خواندش براي چند نفر واجب است و البته كلاً هم ميتواند برايتان جالب باشد:
اول كساني كه ميخواهند شيوه و روش رايج قانون نويسي در ايران را از نزديك مطالعه كنند. 
دوم افرادي كه به دنبال فهم دقيق تر روابط و مناسبات ميان رجال سياسي معاصر هستند. تصويري كه اين مشروح از اين مناسبات به شما ميدهد قطعاً با تصور فعلي تان فاصله ي زيادي دارد.
سوم پژوهشگران تاريخ سياسي كه ميتوانند از خلال گفتگوهاي اعضاء شوراي بازنگري به سرنخ هاي جالبي براي ماجراهاي سياسي دسترسي پيدا كنند.
كم خوانده شدن اين كتاب ها حتي در جامعه ي حقوقي ما نقيصه ايست كه يكي از نتايجش ارائه ي تحليل هاي انتزاعيِ بي ربط و لنگ در هوا درباره ي قانون، قانون اساسي، نظام سياسي، ولايت فقيه و حكومت اسلامي است.
      

        كم ارزش !
      

        بعضي از مقالات قديمي هستند و به وضوح طراوت و كارايي خودشان را از دست داده اند. اين يكي از فرق هاي اساسي فلسفه و جامعه شناسي است. كتاب هاي ارسطو وافلاطون و آگوستين و ملاصدرا و كانت و هگل را ميشود بارها و بارها خواند اما يك مقاله ي جامعه شناسي از يكي از مشهورترين جامعه شناسان معاصر كه مثلا 20 سال پيش نوشته شده است را ديگر نميشود با لذت مطالعه كرد.
تكرار، تكرار و تكرار. حرف هاي اصلي والرشتاين زياد نيستند ولي اصرار او بر تكرار كردن حقيقتا آزاردهنده است.
آنچنان كه از متن كتاب هم ميشود فهميد مطالعه ي آثار اسلاف والرشتاين كه بر او موثر بوده اند مثل برودل و پريگوژين بسيار برانگيزاننده تر است و در واقع آثار آنها اصيل تر و به مقام كشف نزديك تر است.
بازهم از اينكه رشته ي جامعه شناسي را انتخاب نكردم خوشحال و راضيم. :)
      

        هر وقت ياد فردوست مي افتم غصه ام ميشود كه چرا فرصت گفتگو با ديگر رجال عصر پهلوي را از خودمان گرفتيم. تجربه شهبازي در تدوين خاطرات فردوست پوتكي ست كه همين الان هم بايد بر سر نهادهايي مثل مركز اسناد انقلاب اسلامي زد كه همينطور در حال توليد روزافزون كتاب هستند اما دريغ از يك كار خوب و قابل اعتماد.
بگذريم. ظهور و سقوط سلطنت پهلوي از اولين كتاب هايي ست كه در دوره ي نوجواني ام خواندم و هنوز هم حس خوبي از يادآوري اش به من دست مي دهد.
      

        منصرف از اينكه لحن متن اصلي چگونه بوده است، ترجمه ي روان و خوبي بود. در مورد خود كتاب چيز خاصي وجود ندارد و چندان كتاب ويژه‌اي نيست.
      

        اين كتاب فوق العاده است
      

        كتاب محشره. احتمالا يكي از بهترين آثار پليسي كل تاريخ. قطعاً چيزي بيشتر از فقط يك رمان پليسي. به علاوه، تصويرپردازي ها انقدر قوي‌ ان كه بعيده در هنگام خواندن كتاب صحنه هاي فيلميش تو ذهنتون نقش نبنده. و اين ربطي به اين كه دو تا فيلم موفق تاحالا از روي اين رمان ساخته شده نداره چون من تا حالا هيچ كدوم از اين دوتا فيلم رو نديدم.
و اما ترجمه، يك سوم اولش بسيار نامانوس و گاهي واقعاً بده. يك سوم مياني خيلي خوبه. خيلي جاها فوق العاده و حيرت انگيزه و البته خيلي جاها هم انتخاب هاي واژگاني و نحويه مترجم آدم رو متعجب ميكنه، بس كه باعث سخت شدن فرآيند خواندن ميشن. به هر حال كه خود ترجمه يك اثر مستقل و قابل بررسيه و البته چيزي از كتاب كم نذاشته اگر چيزي اضافه بهش نكرده باشه.
      

        بي هوده.
      

        فصل اول كه مختصر معتبري از تاريخ مشروطيت است، مفيد و جالب است. باقي كتاب توضيح ميان مايه اي از دموكراسي و حقوق بشر به توسط يك قلم ليبرال مسلك متوسط الحال است كه ارزش مطالعه مستقل ندارد و كم و بيش در طول اين قريب به 50 سالي كه از انتشار اوليه اش ميگذرد كم فايده تر نيز شده است.
      

