باز هم ی کتاب کودک،که مطمئنا مخاطبش رده سنی کودک نیست:)
"تو حتی اگر من را خاص ترین آدم برفی زمستان هم بکنی،روز آب شدن می رسد و من فقط یک زمستان فرصت دارم، قلب داشته باشم و با تو دوست باشم."

"می توانی قلب را در چشم های من ببینی،وقتی نگاهت می کنم.یا روی لب هایم؛وقتی لبخند می زنم و می بوسمت.می توانی در صدایم حسش کنی؛وقتی با هم حرف میزنیم."
      

        ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۴ ،  مدام بین غرفه های نشر بیدگل و نشر به سخن در حال رفت و آمد بودم.می خواستم مجموعه ی کامل صادق هدایت رو بگیرم اما چشم برداشتن از کتاب های نشر بیدگل برام سخت بود.پس هدایت رو برای نمایشگاه سال بعد نگه داشتم و ۵ کتاب ازشون خریدم،که یکی از اون ها همین فریای هفت جزیره بود.
و صادقانه و مختصر،
با وجود این که ۴ کتابِ دیگه ، عالی بودن،اما این کتاب که نسبت به همه ی اون ها انتظار بیشتری ازش داشتم، به حدی نا امیدم کرد که اگر به عقب برمیگشتم ، وقتی به غرفه ی نشر بیدگل میرسیدم قطعا راهم رو کج میکردم تا تو دام تصاویر زیبای جلد و توضیحات فوق العاده ی کارکنانشون از این کتاب نیوفتم-
      

        این کتاب و خصوصا پایانش تا همیشه توی خاطرم یک "بُهت" تمام عیار باقی میمونه.یک سکوت و غم عجیب که بعد از بستن کتاب وقتی دوباره نگاهم به عنوانش افتاد ، عمیق تر درکش کردم.
شهریور ماه ۱۴۰۴،آخرین تابستونِ نوجوونی،خواهر کوچکترم مقابلم نشسته بود،من زیر پنجره ی اتاق و تنم غرق نور خورشید،هوا ساکن،فضا بی اندازه رمز آلود،صفحه ها تند تند ورق می خوردن،و وقتی به صفحات پایانی کتاب رسیدیم،از خشم و تعجب بلند بلند داد میکشیدیم و دست هامون و توی هوا برای هم تکون میدادیم،خورشید هم داشت می رفت و ما مونده بودیم و حجم زیادی از "بُهت" که تنها حاصل روز ها نشستن و خوندنِ 'آواز کافه غم بار' بود.
میس آملیا ، و تمام شخصیت های عجیب این کتاب،
قراره تا همیشه خاطرم بمونن ،توی جعبه ی خاطرات تابستونی،آخرین تابستونِ نوجوونی..
      

        به واسطه ی علاقه ی بی اندازه م به کتاب های کودک سراغش رفتم و خیلی با مزه و دلنشین بود=)
      

        کتاب بوی نم می دهد.از همان ابتدا که شروع به خواندن میکنی،انگار پاهایت را گذاشته ای روی موزاییکِ نمدارِ یک خانه ی قدیمی.انگار نشسته ای روی یک صندلی کهنه، توی ایوان یکی از دور افتاده ترین روستاهای ایران زمین.نشسته ای کنار یک پیرمرد ۷۰ ساله،از آن پیرمرد های مغمومِ با تجربه،از آنها که منتظر اند کسی شنوایشان باشد تا هر آنچه سالهاست نگفته اند از سینه شان بیرون بریزد.
کتاب بوی واقعیت می دهد،واقعیتی از جنس مردم،خانواده ی ایرانی،شرافت را مقدس شمردن و از دست دادن های پی در پی.
آدم های قصه از یک جایی به بعد،دیگر نه به تقدس شرافت قسم می خورند و نه از آن لحظات کوچک کنار هم بودن غرق لذت می شوند.
آدم های قصه از یک جایی به بعد،آنقدر از دست داده اند و به آتش کشیده شدن زندگی را به چشم دیده اند،که دیگر نه پدر با دیدن کارگر های شرکت سد سازی رگ غیرتش باد می کند و نه مویه ای از فرط دلتنگی از مادر شنیده می شود.
برای من اما دلنشین ترین آدمِ این قصه پدر و تلاش های بیهوده اش ، یا مادر و غمِ همیشگی اش نبودند،سلیم بود.
برای منی که مدت ها مجنونِ دیوانگی های 《آیدینِ》 سمفونی مردگان بوده ام،غمِ ته نشین شده ی سلیم برایم شبیه یک دژاووی دوست داشتنی بود.سلیم خسته بود و خستگی که از حد بگذرد،آدم حتی اگر بتواند هم دیگر نمیخواهد به گذشته ای که سال ها در انتظار دوباره لمس کردنش بوده چنگ بزند.
سلیم خسته بود، و من این نوع از زنده زنده جان دادن را خوب میفهمم.
این کتاب را مدت ها پیش،وقتی ناخواسته باید با یک غم عظیم دست و پنجه نرم می کردم ،اتفاقی توی قفسه ی ادبیات ایرانی دیدم.
خلاصه اش را که خواندم ، فهمیدم این نویسنده احوالات پریشانی که آن زمان تجربه می کردم ،و هر آدمی که احوالش با غم امیخته شده چشیده، به معنای واقعی درک کرده و نوشته ، و انصافا خوب هم نوشته.
نمیدانم بابت همین همزاد پنداری بی اندازه ی آن روز های من با شخصیت های این کتاب،آنقدر برایم عزیز شده ، یا قلم روان و ساده ی بابک زمانی،اما هنوز هم وقتی به آن حالات پژمرده دچار میشوم،بعد از ابر را ورق میزنم و اجازه میدهم نمِ برگه هایش روی گونه هایم بنشیند.