خیلی لذت بردم. مثل همیشه عالی و جذاب.
تفاوتش با آبنبات ها این بود که در اینجا فقط به یک موضوع پرداخته بود و هرآنچه که در توانش بود رو گذاشته بود.
جیگرم حال اومد
      

        
هنگام خواندن این کتاب خودم را جای یک پسر بچه گذاشتم و مدام از خودم میپرسیدم که: «پس نجار ما کجاست؟» 
و یا به ستاره ها و دایره هایی که از دیگران گرفته بودم فکر میکردم.
      

        اصلا ارزش خواندن را نداشت.
۷۷ صفحه از کتاب را خواندم و ترجیح دادم که بیش از این عمرم را هدر ندهم.
کتاب میتوانست تا همین ۷۰ صفحه تمام شود، اما الکی و با بیان اسامی زیاد و‌تکرار بحث ها، بیخودی کِش پیدا کرده بود.
      

        برخی بندها را بلند خندیدم و برخی خط ها را ریز و‌ نخودی.
اما خندیدم، خیلی هم!
مانند سایر نوشته های مهرداد صدقی عالی بود. گاها کتاب را کنار میگذاشتم و با خودم میگفتم:«این قسمت‌چطوری به ذهنش رسیده؟!».
شدیدا مشتاقم که کتاب «دومین نشان مردی » را سریعا تهیه و شروع به مطالعه‌ی آن کنم.
ای کاش که کتاب های مهرداد صدقی هیچ وقت تمام نشود...

      

        یک داستانِ واقعی غرور آمیز از تونلی که شاید از اجداد تونل های امروز غزه باشد.
یک داستان جنگیِ عاشقانه...
      

        به مانند سایر کتاب های حدادپور جهرمی دارای نقاط مثبت و منفی بود.
نقاط مثبت:
۱- داستان پردازی 
۲- همراه کردن مخاطب
۳- متن روان
۴- سر در گم نشدن در بین اشخاص
۵- شخصیت پردازی مناسب
۶- فضای جنسی کمتر نسبت به سایر نوشته ها

نقاط منفی:
۱- پایان سریع
۲-  داستان تکراری و قابل حدس (برای کسانی که سایر آثار ایشان را خوانده اند)
۳- فضاسازی نسبتا متوسط
۴- توضیحات اضافه در لابه‌لای متن که میتوانست جداگانه در انتها قرار بگیرد.
۵- یک کتاب در سطح سایر کتاب های خود نویسنده و غیر قابل قیاس با نویسنده هایی که بیشتر از زیبایی کلام بهره می گیرند.
      

        مگر می شود که یامین پور بنویسد و خوب نباشد؟
اما توقع می رفت که مخاطب را بیشتر با خود همراه کند. هر لحظه این عطش را داشتم که بیشتر بگوید... بیشتر از اتفاقات، کوچه ها و خیابان های لبنان برای ما بنویسد. بیشتر بنویسد که سید را کجا زدند و در دل مردم چه حزنی ساختند.
«عربیکا» مرا برد به دنیای حسرت ها؛ حسرت نبودن شهید رئیسی، یحیی سنوار، اسماعیل هنیه و سیدین لبنان!
میدانم و یقین دارم که اگر چندین سال بعد مجدد این کتاب را بخوانم، که میخوانم، باز به همین فضایی برمیگردم که امروز هستم؛ یعنی روز تشیع شهید سید حسن نصرالله!
      

        "کتاب «آبنبات پسته‌ای» یه سفر طنزآلود و دلنشین به دنیای روابط خانوادگی و روزمره است. مهرداد صدقی با قلمی شیرین و صمیمی، داستانی از لحظات ساده و در عین حال بامزه زندگی رو روایت می‌کنه که هیچ چیزی از بار عاطفی و انسانی‌اش کم نمی‌شه. این کتاب مثل همون آبنبات پسته‌ای شیرین و جذابه که با هر لقمه‌اش می‌خندی، ولی در دل اون خنده‌ها، یه عمق خاص از عشق و مهربونی نهفته است. اگر دوست داری در کنار خندیدن به دنیای آدم‌های آشنا و دوست‌داشتنی وارد بشی، این کتاب همدم خوبی برایت خواهد بود. فضای خانوادگی و طنزآلود داستان به طرز جالبی همه‌ی ناهماهنگی‌های زندگی رو به شکلی دلپذیر و قابل تحمل به نمایش می‌ذاره."
      

