من این کتاب را بیست سال پیش نوشتم و در آن زمان فکر می‌کردم که در کار کشف کتابخوانی، ویژگی‌های بارز آن و نحوۀ شکل‌گیری کتاب در طی تاریخ بوده‌ام. نمی‌دانستم که در واقع مشغول پافشاری حقوق خودمان به عنوان خواننده هستم، در تداوم حرفه (یا شور) محبوب خود، ورای مسائل اقتصادی، سیاسی و فنی، در عرصه‌ای بی‌حد‌و‌مرز و رؤیایی که در آن خواننده ناگزیر به انتخاب نیست و همچون حوا می‌تواند هر رسانه‌ای  را برگزیند. ادبیات جزم‌گرا نیست: به جای پاسخ‌های قطعی پرسش مطرح می‌کند. کتابخانه‌ها در اصل اماکن آزادی فکری‌اند: اگر قیدوبندی بر آن زده می‌شود، از ما است. کتاب خواندن ابزاری بی منتها است، یا باید باشد که به مدد آن کمی بیش‎تر با جهان و با خودمان آشنا می‌شویم و این کار نه با تقابل بسترها بلکه به مدد شناسایی کلماتی صورت می‌گیرد که تک‌تک، از دور‌دست‌ها، از زمان‌های قدیم، خطاب به ما نوشته شده‌‎اند. کاملاً راضی خواهم بود اگر این کتاب به عنوان اعتراف سرشار از سپاس خواننده‌ای پرشور خوانده شود که می‌خواهد هرجور شده این نشاط مستمر و مستلزم جد و جهد را با خوانندگان دیگر به اشتراک بگذارد. آلبرتو مانگوئل در تاریخ کتابخوانی کوشیده تا از طریق بررسی تاریخ خواندن و تاریخ عجیب و شگفت‌انگیز پیشرفت خواننده از الواح گلی تا کتاب‌های چاپی امروزی؛ نقشۀ جهان عینی‌ ما را ترسیم کند.