عالییییی ترین داستان😍جینی یه دختری هست که اوتیسم داره و به سرپرستی گرفته شده...حاله بهتره لو ندم😁
        

          جوری رفتار میکرد که انگار عروسکش زندست ، کسی چه میدانست شاید آن عقب افتاده ای که هیچی نمیفهمد زندگی کسی را نجات داده باشد 
جینی دختر چهارده ساله ای است که دارای بیماری سندروم داون است و این باعث تغییر پیدا کردن او با دیگر همسنانش میشد ؛ رفتار های کودکانه اش و افکاری که داشت ، و البته چیز هایی که برایش مهم بودند که شاید کمتر کسی توجهی به آنها میکرد . 
مادر جینی _گلوریا _ ادمی بود که توانایی نگه داری از کودکان را به خاطر دلایل متعدد بسیار نداشت ؛ او جیینی را کتک میزد و غذا بهش نمیداد ، یک روز به خاطر اتفاقی باعث شد که پلیس دخترک را از دست مادر معتادش نجات دهد و به دست سرپرست های شایسته ای بسپارد اما جینی دلتنگ مادر و خاله اش _ کریستال یا انطور که جینی میگوید ، کریستال با س _ بود و دل خوشی از سرپرست های گوناگونش نداشت و هربار به نوعی فرار میکرد تا اینکه یک روز بعد از گذشت چهار سال دوری از مادرش او را در فیس بوک پیدا کرد و باعث رقم خوردن اتفاقاتی عجیب و هیجان انگیز شد . 
در این کتاب به شخصیت جینی به خوبی پرداخته شده بود طوری که در انتهای کتاب به خوبی میشد علایق و ویژگی های شخصیتی دخترک را نامبرد . با اینکه به خوبی شخصیتش را توصیف کرده بود اما صورت منحصر به فرد او که بیماریش را نشان میداد را توصیف زیادی نکرد حتی میشد گفت چیزی درباره اش نگفت و همین باعث میشد به خاطر رفتار های بچگانه و افکار کودکانه اش من اورا دخترکی شش ساله با قدی کوتاه تصور کنم در حالی که او یک دختر نوجوان چهارده ساله با قد احتمالا بلند تری بوده . 
توصیف ها از مکان ها به قدری بود که بشود تصورش کرد اما چون از دید فردی با معیارات متفاوت و بیماری خاصی بود پس ایراد زیادی نمیشد گرفت ولی خب بالاخره او هم مثل همه میدید میشد بعضی جاها را بهتر توصیف کرد و بیشتر درباره اش حرف زد مثل خانه ابی یا خانه گلوریا یا حتی خانه کریستال که در وسط جاده بود .
افکار و احساسات دخترک را به خوبی به خواننده منتقل میکرد و باعث میشد همزمان با جینی من هم احساساس ناراحتی و ترس و اضطراب کنم هرچند که جینی به نسب کمتر میتوانست از احساساتش بگوید ولی همان مقدار کم هم باعث همزاد پنداری من با او میشد. 
تا صفحات پنجاه - شصت داستان مقداری مبهم بود و تشخیص اینکه چی شده و چرا این اتفاقات می افتند سخت ولی در جلو تر همه چیز واضح شد .
در کل کتاب خوبی بود باعث شد به این نتیجه برسم حتی اگر فرد سندروم داون هم داشته باشد بالاخره میتواند کمی فکر کند و بالاخره تصمیم میگیرد ولی کمی تصمیم گیری های بچگانه تر .
        

          داستان دختری که قهرمان خودش شد.
        

          سلام سلام
باز نیز من اومدم:)
این کتاب رو از کتابخونه گرفتم و خوندمش
به نظرم این کتاب خیلی کشش دادن و آخرش هم جالب نشد خب
سرگرم کننده بود 
همین!
برای رده سنی های ده الی دوازده شاید خیلی خوب باشه اما من زیاد نپسندیدم
        

          ای کاش وقتی که روی خوندن این کتاب گذاشتم رو، صرف کتاب دیگه‌ای می‌کردم چون اصلاً انتظار نداشتم پایانش این شکلی باشه. به‌جز پایانش، شخصیت‌ها هم اون‌قدرها عالی نبودن که توی ذهنت موندگار بشن. و خود داستان بیشتر احساس روزمرگی می‌داد و برای من جالب نبود چون دنبال حس هیجان بیشتری می‌گشتم. :(
        

          #یادداشت_کتاب 
#خواهر_عروسکی
منی که هیچ‌وقت پرتقال‌خوان نبودم، در یک حرکت انتحاری و بخاطر نمایشگاه مدرسه، تصمیم گرفتم روزی یک رمان پرتقال بخوانم تا وقتی با بچه‌ها صحبت می‌کنم، دست پر باشم. حالا چرا روزی یکی؟ این توهم از آن روزی برایم ایجاد شد که رمان "بی‌صدایی" را از ظهر تا شب خواندم. فکر کردم همه‌ی کتاب‌های پرتقال همینجوری است. اما وقتی "چلنجر دیپ" را شروع کردم و دیدم هر شب چند صفحه بیشتر پیش نمی‌رود، فهمیدم همه‌ی کتابهای پرتقال هم، هلو برو تو گلو نیست! 

