پیش درآمدی بر متن: پس از سه سال این کتاب را بازخوانی کرده و افسوس میخورم که چرا آنرا با دقت بیشتری نخوانده بودم! و مایه خرسندی ام شده است که دوباره آنرا با درک و دریافت بهتری مطالعه کردم.

.
.
.
آدلف
نوشته بنژامن کنستان
با ترجمه مینو مشیری

.
.
.
تکه از متن کتاب:
.

"بدا به حال مردی که در آغاز ماجرای عاشقانه اش باور نداشته باشد که این پیوند، پیوندی ابدی خواهد بود."
.
آدولف را بسیاری، پیشگام رمان های روانشناسی نو میداند و به نظر منتقدان تلخ ترین رمان عاشقانه است.
.
در این کتاب ما با داستانی از عشق مواجه نیستیم که از آن عبرت بگیریم و یا شاهد این باشیم که دو دلداده خود را فدای یکدیگر میکنند.
بلکه ما شاهد درد و رنج قلب هایی سودایی و هوس زده و قلب هایی فریب خورده خواهیم بود.
آری.
آدلف شاهکار روانشناسی عشق است که تراژدی عدم امکان برقراری ارتباط را در عشق نمایان میکند.

به جرأت میتوان گفت داستان منسجم و سترگی که به این زیبایی یک رابطه را زیر ذره بین خود میگیرد، لیاقت آن را دارد که بارها و بارها خوانده شود.
.
.
"مسئله مهم در زندگی رنجی است که به دیگران تحمیل میکنیم و هیچ متافیزیکی قادر به توجیه مردی نیست که قلب دوستدارش را تکه تکه کرده است."
.
.
در پناه خرد
.
.
پی نوشت: عاشقانه های قوی بخوانیم! نه آن آبکی های وانیلی و رویایی :)))
        

          داستان راجع به پسری ۲۲ ساله به اسم آدلفه، باهوش و مغرور و به گفته خودش خجالتیه و عاشق زنی ۱۰ سال بزرگ‌تر از خودش که معشوقه‌ی کنت دو پ بوده میشه و...
کتاب به زیبایی جزئیات و احساسات دخیل در یک رابطه‌ی عاطفی و فراز و فرود‌های عشق شورانگیز رو نشون میده و دریافت‌های عمیقی میشه ازش داشت دیگه بیشتر نمیگم که اسپویل نشه ولی بخونیدش و ساده ازش نگذرید.
        

          رمان زیبایی بود‌.
متن ادبی داشت.😊
        

          داستانِ عشقی واقعی، عشقی زودگذر، دوست‌داشتنی حاصل از رودربایستی و ترحم...

"شرایط اهمیت زیادی ندارند، خصلت فرد مهم است؛ انسان بیهوده با اشیاء و افراد قطع رابطه می‌کند؛ اما با خودش نمی‌تواند قطع رابطه کند. موقعیت را تغییر می‌دهیم اما در هر موقعیت دیگر، عذابی را که امید داشتیم از آن رها شویم، با خود حمل می‌کنیم؛ و از آن‌جا که با تغییر مکان نمی‌توان خود را اصلاح کرد، سرانجام متوجه می‌شویم که فقط توانسته‌ایم به پشیمانی‌هایمان و به رنج‌هایمان اضافه کنیم."
        

          به نام او

آدلف رمانی کم‌حجم و خواندنی است.
کنستان متفکر سیاسی فرانسوی در قرن هجدهم است که آدلف از معدود آثار داستانی اوست و تنها رمانی از او که به فارسی ترجمه شده.  بن‌مایه داستان همان‌چیزی است که ذهن بسیاری از نویسندگان و متفکران اروپایی در آن سالها  را به خود مشغول داشته، همان بن‌مایه‌ای که ماحصلش رمانهای شاخصی چون مادام کاملیا،  مادام بواری و آناکارنینا می‌شود. رمان کنستان نسبت به آن آثار کم‌حجم است و فارغ از توصیفات معمول رمان کلاسیک بر وجه روانشناسی رابطه دو شخصیت اصلی داستان یعنی آدلف و النور تاکید دارد و از این جهت رمان درخشانی است. خصوصا پایان‌بندی آن.
        

          سلام 
من یه مردم
میام وسط زندگی آروم و شاد یک زن
اون رو به خودم وابسته می‌کنم
بعد به همه می‌گم به این زن عشقی ندارم و می‌خوام ولش کنم

دیدید چقدر من باحال و عاشقم؟
        

          دوستش داشتم.سرگردانی و عذابی که توش جریان داشت .حرفاش برام قابل فهم بود.تونستم بی طرفانه به دو طرف یک رابطه نگاه کنم که چطور نابود شد و هر طرف اون رابطه چه اشتباهاتی مرتکب شد.
آدلفی که با شور احمقانه ی اولیه اش دختری رو دلبسته ی خودش کرد و بعد در محبسی که محبوبش براش ایجاد کرد عشقش سرد و خالی شد و از بین رفت اما عرضه ی بیانش رو نداشت
 و  النوری که طعم دوست داشته شدن عمیق رو برای بار اول چشیده بود و خودش رو تسلیمش کرده بود و به اشتباه با گرفتن آزادی محبوبش سعی بر از دست ندادن عشق داشت و باعث شد همه چی خراب شه.
        

