در این کتاب افق‌سازی و آینده‌پژوهی گفته نشده بلکه از بایدهایی گفته‌اند که تابحال پشت‌گوش انداخته شده و از کنار آن عبور شده است
خوب است مدیران فرهنگی یکبار این کتاب را بخوانند و سپس به عملکرد خود نگاهی بیندازند
        

          یک کتاب تحلیلی و روشنگر که نشون میده، نه به نظر من ثابت میکنه که هشت سال دفاع مقدس حتی بین خوده حکومت و رزمنده ها هم غریبه، کتاب واقعا جذابیت خاصی داره و خیلی سریع میتونید تمومش کنید.
حتما بخونید
        

          این ۷۹صفحه واقعا حجیم و پربار بود؛ راهنمای خوبی برای کار فرهنگی کن هاست؛بسیج،کنگره های شهدا و...
        

          کتابی ‌که اهمیت بالاتری از خواندن زندگی‌نامه شهدا داره و دست‌کم باید قبل از خواندن زندگی‌نامه شهدا اون رو خوند.
        

          وحید جلیلی را از مدت‌ها پیش می‌شناختم. این روزها به واسطه‌ مسئولیتش در صدا و سیما گمان نمی‌کنم برای کسی ناشناخته باشد. اما برای من همچنان این فارغ‌التحصیل دانشگاه امام صادق (علیه السلام) به قلم روان و اندیشه مستحکمش شناخته می‌شود.
کسانی که یادداشت‌های جلیلی را مطالعه کرده باشند به هیچ‌وجه از کیفیت متن این کتاب تعجب نخواهند کرد.
با وجود اینکه بخشی از کتاب مصاحبه جلیلی با نشریات است، همچنان امضای او را در پای متن به خوبی می‌توان دید.
گذشته از کیفیت بالای متن، محتوای بی‌نظیر کتاب را نباید فراموش کرد.
جلیلی در این کتاب به کم‌کاری‌های صورت گرفته در گسترش فرهنگ شهادت می‌پردازد و روش به کاربسته شده توسط نهادها و افراد را نقد می‌کند. از روتوش چهره جنگ می‌گوید. تمرکز بر چهره فرماندهان را با وجود مسکوت گذاشتن روایت سبک‌زندگی نیروهای جزء نقد می‌کند و از لزوم گسترش فرهنگ شهادت می‌گوید.
در پایان مطالعه این کتاب را به یکایک عزیزان توصیه می‌کنم. 
        

          نگاه کتاب به بسیج ودفاع ۸ساله ، نگاهی با تامل بود . از انجا که حجم کتاب زیاد نبود و گاها مواردی تکرار می‌شد این فرصت که بتوان نگاه دقیق امام به بسیج و دفاع ۸ساله را تبیین کرد ، مهیا نبود . 
کتاب به‌جای اینکه پاسخ  عنوان " شهدا برای چه افقی جنگیدند ؟ " را بدهد بیشتر این پرسش را در ذهن ما پررنگ تر و با اهمیت تر جلوه داد که همین مقوله خود ارزشمند است . 
 به صورت کلی کتاب مختصرا و به خوبی می‌تواند تلنگری جهت تغییر باور ها نسبت به شهید و بسیج داشته باشد  . 

        

          از جنگی که بود تا جنگی که هست
کتاب را به پیشنهاد دوره تاریخ شفاهی شهدای گوهر شاد، از طاقچه خریدم. شور و شوق خاصی داشتم که بخوانمش. برایم افق شهدا و جنگی که بود و جنگی که هست حسابی قلاب شده بود. جمله خواهرم حجابت، برادرم نگاهت خیلی خوب بود. اما در مورد تعداد کتب دفاع مقدس، نظرم متفاوت است با ایشان؛ منظورم ضرب و تقسیم تعداد شهدا و تعداد کتب است. به نظرم برای کارفرهنگی عمق و تاثیر گذاری بیشتر لازم است تا تعداد و کیفیت پائین، اینکه باید همه سرمایه‌های جنگ، تاریخ شفاهی‌شان ثبت و ضبط شود درست؛ ولی تبدیل هر چیزی به کتاب نه. مثلا همین کتاب شهدا برای چه افقی جنگیدند؟ ، به نظر من این ۸۰ صفحه را نمی‌شود اسمش را گذاشت کتاب. هر مجموعه گردآوری شده‌ای کتاب نیست. کتاب حاصل پژوهش و تدوین و محتوای خوب است نه هر مجموعه ‌ای پُر از هم پوشانی یا خلاء. بعضی کارها اِسراف است نه کار. من انتظار دارم وقتی هزینه کتابی را پرداخت می‌کنم واقعا هزینه کتاب باشد، یک نویسنده داشته باشد. چیز تکراری توی فصل‌ها نخوانم. با مقدمه و پایان‌بندی خوبی مواجه شوم. اگر قرار بود صرفا چند مقاله چاپ شده در نشریه‌ای بخوانم خب میرم از همان شماره‌ها همان مقاله‌ها را پیدا می‌کنم و میخوانم از آرشیوش. کتاب، اسمش رویش است، کتاب است. باید کاتب داشته باشد مخصوصا اگر نویسنده‌اش زنده است. رسالتش برای هر چاپی که نامش رویش می‌خورد بیشتر است. نباید اجازه دهد هر کتابی به نامش چاپ شود. هر گردآوری از سخنرانی‌ها یا نگاشته‌هایش تبدیل به کتاب شود. راستش یاد صابر ابر هم افتادم که پست‌های اینستاگرامش را کتاب کرد و چقدر فروخت..
        

          کتاب  حاضر در دوران راهیان نور بدستم رسیده بود، در واقع جزو پک فرهنگیِ کاروان بود که به همه داده شد.(اینکه کتاب در پک فرهنگیِ اردو ها و  دوره ها باشد، همیشه یک چالش است که الان از این موضوع عبور می کنیم...)
گذشت تا به دوران برگزاری اجلاسیه برای شهدای دانشجومعلّم استان رسیدیم، این برنامه هم بدلایلی به تعویق افتاد اما آورده اش برای مسولان برگزار کننده اش این بود که به فکر برنامه ای منسجم و منظم برای نیروهایشان افتادند و سیر محتوایی و مطالعاتی چیدند که اولین کتاب "کنگره تراز" و دومین کتاب "شهدا برای چه افقی جنگیدند؟" بود.
 هدف کتاب پر رنگ کردن سوالِ "شهدا برای چه افقی جنگیدند" و ایجاد دغدغه است، نه دادن راهکار و محتوای خیلی خاص.
اما بنظرم اگر این کتاب باعث بشود هر فرد قبل از هر اقدامِ شهدایی به سوالاتی چون نتیجه چه می شود و ما در کدام پازل بازی می کنیم؟ بیاندیشد؛ کافی است!