این هم بالاخره تمام شد؛ یک ماه و سیزده روز صرفِ این کتاب شد ‌. قبل از اینکه بگم خوشم اومد یا بگم بدم اومد شاید بهتر باشه یک نکته‌ای درباره‌ی‌ این جور مجموعه داستان ها بگم که خودم تازه یاد گرفتم .
در مجموعه داستان ها ، یک سری داستان ها هستن که شیفته‌شون میشیم و با خودمون میگیم چطور یه داستان میتونه انقدر قشنگ باشه ؟ یک سری داستان ها هم دقیقاً برعکس . بعضی از داستان ها رو هم که حتی یادمون نمیمونه . اگر بخوام داستانِ موردعلاقه‌م از این سی داستان رو بگم ، قطعاً داستانِ "بچه خوابیده" هستش . نه که داستان های دیگه خوب نبوده باشن ، اما این داستان خیلی برام قابلِ درک بود و اکثرِ بریده هایی که قراره از این کتاب بذارم ، از این داستان خواهند بود . این وسط یه مشکلی هم داشتم . اون هم پایانِ اکثرِ داستان های کتاب بود . نمیتونستم تشخیص بدم پایانِ داستان باز بوده يا اينکه آقای مرادی کرمانی از ادامه دادنِ داستان می‌ترسیده یا حوصله‌ نداشته . خیلی از داستان ها یه جورایی شبیهِ تمرینِ روزانه‌ی نویسندگی بودن که کنارِ هم جمع شدن و چاپ شدن و شدن مجموعه‌ داستان . البته این خودش میتونه یه چیزِ جالب باشه . اما اگر بخوام با در نظر گرفتنِ همه‌ی این ها نظرم رو بگم ، میتونم بگم خوندنِ این کتاب تجربه‌ی خیلی خوبی بود و من از این کتاب خوشم اومد . یعنی حداقل از اکثرِ داستان هاش . کمکم کرد با قالبِ داستانِ کوتاه و داستانِ نیمه‌بلند بیشتر آشنا بشم . امتیاز : ۴ ستاره . ⭐️ 
        

          یکی از ارزشمند ترین رمان هایی که توی عمرم خوندم؛ یکی از رمان هاییه که به قولِ فضای مجازی خیلی "آندِررِیتِده" و به اندازه‌ای که باید ازش تعریف و بهش توجه نمیشه . شاید به این خاطر باشه که روندِ خیلی آرومی داره . اما گاهی اوقات زندگیِ انسان همینقدر آرومه . از اونجایی هم که این کتاب در مکتبِ رئالیسم یا همون واقع‌گرایانه هست باید بگم که با عقل جور در میاد . کتابیه که ترکیبِ خاصی از احساسِ غم و شادی رو میتونی باهاش تجربه کنی . یادمه توی نمایشگاهِ کتابِ مدرسه بهش برخوردم بعد از اینکه ماه ها پیش در اپِ طاقچه چشمم بهش افتاد اما به خریدنش شک داشتم . اما وقتی در مدرسه دیدمش و دیدم یک خانمی که اونجا بود کلی ازش تعریف کرد ، میدونستم باید بخونمش . از همون لحظه‌ای که اولین صفحه‌ی اولین فصلِ این کتاب رو خوندم ارتباطِ عمیقی با کتاب رو حس کردم . اینکه دو داستانِ موازی با آدم های مختلف در بازه های زمانی مختلف روایت میشن خیلی برام جالب بود و از اونجایی که دوست دارم نویسنده بشم باید بیشتر به این تکنیک بپردازم . از پلات توئیستِ کتاب هم که نگم براتون‌‌.. (در واقع نمیشه گفت پلات توئیست ولی خب..) 
+حتی نوشتنِ این ریویو باعث شد دلم برای این کتاب تنگ بشه و دلم بخواد دوباره از اول بخونمش..
        

          جدامانده کتابِ بسیار غم‌انگیز و بسیار امیدوارکننده‌ست . درحالی که مسئله‌ی بسیار جدی‌ای رو با ما در میون میذاره (همین که خیلی ها مجبور میشن به صورتِ غیرقانونی به یک جا مهاجرت کنن و از اونجا اخراج میشن و از خانواده‌شون جدا میشن) ، از خودِ سختی های نوجوون بودن هم بهمون میگه .برای مثال یکی از چالش های نوجوانانه که اِفرِن ، شخصیتِ اصلیِ کتاب باهاش روبه‌رو میشه ، مشکلاتیه که برای دوستیِ خودش و دوستِ صمیمیش ، که فکر کنم اسمش دیوید یا دیویس بود به وجود میاد . از اینکه بعضی جاهای کتاب اصطلاحات و جملاتِ مکزیکی داشت خیلی خوشم اومد . این کتاب بهم یاد داد که حتی اگر نتونم مشکلی رو حل کنم ، میتونم یکم شرایط رو کمک کنم و اینکه با کمک کردن به دیگران میتونم به خودم هم کمکی کرده باشم ؛
        

