کتابی که فکر می‌کنی دربارهٔ نیچه‌ست، اما هرچه بیشتر می‌خونی، می‌فهمی درباره‌ی خودته.

یالوم اینجا قصه‌ای تخیلی ساخته، از دیدار بین نیچه و برویر، یکی از پیشگامان روان‌درمانی. اما واقعیت اینه که توی این جلسات خیالی، چیزی فراتر از یک گفت‌وگوی درمانی در جریانه؛ این‌ها مکالمه‌هایی‌ان که ذهن آدم رو تکون می‌دن. انگار دو ذهن درگیر، دو روح زخمی، دارن تقلا می‌کنن که بفهمن چطور می‌شه از رنج عبور کرد، نه با فرار ازش، بلکه با مواجهه با حقیقت.

اگر اهل فلسفه‌ای، رد ایده‌های نیچه مثل بازگشت ابدی، تنهاییِ اگزیستانسیال و اراده‌ی معطوف به قدرت رو با گوشت و پوست لمس می‌کنی. و اگه نباشی هم، باز هم کتابی هست که ازت دعوت می‌کنه فکر کنی، رنج‌هات رو بفهمی، و شاید یک ذره با خودت صادق‌تر باشی.

کتابِ آسونی نیست شاید برای هر خواننده‌ای اما سخت‌خوان نیست. گاهی سنگینه، گاهی کند می‌شه. ولی از اون تجربه‌هاست که بعد از تموم شدنش، دلت می‌خواد یه بار دیگه از اول بخونیش—نه چون جا افتاده، چون خودت در طول خوندن عوض شدی.



      

        «سکوت» یک رمان کوتاه و عجیب دربارهٔ لحظه‌ایه که تکنولوژی از کار می‌افته و آدم‌ها توی یه خلأ غیرمنتظره گیر می‌افتن. ایدهٔ اصلیش خیلی جالبه و حس فروپاشی دنیای مدرن رو عالی منتقل می‌کنه، ولی روایتش خیلی مینیمال و سرده، جوری که ارتباط گرفتن باهاش شاید برای همه راحت نباشه. دیالوگ‌ها تکه‌تکه و پراکنده‌ان، انگار خود داستان هم دچار همون آشفتگی‌ای شده که شخصیت‌ها توش گیر کردن. این سبک با حال و هوای کتاب هماهنگه، ولی ممکنه برای بعضی‌ها زیادی دور و غیرقابل لمس باشه. در کل، این کتاب بیشتر از اینکه یک داستان معمولی باشه، یه تأمل فلسفی دربارهٔ دنیاییه که بدون تکنولوژی انگار بی‌معنی می‌شه.


      

        این مجموعه رو واقعا و از صمیم قلب دوست داشتم، تجربهٔ تلخ و شیرینی بودن خوندن‌شون و باید بگم پایان‌بندی از چیزی که انتظارش رو داشتم بهتر و درست‌تر بود.

این مجموعه رو حتما پیشنهاد می‌کنم. 
      

        جلد دوم این سه‌گانه درست جایی تموم شد که از اواسط جلد دوم بهش فکر کرده بودم اما  بهش شک داشتم، سبک روایت جلد اول خیلی برام خاص‌تر و ویژه‌تر بود و پایان‌بندی جلد دوم برلم مهیج‌تر، اما باید بگم که این دو جلد رو واقعا دوست داشتم و با اشتیاق کامل می‌رم سراغ سومین کتاب از این مجموعه. 


      

        کتاب رو در یک روز خوندم،
سادگی و سبک روایتگری نه تنها کسل‌کننده نبود بلکه در کمال تعجب من رو به سر در آوردن از سادگی داستان تشویق می‌کرد.

داستان رو دوست داشتم و البته حس می‌کنم اینتروی دو کتاب دیگه رو در واقع خوندم و مشتاقم برای خوندن دو جلد بعدی از این سه‌گانه.

/ نکات خیلی مهم برای من سبک روایت داستان، تک‌راوی نبودن، بی‌نام بود کاراکترها و مینیمالیستی بودن این کتاب بود، فارغ از داستان حس می‌کنم کلاس مختصر و مفیدی برای نوشتن و تفکر دربارهٔ سایر روش‌های ممکن برای خلق یک داستان رو گذروندم ./ 

پ.ن: کتاب رو پیشنهاد می‌دهم حتما و از ترجمه و نگارش هم لذت بردم. 
      

        این کتاب رو چند سال پیش خوندم، دوست دارم ازش مفصل بنویسم و حتما هم خواهم نوشت.

/برای امروز و این لحظه فقط لازمه بنویسم پیشنهاد می‌شه و بی‌شک بعد از اتمام کتاب از دقایقی که با این روایت گذروندید خرسند خواهید بود. /
      

        به نسبت سایر نوشته‌های آگاتا کریستی این کتاب بیشتر یک داستان کلاسیک بود با پایان بندی روایی و جنابی. 
 پایان داستان قابل حدس بود اما  باز هم شیرینی قلم کریستی من رو تا انتها  با خودش همراه کرد.