قلم و روایت گری خیلی دقیق‌تر و دلچسب‌تر از سایر کتاب های از این قبیل بود.
برایم عجیب که چرا تا به امروز در خصوص بانو «فضه»  هیچ مطالعه و شناختی نداشته ام، و از آن عجیب تر پیشینه و سرگذشت ایشان بود‌.
در این اثر شاهد داستان هایی از دوران آقا رسول الله و اهل بیت مطهر از زاویه دید بانو فضه بودیم.

      

        
السلام علیک یا ایا عبدالله
این سلام کاسه‌ی گدایان محروم از حرمش را پُر میکند؛ پُر که نه، لبریز میکند. لبریز از عشق، محبت، معرفت و ... 
بیست و اندی خدا بر ما منت نهاده و عمری به عاریت برای دیدار او در نزد ما قرار داده. و چه شیرین است که این عمر شکننده را درب خانه‌‌ی او زمین زدن. در این خانه زمین خوردن خودش توفیق می خواهد. اینجا به شوق دستگیری خودمان را زمین می زنیم. حال دَلال عبد و معبود در این بارگاه عینیت پیدا میکند؛ یا قدیم الاحسان بحق الحسین.
کتاب «پنجره های تشنه» نوشته‌ی «مهدی قزلی» را زمانی خواندم که تک تک دوستانم راهی اربعین بودند و هر‌ روز شاهد عکس هایی بودم که حکایت از بهجت قلبی زوار الحسین می‌کرد. من هم تمام کارهایم را انجام داده بودم و منتظر رفتن. اما ...
 تا که از جانب معشوق نباشد کششی 
  کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد
شاعر هم اشتباه می کند! والله که از جانب معشوق کششی هست. رابطه‌ی ما با آقا امام حسین احاطی‌ست! یعنی اینکه هستیم از عنایت آقا جان است. این ما هستیم که اختیارا میل به جدایی از سفینة النجاة داریم.
این کتاب را با نیت قلبی بخوانید، داستان رساندن ضریح آقاجان از قم به کربلا. وقتیکه ضریح آقا امام حسین علیه السلام که قرار است تا یوم‌القیامه قبله‌گاه اهل زمین و آسمان قرار بگیرد بدون در بر داشتن پیکر آن مطهر حاجت میدهد، به نظرتان میتوان گمان برد که وصف الحسین کاسه‌ی گدا را خالی میگذارد؟
کاسه‌تان را پر که نه! لبریز کنید...

محمدامین رنجبری
۲۷ آبان ۱۴۰۲

      

        این کتاب به مراتب قوی تر از کتاب «باغ طوطی» که در خصوص میثم تمار بود، نوشته شده بود.
هرچند که میتوانست بیشتر و با جزئیات دقیق تر به خصوصیات اخلاقی و رفتاری عمار بپردازد.
 «ولایت پذیری» و «حق جو» بودن عمار سبب عاقبت بخیری او شد.
این کتاب میتواند خیلی مناسب نوجوان ها باشد. 
      

        در عین جذاب بودن اما احساس ساختگی بودن از جنس کتاب «دکل» به من دست داد.
      

        انگار که با نویسنده راهی اربعین  شده بودم.
شاهد یک روایتگری زیبا و دلچسب بودیم.

      

        خیلی لذت بردم. مثل همیشه عالی و جذاب.
تفاوتش با آبنبات ها این بود که در اینجا فقط به یک موضوع پرداخته بود و هرآنچه که در توانش بود رو گذاشته بود.
جیگرم حال اومد
      

        
هنگام خواندن این کتاب خودم را جای یک پسر بچه گذاشتم و مدام از خودم میپرسیدم که: «پس نجار ما کجاست؟» 
و یا به ستاره ها و دایره هایی که از دیگران گرفته بودم فکر میکردم.
      

        اصلا ارزش خواندن را نداشت.
۷۷ صفحه از کتاب را خواندم و ترجیح دادم که بیش از این عمرم را هدر ندهم.
کتاب میتوانست تا همین ۷۰ صفحه تمام شود، اما الکی و با بیان اسامی زیاد و‌تکرار بحث ها، بیخودی کِش پیدا کرده بود.
      

        برخی بندها را بلند خندیدم و برخی خط ها را ریز و‌ نخودی.
اما خندیدم، خیلی هم!
مانند سایر نوشته های مهرداد صدقی عالی بود. گاها کتاب را کنار میگذاشتم و با خودم میگفتم:«این قسمت‌چطوری به ذهنش رسیده؟!».
شدیدا مشتاقم که کتاب «دومین نشان مردی » را سریعا تهیه و شروع به مطالعه‌ی آن کنم.
ای کاش که کتاب های مهرداد صدقی هیچ وقت تمام نشود...