          با اینکه بقیه کسایی که برای این کتاب یادداشت یا ریویو نوشتن این رو گفتن ، من هم میگم : این کتاب واقعاً به اندازه‌ای که باید بهش توجه نشده . شدیداً آندِررِیتِده و حتی میتونم بگم از بعضی از کتاب هایی که تازگی ها خیلی محبوب شدن میتونه قشنگ تر باشه . البته بعضی‌هاشون . این کتاب میتونه به شما اطلاعاتِ تاریخی هم بده که خودش یک نکته‌ی مثبته ‌. قهرمانِ داستان ، سونا رو به خوبی درک میکردم . با اینکه هیچوقت در موقعیت هایی که قرار گرفت ، قرار نگرفتم و به طوری که مادرش اذیتش میکرد ، توسطِ خانواده‌م اذیت نشدم . هیچوقت . اما با این حال میتونستم درکش کنم و ذره‌ذره‌ی احساساتش رو با تمامِ وجودم احساس کنم . دلم میخواست بغلش کنم و بهش بگم همه چیز خوب میشه . میخواستم کنارش باشم و باهم دربرابرِ ناحقی و ظلم بجنگیم ‌. میخواستم دوستِ همیشگیش باشم و بدونه هرچی هم که بشه من رو در کنارِ خودش داره ‌. البته که سونا قوی تر از این بود که به من نیاز پیدا کنه ‌. سونا خیلی برام الگوی خوبی بود و همیشه هم میمونه .

ادیت: الان فهمیدم تمامِ وقت به قهرمانِ داستان گفتم "سونا" اما درواقع اسمش "سورا" هستش ‌. 🤦🏽‍♀️✨️
        

          این هم بالاخره‌ی بالاخره تمام شد؛ دو ماه صرفِ این کتاب شد . اگرچه خیلی طولانی شد و در بازه‌ی کتاب‌خوانی توی این دو ماه بهم خیلی سخت گذشت ، اما خوندنِ این کتاب تجربه‌ی بسیار قشنگ ، و تجربه‌ی بسیار جالبی بود . اولین کتابی که از اسطوره های ادبیِ ایران خوندم ، این کتاب هست . این کتاب پر از قصه های قشنگ ، و شخصیت های قشنگ است . آقای بهرنگی واقعاً نویسنده‌ی عالی‌ای هست . داستان‌پردازی و خلاقیتش شگفت‌انگیزه . از داستانِ دختری که با کلاغ ها دوست میشه ، تا داستانِ هسته‌ی هلو که از سرگذشتش برامون میگه در این کتاب هست . خیلی از داستان هاش مفاهیمِ جالبی رو هم می‌رسونن ‌. مفاهیمِ اجتماعی . قصه های بهرنگ واقعاً یکی از ارزشمند ترین کتاب هاییه که خوندم ‌. کتابیه که همه باید بالاخره یک بار بخونن .
        

          این هم بالاخره تمام شد؛  اگر ریویویی که برای کتابِ دومِ این مجموعه نوشتم رو خونده باشین ، متوجهین که گفتم آدم هایی که این مجموعه رو میخونن یا عاشقش میشن یا برعکس و من حدِ وسط هستم . باید بگم که جلدِ سوم نظرم رو کاملاً تغییر داد . مجموعه‌ی سِلِکشِن (انتخاب) ، واقعاً قشنگه و یه جورایی حتی میتونم بگم عاشقشم . مخصوصاً این جلدِ آخر . از اواسطِ کتاب به بعد هم انقدر اتفاق های هیجان انگیز افتاد که اصلاً نمیشد کتاب رو بذارم زمین . حتی توی مدرسه سرِ کلاس . نظرم راجع‌به خیلی از شخصیت ها (با شما هستم سِلِستِ عزیز) فرق کرد .‌ و اینکه اون حسِ انزجار و تنفری رو که بعضی وقت ها توی جلدِ دوم و شاید یه ذره توی جلدِ اول نسبت به اِمِریکا داشتم رو دیگه نداشتم ‌. چون کاملاً درکش میکردم . در کل میتونم بگم که این جلد یه جورایی نجات‌دهنده این مجموعه بود و اگر من این جلد رو نمیخوندم قطعاً مثلِ الان دوستش نداشتم ‌‌. امتیاز: ۵ ستاره . ⭐️
        