"خواهر عروسکی" اما چیزی بین این دو کتاب بود. نه مثل چلنجر دیپ همه چیز روی هوا بود، نه مثل بی‌صدایی جذاب و روان و سریع پیش برو.

خواهر عروسکی درباره دختری ۱۴ ساله به نام جینی است. جینی اوتیسم دارد و همین بیماری مشکلاتی برایش ایجاد کرده از جمله اینکه نمی‌تواند به راحتی احساساتش را بیان کند.
زاویه دید کتاب اول شخص است یعنی ما کل ماجرا را از زبان و درون ذهن یک بچه اوتیستیک می‌خوانیم. این مدل روایت شیوه جدیدی بود و جذابیت‌های خاص خودش را داشت. مثلا برای یک والد این فایده را دارد که یک بار بالاخره می‌فهمد توی ذهن بچه‌های کوچک چه می‌گذرد. زیرا ذهن جینی ۱۴ ساله بسیار شبیه یک کودک ۴،۵ ساله است. همه بچه‌های ۴،۵ ساله سالم هم معمولا نمی‌توانند دقیقا بفهمند نام احساسی که دارند چیست یا نمی‌توانند وقتی بمباران سوال یا اطلاعات بشوند، بفهمند باید چه جواب بدهند و چیزهایی از این قبیل. به همین دلیل، فارغ از ماجرای داستان، پیشنهاد می‌کنم همه‌ی آدم بزرگ‌ها این کتاب را بخاطر شخصیت‌پردازی‌اش بخوانند.

اما ماجرای کتاب چیست؟ 
جینی مادری دارد به نام گلوریا که معتاد بوده و با جینی بد رفتاری می‌کرده.  در سن ۹ سالگیِ جینی،  پلیس او را از مادرش می‌گیرد و مادر را دستگیر می‌کند. جینی از آن به بعد تبدیل به فرزندخوانده می‌شود اما ۵ سال است تلاش می‌کند با مادرش ارتباط برقرار کند و بقیه نمی‌گذارند. چرا؟ چون جینی ۵ سال قبل وقتی توسط پلیس از خانه گلوریا برده شد، بچه عروسکش را درون چمدان زیر تخت گذاشت تا کسی او را پیدا نکند. کسی که جینی ادعا می‌کند بچه واقعی است و بقیه فکر می‌کنند عروسک است...

کتاب ماجرای جذابی دارد اما بعد از حدود یک سوم داستان که بالاخره خواننده می‌فهمد بچه عروسک عروسک بوده یا بچه واقعی، دچار یاس فلسفی می‌شود که خب بقیه کتاب قرار است چه بگوید؟! 
ولی کمی که داستان پیش می‌رود، می‌فهمیم این کتاب داستان بچه عروسک نیست بلکه داستان جینی است. اینکه جینی بالاخره پیش خانواده‌ای که او را به فرزندی قبول کرده‌اند می‌ماند یا همراه مادرش می‌رود یا پدر بیولوژیکی‌اش او را پیش خود می‌برد یا ...

 کشمکش دیگر داستان این است که خانواده جدید جینی، بعد از ۲ سال نگهداری از او، خودشان بچه‌دار شده‌اند و حالا دچار این ترسند که یک بچه اوتیستیک که توسط مادرش سالها دچار آزار می‌شده، به نوزاد آسیبی نرساند! 

از جایی که مخاطب ماجرای بچه عروسک را رها می‌کند و به سرنوشت جینی علاقه‌مند می‌شود، داستان دوباره روی ریتم تند می‌افتد و کتاب خوب و سریع پیش می‌رود.

آیا کتاب برای نوجوان هم مناسب است؟ 
در واقع داستان موارد متعددی از ناهنجاری‌های اخلاقی دارد که با فرهنگ ما سازگار نیست. مهمترینش همین بی‌پدر بودن بچه‌های داستان است یا حضور دوست (پسر) گلوریا در خانه او که موجب ترس جینی می‌شده، اما این موارد در داستان به شکل خوبی سانسور شده و اشاره‌ها آنقدر گذراست که نوجوان تاثیر بدی نمی‌پذیرد؛ خصوصا که این مدل زندگی مربوط به شخصیت منفی و معتاد داستان است. در نتیجه کتاب برای نوجوان ۱۳،۱۴ سال به بالا قابل استفاده است و مشکل خاصی ندارد.
        

          اول داستان که خیلیی سردرگم بودم نمیفهمیدم چی به چیه 
بعدتر داستان بهتر شد اما خب پایانش میتونست خیلی جذاب تر باشه
مدل حرف زدن شخصیت اصلی رو هم دوست داشتم 
در کل برام جالب بود 
        

          موضوع کتاب خیلی خوب بود ولی رفتار شخصیت اصلی  غیره قابل درک بود برام و همین اذیتم میکرد
درکل یک بار بخونید ضرری نداره
        

          از موضوع خوشم اومد.. برای یه دور خوندن برای کسایی که از این سبک کتاب ها خوششون میاد عالی نیست اما نمی‌شه گفت وقت تلف کردنه. بد نیست.