می‌گوید. به او وحی رسید که به او بگو که ما مدتهاست که تو را گرفته‌ایم و تو خودت خبر نداری. همین که اساساً ما هیچ اشکالی در کار تو به وجود نمی‌آوریم این بدترین عقوبتهاست که نمی‌خواهیم تو رویت به طرف ما بیاید این، اخذ تدریجی است و در تعبیر قرآن «استدراج» آمده است و یکی از بدترین عقوبتهاست، چون مجال و فرصت توبهکردن را از انسان می‌گیرد، یعنی انسان می‌رسد به حالی که لطف و عنایت خدای متعال، دیگر به هیچ نحو شامل حال او نمی‌شود و انسان این مقدار شایستگی ندارد که خدا او را با یک گرفتاری متوجه خودش کند.