      

        یک داستانِ واقعی غرور آمیز از تونلی که شاید از اجداد تونل های امروز غزه باشد.
یک داستان جنگیِ عاشقانه...
      

        به مانند سایر کتاب های حدادپور جهرمی دارای نقاط مثبت و منفی بود.
نقاط مثبت:
۱- داستان پردازی 
۲- همراه کردن مخاطب
۳- متن روان
۴- سر در گم نشدن در بین اشخاص
۵- شخصیت پردازی مناسب
۶- فضای جنسی کمتر نسبت به سایر نوشته ها

نقاط منفی:
۱- پایان سریع
۲-  داستان تکراری و قابل حدس (برای کسانی که سایر آثار ایشان را خوانده اند)
۳- فضاسازی نسبتا متوسط
۴- توضیحات اضافه در لابه‌لای متن که میتوانست جداگانه در انتها قرار بگیرد.
۵- یک کتاب در سطح سایر کتاب های خود نویسنده و غیر قابل قیاس با نویسنده هایی که بیشتر از زیبایی کلام بهره می گیرند.
      

        مگر می شود که یامین پور بنویسد و خوب نباشد؟
اما توقع می رفت که مخاطب را بیشتر با خود همراه کند. هر لحظه این عطش را داشتم که بیشتر بگوید... بیشتر از اتفاقات، کوچه ها و خیابان های لبنان برای ما بنویسد. بیشتر بنویسد که سید را کجا زدند و در دل مردم چه حزنی ساختند.
«عربیکا» مرا برد به دنیای حسرت ها؛ حسرت نبودن شهید رئیسی، یحیی سنوار، اسماعیل هنیه و سیدین لبنان!
میدانم و یقین دارم که اگر چندین سال بعد مجدد این کتاب را بخوانم، که میخوانم، باز به همین فضایی برمیگردم که امروز هستم؛ یعنی روز تشیع شهید سید حسن نصرالله!
      

        "کتاب «آبنبات پسته‌ای» یه سفر طنزآلود و دلنشین به دنیای روابط خانوادگی و روزمره است. مهرداد صدقی با قلمی شیرین و صمیمی، داستانی از لحظات ساده و در عین حال بامزه زندگی رو روایت می‌کنه که هیچ چیزی از بار عاطفی و انسانی‌اش کم نمی‌شه. این کتاب مثل همون آبنبات پسته‌ای شیرین و جذابه که با هر لقمه‌اش می‌خندی، ولی در دل اون خنده‌ها، یه عمق خاص از عشق و مهربونی نهفته است. اگر دوست داری در کنار خندیدن به دنیای آدم‌های آشنا و دوست‌داشتنی وارد بشی، این کتاب همدم خوبی برایت خواهد بود. فضای خانوادگی و طنزآلود داستان به طرز جالبی همه‌ی ناهماهنگی‌های زندگی رو به شکلی دلپذیر و قابل تحمل به نمایش می‌ذاره."
      

        داستان شدیدا گیرا و میخکوب کننده.
از جنس کتاب هایی که باید آن را یک نفس خواند.
پایان کتاب و برخی شیطنت های راوی داستان را اصلا دوست نداشتم، مخصوصا آنکه در پایان شأن راوی در آستان پر جبروت آقا علی بن موسی الرضا بالاتر می رود!
چه موقع؟ آن زمانیکه دو شیطنت زنانه از خود نشان داده و یکی از آنها باعث سر شدن کانون گرم یک خانواده شده است.
شاید نظر صادق کرمیار این بوده که هرکسی در درگاه امن آقاجان می تواند به جایگاهی برسد.
اما به نظر بنده این نوع نگاهش غلط بوده است.
      

        خدا رحمت کند سعید تشکری را.
برای اولین بار بود که زندگانی ۴ نائب خاص حضرت را در دوران غیبت صغرا مطالعه میکردم.
تا به الان که ۲۶ بهار از خداوند توفیق حیات را گرفته ام؛ هیچ شناختی نسبت به این بزرگان نداشتم. الحمدلله به برکت قلم ایشان مقداری آشنایی شکل گرفت.
قلم نویسنده و زاویه‌ی دیدش را دوست داشتم، به مانند سایر نوشته هایش جذاب و گیرا بود.
کتاب را نمی توانید پس از شروع کردن زمین بگذارید! مگر آنکه به پایانش برسانید.
صلواتی هدیه‌ی روح مبارک او بفرمایید.