          این هم تمام شد؛ یادمه که برای کلاس نویسندگیم باید یه داستانِ کوتاه با موضوع مهاجرت می‌نوشتم که مامانم این کتاب رو بهم معرفی کرد و گفت میتونم ازش الهام بگیرم و توی نوشتنِ داستان بهم کمک میکنه . قلم خانم جزایری بسیار زیباست و ایشون طنزِ خیلی خاصی دارن . طنزی که به اندازه‌ست . چون طنزِ داستان مثلِ نمکِ غذاست؛ اگر زیاد از حد به غذا نمک اضافه کنی ، شور میشه و به دل نمیچسبه . اما خانم جزایری به اندازه‌ی مناسب نمکِ غذا رو اضافه کرده . حتی وقتی یک چیزِ غمگین تعریف میکرد ، سریع میزد توی طنز و احساسِ غم رو می‌شست و می‌برد . تجربه های ایشون و اختلاف های فرهنگی که باهاشون روبه‌رو میشد هم خیلی برام بامزه بود . در کل یکی از بهترین کتاب های دنیاست به نظرم؛ امتیاز: ۵ ⭐️ ستاره؛
        

          این هم تمام شد؛ خواندنِ این کتاب تجربه‌ی بسیار دلنشینی بود و این کتاب خیلی به من چسبید . داستانِ کتاب خیلی جالب بود و جوری که به طرزِ فکر کودکان و جوری که دنیا رو می‌بینن و مقایسه کردنش با دنیا و طرزِ فکر بزرگسال ها پرداخته بود خیلی برام جالب بود . توکای داستان‌مون هم شخصیتِ خیلی خاص و متفاوتی داشت و اینکه داستان اول شخص بود و از زبانِ ایشون روایت میشد تاثیرِ بسیاری بر روی زیباییِ این داستان داشت . کتاب های کودکِ ایرانیِ قدیم واقعاً دلنشین تر از تصوراتم هستن . حتی با وجودِ کوتاهی‌شون . امتیاز: 5 ⭐️ ستاره؛
        

          این هم تمام شد؛ از آنجایی که قبل از این کتاب ، یک کتاب کودک قدیمی دیگر هم به نام "کتاب توکا" خونده بودم و قهرمان هردو داستان ، یک توکا هستند ، کنجکاو شدم که چه تفاوت یا شباهت هایی میتونه بین این داستان ها باشه . خب توی داستان کتاب توکا ، توکای ما در یک باغ زندگی می‌کرد و با بچه‌ها حرف می‌زد و خیلی دوست‌شون داشت . اما توکای این داستان ، یک توکای کوهی داشت و بر این تاکید داشت که با توکا هایی که در باغ هستند ، خیلی فرق داره .  با بچه‌ها و در کل جاندار ها ارتباط چندانی نداشت . بگذریم ،  توکای داستان‌مون ، برای من یه جور نماد بود . نماد آدم هایی که انتظار دارن بقیه توی همه چی کمک‌شون کنن و هواشون رو داشته باشن چون همه باید باهم مهربون باشن و اینا ، درحالی که حقیقت تلخ زندگی اینه که برعکس؛ انسان ها باید خودشون گلیم‌شون رو از آب بکشن بیرون و هرکس مشکلات خودش رو داره و همه گلیم‌ خودشون رو . و یک چیزی که خیلی فکرم رو مشغول کرده ، اینه که من دقیقاً یه همچین آدمی رو توی زندگیم دارم ، که منتظره بقیه بیان کمکش . اما متاسفانه خیلی از آدم ها به این راحتی ها به این موضوع پی نمی‌برن و مثلِ توکای داستان‌مون باید از یه عالمه حیوون و آدم ناامید بشن تا بفهمن اوضاع از چه قراره . پس بله ، این داستان جنبه‌ی آموزشی هم داره . مثل خیلی از داستان های کودک . من که واقعاً از خوندنِ این داستان لذت بردم . امتیاز : 5 ⭐️ ستاره؛
        

