من عاشق سکوتم و کم حرف می‌زنم هروقت دل‌شکسته‌ترم حرف می‌زنم از تو شنیده‌ام که حریم خداست دل با تو از آستان حرم حرف می‌زنم مثل «فروغ» دلخوش یک شام تیره‌ام وقتی که از نهایت غم حرف می زنم من عاشق سکوتم و رنجی همیشگی با لهجه‌ی سیاه‌قلم حرف می‌زنم دریا تویی و رود منم؛ رود رهگذر یک روز می‌رسیم به هم حرف می‌زنم آن وقت در کنار تو آرام می‌شوم آن وقت با زبان دلم حرف می‌زنم این نامه چند خط غم هر روزه‌ی من است من شاعرم... به لحن قلم حرف می‌زنم مریم سقلاطونی

پای زخم آلود من... طاقت بیاور می رسی صبح فردا محضر ارباب بی سر می رسی صبح فردا پابه پای اشک بانوی دمشق زخمی و رنجور... پابوس برادر می رسی ای دل بی تاب من... آرامشت را حفظ کن شک نکن فردا به آن غوغای محشر می رسی چشم گریانم! صبوری کن که پیش از افتاب روبروی صحن گلهای معطر می رسی چشم در چشم هزار آیینه ی بیرق به دوش وقت ندبه، در حرم های مطهر می رسی یک قدم مانده به مقتل خوانی سید حکیم زیر باران... روضه ی پاک و منور... می رسی یک قدم باقی ست تا آن اجتماع قلبها می رسی ای دیده! با شور مکرر می رسی پای تاولناک من! ممنونم از همراهی ات ظهر فردا مرقد گلهای پر پر می رسی رود رود گریه و لبیک و بیرق های سرخ یک ستون مانده... به آن دریای احمر می رسی  کربلا... وقت اذان ظهر... روز اربعین لحظه ی ذکر مصیبت های خواهر می رسی عطر یاس دلنشینی می وزد در بادها پای من روزی به خاک پاک مادر می رسی...  صبح  نزدیک است... آری... صبح موعود عزیز مطمئن هستم به آن روز مقدر می رسی...

پر کن دوباره کیل مرا، ایّها العزیز! دست من و نگاه شما، ایّها العزیز! رو از من شکسته مگردان که سال هاست رو کرده ام به سمت شما، ایّها العزیز! جان را گرفته ام به سرِ دست و آمدم از کوره راه های بلا، ایّها العزیز! وادی به وادی آمده ام، از درت مران وا کن دری به روی گدا، ایّها العزیز! چیزی که از بزرگی تو کم نمی شود این کاسه را...فَاَوفِ لنا، ایّها العزیز! ما، جان و مال باختگان را رها مکن بگذار بگذرد شب ما، ایّها العزیز! خالی تر از دو دست من این چشم خالی است محتاج یک نگاه شما، ایّها العزیز!