ابتدا مادر کتاب را خواندند و سپس من. و نظرشان این بود کاش این نکات بیشتر در لفافه بیان می شد نه به نحوی آشکارا‌.
اما وقتی خود، شروع به خواندن کردم در ابتدا جز سیاهی و نگون بختی چیزی ندیدم، سختی هایی که هیچ جایی در زندگی ما ندارند.
 اما کم کم فهمیدم، بله، این نوعِ زندگی، سالیان سال گریبانگیر مردم این ملت بوده است و بسیار کم، از این خاطرات گذشته یاد می شود.
یکی از ویژگی های مهم این کتاب آن بود که به خوبی ابهام زدایی کرده بود و مسئله ای با پایان باز رها نشده بود.
اما در آخر یادداشت نامرتّبم از شما درباره شغلی می پرسم که شاید اسم آن هم به گوشتان نخورده باشد.
 از چینی بندزنی، چه می دانید؟!....
        

                نام کتاب شما را جذب می کند، حداقل برای فردی چون من.(که با اصطلاح زن آقا آشنا بودم و می دانستم به چه کسانی اطلاق می شود😀)
داستان های کتاب، کوتاه است و قلمی روان دارد و به طور کلی سفرنامه ای شیرین است.
و منِ شهرنشین را با ابعاد جدیدی از روستا و روستائیان آشنا کرد، که اصلا به آن فکر هم نمی کردم...
اما در کل چالش های خانواده شهرنشین با روستایی فرسنگ ها دورتر از خانه شان، جالب و جالب تر مواجهه آن ها با این چالش هاست.