کتاب تخیل آدم رو قلقلک می‌داد و گاهی آدمو به وجد میاورد. 
 خوندنش برای من طول نکشید ولی کمی گیج‌کننده بود. 
 بعنوان اولین کتاب فانتزی‌ای که خوندم باعث شد دیگه سراغ فانتزی نرم اما دوست دارم دوباره خودشو بخونم. 
      

          واضح بود که روی کتاب به درستی وقت گذاشته شده ولی من باهاش ارتباط برقرار نکردم. 
      

         اولین کتابی بود که خریدم، واقعاً دوستش داشتم، شخصیت هاش رو درک کردم و چند بار خوندمش. 
      

         اونقدری که باید با کتاب ارتباط برقرار نکردم اما کتاب واقعاً خوبی بود. 
      

         شاید کتاب خوبی بود اما بعد از همه‌ی تعریفاتی که شنیده بودم واقعاً تو ذوقم خورد. 

      

         تمام چیزی که از یه کتاب جنایی می‌خواستم رو داشت.
      

         یه کتاب خوب برای وقت گذروندن توی اوایل نوجوانی. 
توی اردوی مدرسه و از سر بی‌کتابی خوندنمش اما ازش لذت بردم. 
      

          به طور کل داستان از کوری ضعیف‌تر اما پایان از کوری قوی‌تر بود. 
 حقیقتاً بخاطر اینکه می‌دونستم داستان قراره دوباره به همسر دکتر برسه به خوندن کتاب ادامه دادم اما بعد فهمیدم خود کتاب چیزهای کمی برای گفتن نداشت و فکر می‌کنم می‌تونم چند بار این کتاب رو بخونم. 

      

         بسیار زیبا و عمیق بود، موضوعی که توی خیلی از کتاب‌های معروف امروزی دیده نمی‌شه. 
 چیز زیادی برای نوشتن ندارم چون مدتهاست از خوندنش گذشته اما هنوزم حس و حال شهر داستان رو به خوبی به خاطر دارم. 
اگر خدایی نکرده دوباره اپیدمی‌ای آغاز بشه بهترین کتاب برای خوندنه. 
      

          دومین کتاب ژول ورن بود که خوندم، ابتدا جو برام ناآشنا بود اما کم کم به داستان عادت کردم و مشتاقانه خوندمش. 
  از کتابایی هست که اگر خدا بخواد یه روزی قطعاً دوباره می‌خونمش. 
      

         خوشحالم که این کتاب رو تقریباً در سن مناسب خوندم. 
 داستان کش  اومده بود اما جذابیت داستان نمی‌ذاشت که رهاش کنی. 
  پایان بندی کتاب رو کامل به خاطر ندارم اما انقدر که باید معقول نبود. 
 در هر صورت کتابی بود که من رو در انتهای کودکی شیفته‌ی نوشته های ژول ورن کرد. 
      

         کتاب واقعاً پند هایی زیبا داره که به خاطر سپرده می‌شه و حسرت گذشته خوردن رو از زندگیت پاک می‌کنه. 
 اما جذابیت کتاب بعنوان یک کتاب داستانی فقط ایدش بود و درحدی بود که من یکبار نقطه ای که ممکن بود پایان داستان باشه کتاب رو ول کردم و حتی برام مهم نبود چی می‌شه، شخصیت‌های زیادی که به خاطر سپرده نمی‌شدند، زیاد بودن تعداد زندگی‌ها که بنظرم می‌شد بدون شرح دادنشون به این اندازه هم می‌شد رشد شخصیت‌ اصلی رو نشون داد و خشک بودن متن داستان که فکر می‌کنم ایراد از ترجمش بود. 
پ‌.ن: احتمالاً یه روزی برگردم و این کتابو بخونم اما حتماً یه برگه کنار دستم می‌ذارم تا شخصیت‌ها رو یادداشت کنم. 
      

          کتاب افتضاح نبود اما برای من این جذابیت رو ایجاد نکرد که با میل و علاقه تمومش کنم و جلد‌های بعد رو هم بگیرم. 
 چرا که به طور کل ایده‌ برای من جذابیت چندانی نداشت و حس  نمی‌کردم با خوندنش چیزی بهم اضافه شده. 
      

         جلد سوم این کتاب همراه شیرین بچگی من و دلیل این بود که به خواندن کتاب علاقه‌مند شدم. 
 یادمه توی ۸ سالگی متن کمی برام سنگین بود اما میل و علاقم به خوندنش رو کم نکرد. 
      

         خیلیا مشکلشون این بود که شخصیت اصلی رو درک نمی‌کردن اما اگر به این موضوع که شخصیت اصلی مبتلا به اوتیسمه آگاه باشی و جذابیت کتاب برات این موضوع باشه، با کنجکاوی شناختن بیشتر شخصیت می‌خونیش نه کسل شدن از درک نکردنش. 
  از محدود کتابایی بود که تکه هایی ازش رو دوباره خوندم و باهاش اشک ریختم. 
 تنها مشکل این بود پایان داستان حس پوچی بدی رو به من خواننده منتقل کرد.