          این هم بالاخره ، بالاخره ، بالاخره ، تمام شد؛ احساس میکنم یه بار خیلی سنگینی از روی دوشم برداشته شد با به پایان رسوندن این کتاب . حالا بریم سراغ ریویو :
کتاب پنجاه سال در فضا ، یه حالت دایره‌المعارف طوری داره که شما رو با اتفاقات و اختراعات فضایی مهم که در سال های ۱۹۵۷ میلادی تا ۲۰۰۷ میلادی (سالی که کتاب به چاپ رسید) آشنا می‌کنه . از اونجایی که قطر کتاب کمه (۱۱۲ صفحه) ممکنه فکر کنید به راحتی کتاب رو در زمان کوتاهی تموم میکنید . اما لزوماً اینطور نیست . برای مثال باید بگم که خوندن این کتاب برای من ۳ هفته زمان برد درحالی که قرار بود سه روزه تمومش کنم . البته اگه تند‌خوان باشین یا به فضا خیلی ، خیلی ، خیلی علاقه داشته باشید و درکل درگیر مدرسه و تکالیف و امتحانات نباشین ، خوندن این کتاب خیلی براتون آسون تر میشه .
چیزی که خیلی گیج کننده بود این بود که ، هزاران هزار اولین بود . برای مثال "اولین کسی که فضا رفت" ، "اولین کسی که در فضا راهپیمایی کرد" ، "اولین گردشگر فضایی" و هزاران هزار اولین دیگه . اینکه به اهمیت فضاپیما های بدونِ سرنشین ، و حتی با سرنشین ، در زمان قدیم ، پی بردم از نکات مثبت این کتاب بود . اما چون خوندن این کتاب برام سخت بود  علاقه چندانی به فضا ، اونقدری که فکر میکردم داشتم ، ندارم ، و البته این رو هم از قلم نندازیم که یه سری غلط های تایپی (کم بود ، ولی خب) وجود داشت ، نمیتونم امتیازی بالا تر از امتیازی که به این کتاب دادم ، بدم . اون نیم ستاره هم صرفاً به خاطر سخت گیر نبودن به کتابه و یه ارفاقِ کوچولو هستش . امتیاز: 3.5 ⭐️ ستاره؛
        

          این هم تمام شد؛ قصه‌ی ماهی سیاه کوچولو ، قصه‌ای ساده ، و در عین حال پربار و پرمفهومه . شاید برای کودکان نوشته شده باشه ، اما هرچی هم که باشه ، هر کتاب‌خونی باید یه بار این قصه رو بخونه به‌نظرم . ماهی‌ای که میخواد دنیای فراتر از جویبار رو ببینه و تقریباً همه‌ی موجوداتِ اونجا ، حتی مادر خودش ، باهاش مخالفن ، نماد کساییه که یه جورایی میشه گفت مطرودین جامعه هستن . ظاهراً آقای صمد بهرنگی که نویسنده‌ی این قصه‌ست ، خودش "چپ" بوده ، برای همین شخصیت ماهی سیاه کوچولو ، میتونه یه جورایی الهام‌گرفته از خودش باشه ، البته این نظر منه .
قصه طوری روایت میشه که یک ماهیِ پیر داره قصه‌‌ی این ماهی کوچولو رو برای چندین ماهی دیگه تعریف می‌کنه ، و هم پایان قصه ماهی سیاه ، هم قصه‌ی تعریف کردن قصه‌ توسط ماهی پیر ، مقداری بازه و این خودش خیلی داستان رو جذاب و در عین حال غم‌انگیز می‌کنه (اگر قصه رو بخونین منظورم رو بهتر متوجه میشین .)
خلاصه که تجربه‌ی بسیار عالی‌ای بود ، امتیاز: 5 ⭐️ ستاره؛
        

          این هم تمام شد؛ کتاب آیدا در آینه ، از جناب احمد شاملو ، مجموعه اشعارِ نو ، و سرود های بسیار زیباییه که در بازه‌ی زمانیِ دی ۱۳۴۱ و ادیبهشت ۱۳۴۳ سروده شدن . اسم کتاب هم اسم یکی از اشعار زیبای داخل این کتابه . این اشعار و سرود ها اکثراً برای خانم آیدا سروده شدن و باید بگم عشق و علاقه‌ای که احمد شاملو به آیدا داشته واقعاً زیبا و باورنکردنیه . البته این هم هست که شاید چون براش شعر می گفته این حس به ما منتقل میشه و اینکه شاید هرکسی که برای کسی که عاشقشه شعر بگه ، اگر ما اون شعر ها رو بخونیم این فکریه که می‌کنیم . اما من کاری به این موضوع ندارم ، اشعار شاملو واقعاً قشنگن و اگر نخونین‌شون از دست‌تون رفته ، این رو جدی میگم . من خودم به شخصه به "شعر نو" خیلی علاقه‌ دارم و با خوندن این اشعار با کلمات جدیدی آشنا شدم که باید معنی‌شون رو در‌بیارم . امتیاز: 5 ⭐️ ستاره؛