        داستان شدیدا گیرا و میخکوب کننده.
از جنس کتاب هایی که باید آن را یک نفس خواند.
پایان کتاب و برخی شیطنت های راوی داستان را اصلا دوست نداشتم، مخصوصا آنکه در پایان شأن راوی در آستان پر جبروت آقا علی بن موسی الرضا بالاتر می رود!
چه موقع؟ آن زمانیکه دو شیطنت زنانه از خود نشان داده و یکی از آنها باعث سر شدن کانون گرم یک خانواده شده است.
شاید نظر صادق کرمیار این بوده که هرکسی در درگاه امن آقاجان می تواند به جایگاهی برسد.
اما به نظر بنده این نوع نگاهش غلط بوده است.
      

        خدا رحمت کند سعید تشکری را.
برای اولین بار بود که زندگانی ۴ نائب خاص حضرت را در دوران غیبت صغرا مطالعه میکردم.
تا به الان که ۲۶ بهار از خداوند توفیق حیات را گرفته ام؛ هیچ شناختی نسبت به این بزرگان نداشتم. الحمدلله به برکت قلم ایشان مقداری آشنایی شکل گرفت.
قلم نویسنده و زاویه‌ی دیدش را دوست داشتم، به مانند سایر نوشته هایش جذاب و گیرا بود.
کتاب را نمی توانید پس از شروع کردن زمین بگذارید! مگر آنکه به پایانش برسانید.
صلواتی هدیه‌ی روح مبارک او بفرمایید.
      

        مانند  سایر کتاب های نیما اکبرخانی این کتاب را هم دوست داشتم.
اما واقعا لحن محاوره‌ای کتاب  را نپسندیدم، شاید به این خاطر که خیلی سرعت مطالعه‌ی مرا کم کرده بود.
منتظرم که یک فیلم جذاب از مجموعه کتاب های نیمااکبرخانی ساخته شود.
چنین فضاسازی جذابی از یک نویسنده‌ی کتابخوارِ کتاب دوست چندان زیاد عجیب نبود.
      

        حیف عمر و وقت! 
حیف که بعد از مطالعه‌ی ۹۰ درصد از کتاب فهمیدم که عمرم هدر رفته است.
ای کاش دو فصل انتهایی کتاب در ابتدا بود که همان اول کار از خواندنش منصرف می شدم.
نمی توانمم فاز روشنفکری بگیرم و بگویم فلان است و بهمان.
شاید در زمان خودش که هیچ کتابی نبود، خوب بود. اما به گمانم همان زمان هم با کاغذ باطله رقابت می کرده است.
رونوشتی شدیدا ناقص از  آثار فاخر نادر ابراهیمی.
      

        در این هیاهو‌ی دنیا بودند افرادی که روایت: «الدنيا مَزرَعةُ الآخِرَةِ» را با جان دل شِنُفتن.
شیخ ملاهادی اسرار از این جنس افراد بود. کتاب «که ماهی برآید» به قلم «سعیده شبرنگ» شرح حالی روایی از زندگی آن فیلسوفِ نامیِ پس از ملاصدرا است که با سبک و سیاقِ کتاب «مردی در تبعید ابدی»، «نخل و نارنج»، «شهاب دین»، «سه دیدار» و «کهکشان نیستی» به رشته‌ی تحریر در آمده است.
در حین کتاب به محض آمدن اسم حسینقلی همدانی ذهن ها به سمت کهکشان نیستی هدایت می شود، با آمدن نام شیخ مرتضی انصاری مرغ دل سوی نخل و نارنج پر می کشد. کأنّ نویسنده در بطن داستان میخواهد آدرس آن دو کتاب را نیز به خوانندگان بدهد.
هر چند که توقع می رفت برخی از بخش های داستان مفصل تر توضیح داده شود، اما همینی هم که آمده است، خوب است.
اگر شما هر یک از کتاب های فوق را پسندیده اید؛ این کتاب را نیز میتوانید پیشکش نگاهتان کنید.
      

