اما خواندن در سکوت، با خود خطری را به همراه می‌آورد که مقامات مسیحی پیش‌بینی نکرده بودند. کتابی که در خلوت خوانده می‌شود، در حالی که چشم روی کلمات می‌گردد و معانی آن‌ها را برای خواننده برملا می‌کند، دیگر نمی‌تواند از سوی شنونده‌‌ای که به آن گوش می‌دهد، برای درک معنی یا طلب راهنمایی، تقبیح یا سانسور، مورد سوال قرار بگیرد. خواندن در سکوت، ارتباط بدون شاهدی میان خواننده و کتاب برقرار می‌کند و به گفتهٔ شادمانانهٔ آگوستین «نشاطی فردی برای ذهن خواننده» فراهم می‌آورد.

ننوشتم الاّ آنچه دیدم. نخستین واژه سفرنامه ناصرخسرو....