خیال است دیگر.
واقعا خیال بود.
قلم خلاقانه و عریان نویسنده،موج احساسات در کتاب و گاه متضاد بودنشون، احساس آشنا و نوستالژی کتاب همه از نقاط قوت کتاب بود.
خانم عباسی تو این کتاب به خوبی به خیالات شخصیت و دنیایی که در اون زیست می‌کرد پرداخته بود.
یک هفته از زندگی فاخته که تلاش های ناامیدانه اون ملموس بود و حس میشد.
صحبت های فاخته آدم رو به فکر فرو می‌برد. فاخته‌ای که میخواست آدم بهتری باشه اما نمی‌تونست. زندگی عجیب و سخت فاخته،خیالاتش و صحبت هاش همه و همه واقعا خیال بود.
      

        این کتابم تموم شد.
ایده نویسنده تازه و خلاقه بود و قلم خوب و روانی هم داشت.
تا حدودی با فضا سازی داستان مشکل داشتم که قابل چشم پوشی بود.
تصورات نویسنده از دنیای پس از مرگ به تصورات من نزدیک بود که باعث می‌شد بیشتر با کتاب ارتباط بگیرم.
اما نتکه‌ای که باعث شد دو ستاره از کتاب کم کنم این بود که با اینکه ایده و داستان پردازی خلاقه و جذاب بود اما انگار نویسنده هنوز به اون سطح از پختگی نرسیده بود که بخواد همچین کتابی بنویسه یعنی اون پنج درسی که به ادی(شخصیت کتاب) داده شد درس‌ها و نکته‌هایی ساده بود، انگار که توضیح واضحات بود،حداقل برای من اینطور بود. به هرحال اگر نویسنده‌ای با ذهن پخته تر این کتاب را می‌نوشت و درس هایی ارزشمند تر به مخاطب منتقل می‌کرد کتاب قوی تر میشد.
      

        این کتاب از بکمن هم تموم شد. 
حقیقتا نمیدونم باید راجبش چه نظری بدم و چی بگم.فضای غمگین ، حرص خوردن های من به خاطر کارای شخصیت ها ، انتظار پایانی بهتر  و شاد تر و.... هیچ کدوم رو نمیتونم توضیح بدم 
اول که کتاب رو شروع کردم احساس می‌کردم کیلومتر ها از شهر خرس دورم اما کم کم من هم عضوی از شهر شدم و با مردمش زندگی کردم 
خیلی جاهای کتاب حرص خوردم و گریه کردم حتی بعضی قسمت های کتاب واقعا غم بزرگی رو دلم حس میکردم 
برای شخصیت های کتاب اونقدر ناراحت بودم که انتظار پایان منصفانه تری رو می‌پسندیدم ولی خب پایان کتاب چیزی نبود که بتونه غم کتاب رو بشوره ببره 
کنکاشی و جستجویی که تو احساسات هر شخصیت میشد واقعا عمیق و قشنگ بود جوری که میشد به راحتی هر شخصیتی رو درک کرد
شخصیت های کتاب کاملا واقعی بودن و با آدم های دنیای واقعی هم خوانی داشتن اما از همون اوایل کتاب معلوم میشد که تا آخر سمت کدوم شخصیت رو قراره بگیری و من اینو دوست نداشتم 
و اینکه قدرت تو داستان به طور مساوی بین شخصیت ها تقسیم نشده بود و این منو خیلی اذیت می‌کرد جوری که بعضی جاها انقدر حرص میخوردم که کتاب رو می‌بستم و میذاشتم کنار و سمتش نمیرفتم
اما در نهایت خوشحالم از خوندن این کتاب 

پ‌ن۱: میدونم تا مدت ها قراره درگیر فضای کتاب باشم و بهش فکر کنم
پ‌ن۲: این کتاب برای شروع بکمن خوانی مناسب نیست
      

        بین خوندن این کتاب با دیدن فیلمش مونده بودم که در نهایت تصمیم گرفتم کتاب رو اول بخونم. شاید تصمیم برعکس بهتر بود اما پشیمون نیستم از خوندنش. برای من کتاب ارزشمندی بود یعنی شخصیت پردازی کتاب مخصوصا شخصیت کاپیتان(معلم) واقعا خوب بود جوری که من تمام شخصیت هارو درک میکردم و ازشون لذت می‌بردم. 
شاید یه ایرادی که کتاب داشت و تو ذوق من می‌زد این بود که تو داستان به کاپیتان کم پرداخته شده بود و نسبت به پسرای دانش آموز تو صحنه های کمتری دیده می‌شد اما همون صحنه های کم هم به قدری تاثیر گذار بود که از این موضوع بشه چشم پوشی کرد 
نمیدونم شاید هم چون من علاقه زیادی به شخصیت کاپیتان داشتم احساس می‌کردم که باید نقش پر رنگ تری داشته باشه
بنظرم جا داشت که کتاب فضا سازی بیشتری داشته باشه از شکل و شمایل مدرسه گرفته تا غاری که جلسات انجمن شاعران مرده در اون تشکیل می‌شد 
به شخصه فکر میکنم با اینکه پایان کتاب واقعا غافلگیر کننده بود اما کتاب عجولانه تموم شد .میتونست کتاب طولانی تری باشه
نکته دیگه ای که منو اذیت می‌کرد جزئیات کم کتاب بود که فکر میکنم فیلمش این مشکل رو نداشته باشه
اما با این حال معنا و مفهومی که کتاب داشت و حال و هوایی که در خواننده ایجاد می‌کرد باعث می‌شد این ایراد ها کمتر به چشم بیان
در نهایت من فکر میکنم از فیلمش بیشتر لذت ببرم گرچه هنوز فیلمش رو ندیدم اما از خوندن کتاب هم پشیمون نیستم 
      