        جاده بهشت
انگار باید سریع تمام میشد و اگر چنانچه پای خیال را فراتر میگذاشت و بجای ۱۸۰ صفحه ۲۵۰ صفحه به نگارش در می آورد، انتشارات «جمکران» جلوی نشرش را میگرفت.
توقع داشتم بعد از صفحه‌ی ۱۸۴ داستان کما‌فی‌السابق ادامه داشته باشد، چراکه وضعیت ۴ شخصیت که در جاه‌های مختلف به داستان تزریق شده بودند هنوز مشخص نشده بود. اما در کمال ناباوری داستان تمام شد. حتی احتمال دادم که ممکن هستش برخی صفحات چاپ نشده باشند... اما چنین نبود. واقعا تمام شده بود.
گفتند پایان باز! نه اینقدر... آنقدر پایانش باز بود که می‌توانستیم یک داستان دیگر از دلش بیرون بکشیم.
مجید پورولی یک نویسنده‌ی باهوش است. مخاطب خود را بخاطر معلم بودنش میشناسد و می‌داند که برای چه سنی قلم می‌جنباند. پس یک باریکلا بخاطر این ذکاوت باید به او تقدیم کرد.
این کتاب نباید در زمره کتاب های رمان قرار بگیرد. کتاب «جاده بهشت» بیشتر پاسخ به شبهاتی در خصوص امام زمان (عج) بود که نویسنده با خود فکر کرده و یک داستان تخیلیِ عقیم برای جذابیتش به آن افزوده است. فرسنگ ها فاصله‌ است بین امام زمان مجید پورولی و امام زمان مظفر سالاری. هرچند که دیگر این چنین پاسخ‌ها و شبهاتی تاریخ مصرفشان گذشته.
تفکر مدرسه‌ی علوی از بند بند این کتاب می‌بارید. و هر لحظه دندان قروچه‌ای به داستانِ تخیلی چسبیده به خود میرفت، که آهای! هدف تو‌ نیستی، بلکه منم. به همین خاطر بعد از پایان کتاب سریعا رجوع کردم به کتاب «خون دلِ» جواد موگویی! تا تفکرات حاصل از این کتاب را در کنار شیخ و علامه‌اشان دفن کنم.
دلخورم از نویسنده که اینقدر آخته و برهنه عقایدش را فریاد می‌کشید. ای کاش به مانند کتاب های قبلی‌اشان در خفا تفکراتشان را به منصه ظهور میرساندند.
حیف درختی که صرفِ کاغذ این کتابِ تخیلیِ منتصب به امام زمان (عج) شد.
حیف وقتی که خرج این کتاب شد.
همین
      

        ارمیا

باید نوشت...
باید دقیقا بعد از پایان هر کتاب با گرد و غبارِ بلند شده و‌نشسته از آن بر کالبد جان نوشت. مخصوصا اگر پایان کتاب با غمِ از دست دادنِ ... بگذریم. (رجوع به جلد سومِ «سه دیدار»)
مسلما در تاریخ ارمیاهایی بوده و خواهند بود. اما این «ارمیا» را رضا امیرخوانی خلق کرده است. و برای آن که نشان دهد خالقش کیست، ردپای ارمیا را در کتاب «بیوتن» و «رهش»َش نیز آورده.
او با هنرمندی تمام مردی را در نقش «ارمیا» به تصویر کشیده که بعد از خوراندن جام زهر به حضرت امام (ره)، جبهه و‌جنگ را به اکراه رها کرده و به شهر و دیار خود باز‌می‌گردد.
و‌ چه بازگشتنی...
او می‌شود بیگانه‌ای در میان آشنایان. به دنبال راهیست که از این زندانِ بدون حصار و محافظ رهایی پیدا کند.
اما چگونه؟
کتاب، برخلاف برخی از نوشته‌های امیرخوانی برخوردار از متنی روان و خوش‌خوان می‌باشد. برای من‌ی که یک لکه‌ی سیاه از رهشِ او در ذهن به یادگار داشتم (مجبور بودم دو تا در میان اصطلاحات و واژگان را حدس بزنم)، این کتاب به تعبیری؛ «راحت الحلقوم» تالیفاتش بود.
تصویرسازی هایش یک «کُن فیکون» تا به واقع تبدیل شدن کم داشت. در دلِ خواننده «حَوِّل حالنا»یی برپا میکند که تا «احسن الحال» شدن نمیتواند کتاب را رها کند.
رضا امیرخوانی نیاز به تعریف و تمجید ندارد. اما حس هرکس بعد از خواندن آثار او دیدنی و تعریف کردنی‌ست.

محمدامین رنجبری
۲۳ تیر ۱۴۰۱