بگو کجای جهانی؟ کدام شهر؟ بگو!
قطارهای جهان ایستگاه می‌خواهند

کتاب: #هنوز_باران_است
از: #میترا_سادات_دهقانی

در نگاه کلی اشعار حال و هوای زنی در مسیر و جاده را روایت می‌کند و منحصر به حس زنانهٔ مختص به خانه نیست.

در ده شعر از سی و پنج شعر این کتاب از ردیف‌های بالای دو کلمه استفاده شده که این اتفاق تازگی اشعار را به دنبال داشته‌ست. ردیف‌هایی مثل:
١» کسی بودم:
در خانه عکس‌های زیادی هست،
از من که در کنار کسی بودم

٢» قشنگ‌تر است:
بگو که آبیِ این پیرهن قشنگ‌تر است

٣» گریه کنیم:
بیا فروغ بخوانیم و خوب گریه کنیم


نکته‌ای که در کتاب آزارم می‌داد تکمیل نشدن مصرع اول و ادامه پیدا کردن آن در مصرع دوم بود که ابن اتفاق در کتاب کم هم نبود:

_ دلیل اشک مرا نپرس چون که بهانه 
برای آدم تنها فراهم است همیشه

_ زنیم و خالق‌مان آفرید ما را تا
بدون هیچ دلیلی غروب گریه کنیم
      

        اولین مواجهٔ من با سه‌گانی بود برای همین ناخواسته با رباعی مقایسه می‌کرد ذهنم. تقریباً می‌شه گفت سطر آخر در اکثر شعرها همون خصوصیت ضربه آخر رباعی رو داشتند. 

این‌طور که دیدم سه‌گانی آزادی در انتخاب وزن و حتی جای استفاده قافیه داره و برای یک‌سری از قوافی سخت که جای دیگه نمی‌شه استفاده کرد مناسبه. 

از تصاویری که کلمات داشتن لذت بردم؛ همین‌طور ذاتاً کم صحبت کردن، به نتیجه رسیدن توی کم‌ترین تعداد کلمه رو می‌پسندم و این یکی دیگه از دلایل لذت بردن از این کتاب بود.

با این وجود اگه حق مقایسه و انتخاب داشته باشم حس می‌کنم کلمات در رباعی به تکامل می‌رسند.

پ‌ن: همیشه جسارت و رهایی اشعار خانم موسوی قهفرخی رو دوست داشتم. 
      

        چندوقت پیش سریالی را شبکه آی‌فیلم بازپخش داشت و من تماشا می‌کردم، مادرم می‌گفت زمان پخش اولیه سریال خیلی دنبالش می‌کردم عمر فیلم نهایت برای ۵ سال قبل بود اما من حتی چهره بازیگر نقش اول را هم به خاطر نداشتم چه برسد به فیلم. 
واقعا نمی‌دانستم چرا باید این‌طور فراموش کرده باشم اما بعد یادم افتاد شرایط مناسب روحی در آن زمان نداشتم؛ از این نظر شخصیت کتاب را درک می‌کردم وقتی که می‌گفت هیچ خاطره‌‌ای تا قبل از ٩ سالگی در ذهنش نمانده. 

آن‌طور که انتظار می‌رود کتاب اطلاعات درمورد جنگ بوسنی نمی‌دهد و صرفاً از دید یکی از اشخاص حاضر در واقعه است و آنچه در آن‌سال‌ها و حتی بهتر بگویم پس از آن‌سال‌ها گذرانده.
از این جهت بیش‌تر شبیه به این است که در یک جلسه مشاوره فردی خاطراتش را بیان می‌کند. 
این نوع روایت تا حدی نیاز است برای آن‌که بدانیم چه بر سر آدم‌ها آمده اما فکر می‌کنم تاثیری جز این‌که مخاطب آه بکشد و حتی ساعتی بعد واقعه را فراموش کند ندارد.

پ‌ن:
ما موضوع کم نداریم برای تعریف کردن، برای شناخته شدن، برای در خاطرها ماندن اما این‌که چطور روایت کنیم هنوز جای کار دارد. بخش ترسناک این اتفاق این است که پیش از آن‌که ما قصه را تعریف کنیم دیگران آن‌طور که دوست دارند از ما بگویند. 
      

        دوستم درمورد کتاب رؤیای نیمه شب می‌گفت: «کاش این کتاب رو قبل از پس از بیست سال خونده بودم»
منم،
این چند روز که داشتم این کتاب رو می‌خوندم و ناخودآگاه با پس از بیست سال مقایسه‌‌ش می‌کردم، به حرف دوستم رسیدم.
و اعتراف میکنم موقع  رسیدن به صفحه آخر کتاب هنوز انتظار داشتم که داستان ادامه داشته باشه...


از متن کتاب:
ربیع پیراهن عبدالله را در مشت گرفت و گفت:
«اگر حسین ابن علی را دیدی، شهادت بده که شوق دیدار او مرا به اینجا کشاند.»
      

        اولین‌بار که کتاب رو خوندم، حسی که داشتم این بود که با یه کتاب روون روبه‌روام؛
حالا این روون بودن هم از لحاظ خوانش، هم مفهوم بود می‌شه گفت که کتاب سختی نیست که وقت‌گیر باشه  توی یه فرصت کوتاه هم راحت می‌شه خوند.