        عجیب.این کتاب اگه کلمه بود میشد عجیب 
احساسات شخصیت ها...
کشمکش های بینشون...
پرش های زمانی....
همه اینها لذت بخش و در عین حال عجیب بود
قلم نویسنده ماهرانه و جذاب بود جوری که احساس می‌کردم چیزی نمیفهمم اما مشتاق بودم به بیشتر خوندن
پایانی غیر منتظره ؛ به شخصه تا فصل آخر به این نوع پایان فکر نمیکردم
آخر کتاب هم احساس می‌کردم به سوال هام جواب داده نشده اما راضی بودم از پایان کتاب
 و در نهایت
آیا از خوندن کتاب راضیم؟بله
آیا از کتاب لذت بردم؟ بله
آیا این کتاب رو پیشنهاد میکنم؟ بله.اگر با آثار ایرانی ارتباط میگیرید
      

        این کتاب معمایی در حین داستان به موضوعاتی مثل شیطان پرستی،قتل،تجاوز،ترس و ... اشاره میکنه.
اما از همه چی عجیب تر ایرانی بودن این کتاب است
کتاب های ایرانی زیادی نخوندم اما فضای داستان و نوع داستان پردازی، متفاوت تر از کلیشه های داستان های ایرانی بود
قلم نویسنده زیبا و در عین حال قابل فهم بود
هر چند اوایل کتاب کمی خسته کننده بود و من به شخصه دوست داشتم زودتر داستان جلو بره اما تقریبا از اواسط کتاب جذابیت داستان برام دوچندان شد و با رغبت بیشتری ماجرای کتاب رو دنبال کردم
پایان داستان تا حدودی کلیشه ای و قابل حدس بود اما موضوع جدید و خلاقانه
در نهایت آیا از خوندن کتاب پشیمونم؟ خیر
 این کتاب رو پیشنهاد میکنم؟ شاید
از کتاب لذت بردم؟ بله
      

        خب،این کتاب از کتابای دیگه‌ی فریدا مک فادن واقعا ضعیف تر بود.هیجان،جذابیت،مرموز بودن کتاب های دیگه ای از مک فادن خونده بودن(بخش دی و هیچ وقت دروغ نگو) بیشتر بودن 
پایانش تقریبا از نیمه‌ی کتاب مشخص شد فقط یه چندتا غافلگیری کوچیک صفحه های آخر داشت
و اینکه میتونست پایان واقع بینانه و قوی تری داشته باشه.
این کتاب رو پیشنهاد میکنم؟نه.میگم نخونید؟نه. درباره این کتاب خودتون باید تصمیم بگیرید
      

        علی‌رغم نظر هایی که درباره این کتاب بود من دوسش داشتم 
نویسنده قلم و سبک خاصی داشت. بعضی جاهای کتاب کمی کسل کننده میشد ولی قابل تحمل بود
کتاب شروع و ماجراهای خوبی داشت ولی به شخصه پایان بهتری رو انتظار داشتم
در کل کتاب قشنگی بود و ارزش خوندن رو داشت.
      

        این کتاب سومین کتابی بود که از بکمن خوندم به نظرم نسبت به کتابای دیگه‌اش ضعیف تر بود 
ولی داستان تقریبا از صفحه ۱۰۰ به بعد خیلی جذاب تر شد
قلم کتاب اون شگفتی های همیشگی کتابای بکمن رو نداشت یا شاید بهتره بگم کمتر داشت 
اما ارزش خوندن رو داره 
اگه طرفدار آثار فردریک بکمن هستید بخونیدش
      

        این کتاب‌و به خاطر نویسنده‌اش خوندم.
داستان جذاب و خلاقانه‌ای داشت. تو داستان اتفاق خیلی هیجان انگیزی نمی‌افتاد یعنی شما تو این کتاب نباید دنبال هیجان باشید
روند داستان آروم بود ولی واقعا آدم ‌و به فکر وامیداشت
من ازش لذت بردم
اگه میخواین این کتاب‌و بخونین  منتظر یه شاهکار نباشید ولی اگه طرفدار آثار آلیس فینی هستید پیشنهاد میشه.
      

        تموم شد... واقعا برام دلچسب و شیرین بود.
واقعا تا مدت ها شیرینی این کتاب تو ذهنم می‌مونه
احساسات شخصیت ها...
داستان های مادربزرگ....
گذشته تک تک شخصیت ها‌‌...
عشق و امیدی که تو کتاب موج می‌زد 
مگه میشه اینارو از یاد برد؟
مگه میشه با السا و احساساتش همزاد پنداری نکرد؟
مگه میشه به مادربزرگ برای خاص بودنش حق نداد؟
مگه میشه مامان رو یه ابرقهرمان ندونست؟
مگه میشه برای وورس گریه نکرد؟
مگه میشه بریت ماری،  گرگدل و تک تک اون شخصیت ها رو دوست نداشت؟