به طبقه پایین رفت و دوربینش را برداشت. پدرش از او پرسید: 
«کجا می‌خواهی بروی؟»
«باید عکس بگیرم.»
«پس اعتصاب چه می‌شود؟»
«اعتصابِ کاری است نه اعتصابِ عکاسی. من که نمی‌خواهم به آتلیه بروم. می‌خواهم پیش از آن‌که بیت‌لحم را بدزدند و به یغما ببرند از آن عکس بگیرم تا چشم بیت‌لحم باشم.»

پ_ن: کتاب چشم بیت‌لحم زندگی کریمه عمود، اولین عکاس زن فلسطینی که با دوربین از وطنش دفاع کرد. من با کریمه توی مستند فریم‌های فلسطینی آشنا شدم و بعد رفتم سراغ خواندن کتاب سرگذشت‌اش.
        

          موقع خوندن این کتاب که تقریبا از  اوایل این جنگ 12 روزه شروعش کردم، یک جمله از دانشمند شهید، دکتر طهرانچی توی ذهنم پر رنگ میشد که: "ما هر کدوم جنود حضرت حق‌ایم.." و یکی از مصادیق پر رنگ این جمله رو شخصیت اصلی و اصیل و واقعی این کتاب دیدم. 
کتاب درستی بود برای این روزهای من،  هرچند که نحوه روایت و سادگی بیش از حد محاورات رو دوست نداشتم ولی خوندش و آشنایی با «کریمه عبود» اتفاق خوبی بود.

پی‌نوشت: مستند فریم‌های فلسطینی رو هم پیشنهاد می‌کنم.
        

          کتاب چشم بیت‌لحم سوای سوژه اصلی‌اش که تازه و جذاب است، یک پیرنگی دارد که برای من خیلی درد دارد و موقع خواندنش ذهنم مثل مار زخمی به خودش می‌پیچید. و بیشتر فکر کردم که تاریخ همین ای‌کاشهاست و چه ای‌کاش‌هایی که دست مردمان هر عصری هست و انتخابش نمی‌کنند. 
یک بخشی از کتاب اشاره دارد به اولین شورش فلسطینی‌ها علیه انگلیسی‌ها زمانی که مهاجرت یهودیان به فلسطین داشت بیشتر می‌شد. بخش اول این شورش یک اعتصاب شش‌ماهه بود. و بعد درگیری‌های چریکی موثر. و چه شد؟ نهادهای بین المللی ورود کردند و با وعده‌هایی فلسطینی‌ها را از ادامه مبارزه بازداشتند.
یکی از اسقف‌های مسیحی که نقش پررنگی در این شورش داشت، در اولین جلسه کلیسا پس از پایان اعتصاب یک جمله می گوید که با خواندنش قلبم درد گرفت: ما یک فرصت طلایی داشتیم که فلسطین را نجات دهیم. فرصتی که ثمره چند سال رنج و مبارزه بود. حالا باز باید چند سال دیگر خون جوان ریخته شود و رنج روی رنج بیاید تا فرصت دیگری برای نجات فراهم شود‌. 

آن قدر روحم به این جملات نزدیک است که انگار من جوانی ساکن بیت‌لحم هستم در سال ۱۹۳۵ و انگار تازه خبر شهادت عزالدین قسام در جنگل‌های جنین را به من داده‌اند.