آوارگی، سرنوشت انسان اندیشمند عصر ماست؛ و تا رسیدن به سرپناهی آرام‌بخش، چه چاره از جست‌وجو در تمامی جهات ؟

سرار کوهستانِ عشق را در نوردیدم چه دشوار است، و کیست که بتواند تحمل کند این درد را؟ اگر طوقِ عشق را بر گردنِ آسمان بیاویزند آسمان خواهد لرزید، و صبر نخواهد کرد این درد را. -مَختوم قُلی ترکمن

شفا، برای عارف، در دوامِ درد است نه محو درد.

یارا! نمی‌شود عمری نشست و حسرت خورد که:« ای کاش این واقعه زودتر اتفاق افتاده بود، و آن حادثه، قدری پیش از آن، و آن یار که می‌طلبیدم‌، زودتر به دیدارم می‌آمد و این مال، که حال به من تعلق گرفته است، پارسال می‌گرفت!» نمی‌شود یارا! اینها که حسرت خوردنی ست ابلهانه و باطل، حقِ آدمیانِ کم عقل است باید دوید، رسید، حادثه ی دیر را در آغوش کشید و گفت: دیر آمدی نگارِ سرمست، زودت ندهیم دامن از دست.