به نام خدا 
اوایل کتاب، هیجانش یکمی پایین بود و کم کم موارد کنار هم قرار گرفت و ۴۰ درصد پایانی کتاب بهتر شد.  پایانش واقعا غافلگیر کننده بود به هیچ عنوان حدسی درمورد قاتل نزدم و یه لحظه هم در طول داستان به این نفر شک نکردم اما یکمی  به نظرم  عجیب و شاید  کمی غیر منطقی بود؟ 🤔 
هوش پوآرو واقعا تحسین برانگیزه! پیدا کردن قاتل واقعا سخت بود ولی خیلی خوب تونست تشخیص بده‌. 
        

          اگر همیشه دوست داشتید بتونید شعر فارسی رو به درستی بخونید و بفهمید، حتماً این کتاب رو شروع کنید.
        

          هر روز که از خواب بیدار میشم به خودم میگم امروز همون روزیه که گودو میاد. وقتی میرم سر کلاس‌ها، وقتی دارم فیلم می‌بینم، وقتی با دوستام حرف می‌زنم، به این فکر می‌کنم که حتماً گودو میاد. خب شب شد و نیومد ولی فردا حتماً میاد.
این‌طوریه که می‌خوابم و ملال روزهام رو تحمل می‌کنم. بعضی وقتا مثل استراگون میگم چرا خودمون رو دار نمی‌زنیم؟ و بعد بهانه‌ی طناب رو میارم و میگم اگه فردا گودو نیومد، خودمو دار می‌زنم.
نمی‌دونم واقعاً میخوام گودو بیاد یا نه. وقتی گودو بیاد چی میشه؟ خوشبخت میشم؟ یا دوباره به ملال میرسم؟ ملالی که این‌دفعه حتی با انتظار گودو هم نمی‌گذره.
ما آدما خیلی بی‌چاره‌ایم. سرگردان و جاهل. خدایا به ما رحم کن!

- فکر می‌کنی خدا من رو می‌بینه؟
+ باید چشمات رو ببندی.
(چشم‌بسته و با صدای بلند) - خدایا به من رحم کن!
        

          معمولاً تموم کردن یک کتاب با هجوم کلمات به مغزم همراهه. اما شاید شاهکارها این‌طوری نباشن. مثل الان، بعد از خوندن چخوف که ذهنم خالی خالی شده؛ و فقط احساسی دارم که نمی‌دونم چیه. ترکیبی از سردرگمی، رخوت، غم و ملال. 
چخوف احساسات شما رو بیدار می‌کنه، بدون این‌که بتونید از این احساستون و از ماجراها سر دربیارید که چرا و چطور؟! درست مثل زندگی واقعی! اتفاقی میفته و شما نمی‌دونید باید به کی حق بدید. درگیر قضایا می‌شید و حتی نمی‌فهمید چه احساسی دارید یا باید چه احساسی داشته باشید! برای همه دلتون می‌سوزه و در عین حال کاری از دستتون برنمیاد.
بیاید فقط کتاب رو بخونیم و درموردش به همین توضیح چخوف بسنده کنیم: «سخنان بسیاری درباره‌ی ادبیات. بازی در آن کم است. خروارها عشق.»

خوش‌حال باشید که بعد از داستایفسکی و چخوف به دنیا آمده‌اید و می‌توانید از آن‌ها تاثیر بگیرید.
سوزان سانتاک