        ترجمه در بعضي فرازها فوق العاده و در برخي مواقع بد بود. اگرچه تقريبا در هيچ كجا آزاردهنده و مخل به فهم مقصود نويسنده نميشد ولي براي مثال برخي از برگردان هاي انتخابي مترجم يا صحيح نبودند و يا گمراه كننده بودند. علاوه بر اين حروفچيني طبق معمول بد و اذيت كننده بود.
خود كتاب در نيمه ي اول بسيار خوب و در نيمه ي دوم كه نويسنده دست به توضيح نظريات خودش ميزد بسيار مبهم بود و از پس اقناع خواننده بر نمي آمد.
به هر حال جزو معدود منابع فلسفه علم به زبان فارسي است و خواندنش براي اهلش واجب.
      

        از پس "نقد تاريخي" بر نيامده و همين قدر هست كه به حجم و عمق سوالات افزوده ميشود. در بسياري از موارد هم جز شعار چيزي نيست و ارزش تاريخي - سياسي ندارد.
      

        كتاب براي كسي مثل من كه اطلاعات اندكي درباره سينما و سينماي مستند دارم حاوي "اطلاعات" مفيدي است، اما ارتباطي به عنوان كتاب ندارد. در واقع چيزي درباره‌ي درام در مستند نمي گويد. اگر چيزي بگويد مشترك است ميان مستند و سينماي داستاني. فقط مثال ها و آن هم نه همه‌ي آنها از سينماي مستند آورده شده اند. كه آنها هم بيشتر مربوط به 30 يا 40 سال پيش است و سخت بتوان نمونه ها را پيدا كرد و ديد. به هر حال كتاب كم فايده اي است.
      

        این‌ بخشی از موخره‌ی همین کتاب است:
«سخت‌ترین جنبه‌ی نوشتن این کتاب این بود که هربار درباره‌ی یکی از اصول فیلمنامه‌نویسی در بوطیقا می‌نوشتم، فوراً فیلمی به ذهنم خطور می‌کرد که آن اصل را زیرپا گذشته است... نکته‌ دقیقاً همین جاست: فیلم عمداً از انتظارات بیننده سرپیچی می‌کند و با این کار به موفقیت زیادی می‌رسد...برای این‌که قوانین را بشکنیم باید اول آن ها را بشناسیم... در دنیا چیزی لذت‌بخش‌تر از خواندن فیلمنامه‌ای نیست که قوانین را می‌شکند اما موثر واقع می‌شود. مقصود از مطالعه‌ی اصول این است که شما را انعطاف‌پذیر کند.»
کتاب در آموزش این اصول ناظر به آن‌چه ارسطو نوشته و حتی بیشتر از آن موفق است. زبانش سرحال و مطمئن است و این احتمالاً محصول تجربه‌اش در تحلیل فیلمنامه‌هاست. کار نویسنده همین است تحلیل‌گر داستان. با خواندنش به ارسطو علاقه‌مند می‌شوید چون آن تصور خشک و انتزاعی از او را وقتی درباره‌ی درام حرف می‌زند می‌شکند.
ترجمه هم خوب و روان و بی‌دست‌انداز است.
      

        اینکه کتابی درباره ترجمه انقدر ترجمه اش پرت و پلا باشد نوبر است. ظاهراً هیچ تلاشی از طرف مترجم برای قابل فهم کردن متن اتفاق نیفتاده و ایشان در دام تاملات فلسفی ای که باتلر و دومان و بلانشو درباره ترجمه ناپذیری کرده اند افتاده و این ترجمه ناپذیری را با عدم تلاش برای معنادار کردن جملات و سرهم کردن واژه ها پشت هم اشتباه گرفته است.
قطعاً در این وضعیت دیگر نباید از مترجم سوال کنیم که چرا لحن هر سه نویسنده یکسان است و با لحن بخش هایی که از بنیامین ترجمه شده یکیست. از ایشان که متن اصلی را درست نفهمیده چه توقعی است که لحنش را در بیاورد.
علاوه بر این کتاب پر از اغلاط ویرایشی است و این جا ناشر سهم خودش را برای سخت تر شدن خوانش متن به انجام رسانده است. 
بعد از این سه پاراگراف مشخص است که 4 ستاره برای چهار جمله ای است که از وسط ترجمه ی کتاب میشد فهمید و خب خداروشکر ارزش خواندن داشت.
      

        خاطرات هاشمي يكي از منابع منحصر به فرد تاريخ معاصر است نه فقط از اين جهت كه يكي از آدم هاي مهم 30 سال اخير بوده است بلكه همچنين به اين علت كه كمتر كسي در ايران شبيه به او دست به نگارش خاطرات روزانه اش زده است و شايد علم و بني صدر دو نمونه ي معدود ديگر از اين سبك خاطره نويسي سياسي باشند. به همين دليل هم براي شناخت زواياي پنهان و مغفول سياست ورزي ايراني نيازمند مطالعه مجموعه يادداشت هاي هاشمي هستيم. اگرچه زاويه نگاه خاص او به مسائل كه اغلب با نوعي خود مركز بيني و خود همه كاره پنداري آزاردهنده از يك طرف و خودسانسوري از طرف ديگر همراه است از اعتبار آن مي كاهد. شايد بهتر بود هاشمي هم مثل علم خاطراتش را مي گذاشت براي بعد از مرگش منتشر شود.
كتاب از نظر چاپ و انتشار ويژگي خاصي ندارد و البته بي اشتباه هم نيست اما در مقايسه با كتاب هاي سياسي ديگر پاكيزه تر و حرفه اي تر است.