          .
چه کسی می تواند جذبه ی عشق را توصیف کند؟ این احساس یقین را که موجودی پیدا کرده ایم که طبیعت برایمان تعیین کرده، این روزی را که ناگاه زندگیمان را فروزان ساخته و رمز و رازش را عیان نموده، این بهایی را که به کوچک ترین رویدادها می دهیم، این ساعات زودگذر را که جزئیاتش را به سبب شیرینی در یاد باقی می ماند و طولانی مدت بر روحمان اثر می گذارد، همانا خوشبختی است، این سرخوشی دیوانه وار را که گاه بدون دلیل با تأثر آمیخته می شود، اینهمه لذت را که از حضور یار می بریم و این همه امید را که در دوری اش در دل می پروریم، این رهایی از کارهای عامیانه را، این احساس بزرگی را در میان آنچه پیرامون ماست؛ این اطمینان را که روزگار دیگر نمی تواند در جایی که زندگی می کنیم لطمه ای به ما وارد آورد؛ این نزدیکی را که قادر است فکر دیگری را بخواند و به هر احساسش پاسخ دهد.
#آدلف
#بنژامن_کنستان 
#ترجمه #مینو_مشیری
        

          داستان درمورد یک آقای جوان از خانواده مرفه و اسم و رسم داری هست که به شهر کوچکی سفر میکنه ،اونجا با دوست خانوادگیش که یک کنت هست معاشرت میکنه و عاشق معشوقه ی کنت میشه ...
        

          بسیاااار دوست داشتنی بود .
همانطور که از قبل، با شنیدن داستانش جذبش شدم ، بعد از خواندن نیز جزو کتاب های محبوبم شد.
فضای روانشناسی شخصیت ها و ضد قهرمان بودن شخصیت آدلف و از همه مهمتر اشاره به این نکات در قرن ۱۹ بر خواندنی تر کردن کتاب افزود.
پیشنهاد میکنم حداقل یکبار بخونید.
        

          رمان کوتاه ادلف بیش از اینکه بر روایت و خط داستانی خود متمرکز باشد بر شخصیت پردازی و درون کاوی مستقر است.حجم زیادی از ریز بینی های روانشناختی در صفحات کم ممکن است برای بعضی لذت بخش ولی برای دیگران خسته کننده و بی دلیل به نظر برسد.
        

          کتاب خوبی بود. نثر ادبی باعث شده بود جذابیت کتاب بیشتر بشه اما کتاب کشش بالایی نداشت و ای کاش این کتاب طولانی تر بود.
شخصیت پردازی عالی کتاب باعث شد زمان خوندن مدام به تحلیل حرف ها و شخصیت بپردازم  و درکل، داستان و مفهوم کتاب دردناک اما در عین حال زیبا بود. 
        

          یک کامنت که منو قانع کرد کتاب رو بخونم:

تو نمایش‌نامه‌ی اسم، نوشته‌ی ماتیو دولاپورت، جایی ونسان میگه ادبیات فرانسه دو تا شخصیت قدر داره که یکیش آدلف، راوی و قهرمان کتاب بنژامن کنستانه. پیش از اینکه کتاب رو بخونم فکرش رو هم نمی‌کردم با یه رمانتیک تلخ و ساده رو به رو باشم. داستان مربوط میشه به رابطه‌ی بسیار عجیب و بسیار ملموس پسری از خانواده‌ای بزرگ با زنی که از خودش بزرگ‌تره و دست سرنوشت کارش رو به جایی رسونده که در جامعه‌ی قرن نوزدهمی اون دوران عزت و احترامی نداشته باشه. رابطه‌ای که جایی ادلف درباره‌ی طرفین درگیرش میگه " دو موجود سیه روزی که در دنیا ففط یکدیگر را داشتند و می‌توانستند عدالت را رعایت کنند، یکدیگر را درک کنند و تسلا دهند، چون دو دشمن خونی سرسختانه می‌خواستند همدیگر را تکه تکه کنند". رمانتیک مورد علاقه‌ام نیست و برام جذابیتی نداره. اما این کتاب رو دوست داشتم. عشق این کتاب هر چیزی داشت جز لطافت بی‌فایده و بار سانتی‌مانتالیسم اشک درآر. خبری از ابراز علاقه‌های چند صفحه‌ای، جملات پر طمطراق، در نگاه محو شدن‌ها و تپش قلب‌ها و گریه‌های شبانه نبود. و غریب اینکه آدلف رو بیشتر فهمیدم تا النور. آدلف رو بیشتر دوست داشتم تا النور. به آدلف بیشتر نزدیک بودم تا النور. آدلفی که ستم‌گره، ستم‌دیده است، یوغی به دست و پاش بسته است و خودش یوغیه به دست و پای دیگری. هم زندانیه و هم زندانبان. "دوست داشتن زمانی که دیگر دوستتان ندارند بدبختی بزرگی است. اما از آن بدتر این است که زمانی که شما دیگر احساس عشق نمی‌کنید با عشقی شورانگیز دوستتان داشته باشند " جان کلام کتاب برای من چکیده‌ی این جمله بود: بدا به حال مردی که در کنار معشوقه‌اش بداند و پیش‌بینی کند که هیچ بعید نیست روزی از او دل بکند" فکر کنم باید گفت بدا به حال انسانی که در کنار معشوقه‌اش بداند و پیش‌بینی کند که هیچ بعید نیست روزی از او دل بکند. عشق ترسناکه. ‌شاید بهتر باشه هیچ وقت پیش نیاد. به شدت می‌تونه آسیب‌زا باشه ولی انگار همه آغوش بازی دارن نسبت به این مهمان نامهربان.


<a href="https://taaghche.com/book/5153/%D8%A2%D8%AF%D9%8F%D9%84%D9%81" target="_blank"> a soul - https://taaghche.com/book/5153 </a>

https://taaghche.com/audiobook/87553/