رمان زیبایی بود‌.
متن ادبی داشت.😊
        

          داستانِ عشقی واقعی، عشقی زودگذر، دوست‌داشتنی حاصل از رودربایستی و ترحم...

"شرایط اهمیت زیادی ندارند، خصلت فرد مهم است؛ انسان بیهوده با اشیاء و افراد قطع رابطه می‌کند؛ اما با خودش نمی‌تواند قطع رابطه کند. موقعیت را تغییر می‌دهیم اما در هر موقعیت دیگر، عذابی را که امید داشتیم از آن رها شویم، با خود حمل می‌کنیم؛ و از آن‌جا که با تغییر مکان نمی‌توان خود را اصلاح کرد، سرانجام متوجه می‌شویم که فقط توانسته‌ایم به پشیمانی‌هایمان و به رنج‌هایمان اضافه کنیم."
        

          به نام او

آدلف رمانی کم‌حجم و خواندنی است.
کنستان متفکر سیاسی فرانسوی در قرن هجدهم است که آدلف از معدود آثار داستانی اوست و تنها رمانی از او که به فارسی ترجمه شده.  بن‌مایه داستان همان‌چیزی است که ذهن بسیاری از نویسندگان و متفکران اروپایی در آن سالها  را به خود مشغول داشته، همان بن‌مایه‌ای که ماحصلش رمانهای شاخصی چون مادام کاملیا،  مادام بواری و آناکارنینا می‌شود. رمان کنستان نسبت به آن آثار کم‌حجم است و فارغ از توصیفات معمول رمان کلاسیک بر وجه روانشناسی رابطه دو شخصیت اصلی داستان یعنی آدلف و النور تاکید دارد و از این جهت رمان درخشانی است. خصوصا پایان‌بندی آن.
        

          کتاب درباره عشق به همراه ترحم است. 
        

          دوستش داشتم.سرگردانی و عذابی که توش جریان داشت .حرفاش برام قابل فهم بود.تونستم بی طرفانه به دو طرف یک رابطه نگاه کنم که چطور نابود شد و هر طرف اون رابطه چه اشتباهاتی مرتکب شد.
آدلفی که با شور احمقانه ی اولیه اش دختری رو دلبسته ی خودش کرد و بعد در محبسی که محبوبش براش ایجاد کرد عشقش سرد و خالی شد و از بین رفت اما عرضه ی بیانش رو نداشت
 و  النوری که طعم دوست داشته شدن عمیق رو برای بار اول چشیده بود و خودش رو تسلیمش کرده بود و به اشتباه با گرفتن آزادی محبوبش سعی بر از دست ندادن عشق داشت و باعث شد همه چی خراب شه.
        

          داستان درمورد یک آقای جوان از خانواده مرفه و اسم و رسم داری هست که به شهر کوچکی سفر میکنه ،اونجا با دوست خانوادگیش که یک کنت هست معاشرت میکنه و عاشق معشوقه ی کنت میشه ...
        

          شاهکار ادبیات کلاسیک و بنژامن کنستان

آدلف داستانی درمورد عشق ممنوعه است. در این کتاب که در سال ۱۸۱۶ منتشر شد، کنستان روانشناسی عشق رو به صورت موردی یعنی عشق بین آدلف و النور مورد کاوش و بررسی قرار میده و برای همین از جمله اولین رمان‌های روان‌شناختی محسوب میشه. 
آدلف جوانی بیست و چند ساله، بااستعداد و گریزان از جامعه عاشق النور، زنی ده سال از خودش بزرگ‌تر که معشوق و فرزند داره، میشه. اتفاقات یکی بعد از دیگری رخ میدن و ما شاهد افول و درد و رنج حاصل از عشق خواهیم بود.

بعد از خوندن کتاب خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم. مخصوصاً مقدمه کتاب، فوق‌العاده است و حتماً حتماً بعد از خوندن داستان اون رو بخونید.
باعث شد از خودم بپرسم اصلاً عشق چیه؟ و آیا ما اجازه داریم در حالی که مطمئن نیستیم شوری که در سر داریم همون عشقه، فرد دیگه‌ای رو عاشق کنیم؟
البته در مورد آدلف این ممنوعه بودن عشق و واکنش جامعه بود که باعث شد دیگه نتونه تحمل کنه و احساساتش رنگ ببازن، اما فکر می‌کنم تو خیلی از روابط سالم هم ممکنه چنین اتفاقی بیفته. شما کسی رو به خودتون وابسته و عاشق می‌کنید، اما بعد خسته میشید. حالا با یک پیوند اجباری که حس می‌کنید آزادیتون رو ازتون گرفته میمونید. میخواید بندها رو به زور باز کنید، اما در خودتون توانی نمی‌بینید. اگر هم روزی این کار رو بکنید، انقدر ویرانه پشت سرتون می‌سازید که دیگه اون آزادی به دردتون نمی‌خوره.

اولین کتابِ پساال‌کلاسیکو 🐢
        

          رمان کوتاه ادلف بیش از اینکه بر روایت و خط داستانی خود متمرکز باشد بر شخصیت پردازی و درون کاوی مستقر است.حجم زیادی از ریز بینی های روانشناختی در صفحات کم ممکن است برای بعضی لذت بخش ولی برای دیگران خسته کننده و بی دلیل به نظر برسد.
        

          کتاب خوبی بود. نثر ادبی باعث شده بود جذابیت کتاب بیشتر بشه اما کتاب کشش بالایی نداشت و ای کاش این کتاب طولانی تر بود.
شخصیت پردازی عالی کتاب باعث شد زمان خوندن مدام به تحلیل حرف ها و شخصیت بپردازم  و درکل، داستان و مفهوم کتاب دردناک اما در عین حال زیبا بود. 
        

          پیش درآمدی بر متن: پس از سه سال این کتاب را بازخوانی کرده و افسوس میخورم که چرا آنرا با دقت بیشتری نخوانده بودم! و مایه خرسندی ام شده است که دوباره آنرا با درک و دریافت بهتری مطالعه کردم.

.
.
.
آدلف
نوشته بنژامن کنستان
با ترجمه مینو مشیری

.
.
.
تکه از متن کتاب:
.

"بدا به حال مردی که در آغاز ماجرای عاشقانه اش باور نداشته باشد که این پیوند، پیوندی ابدی خواهد بود."
.
آدولف را بسیاری، پیشگام رمان های روانشناسی نو میداند و به نظر منتقدان تلخ ترین رمان عاشقانه است.
.
در این کتاب ما با داستانی از عشق مواجه نیستیم که از آن عبرت بگیریم و یا شاهد این باشیم که دو دلداده خود را فدای یکدیگر میکنند.
بلکه ما شاهد درد و رنج قلب هایی سودایی و هوس زده و قلب هایی فریب خورده خواهیم بود.
آری.
آدلف شاهکار روانشناسی عشق است که تراژدی عدم امکان برقراری ارتباط را در عشق نمایان میکند.

به جرأت میتوان گفت داستان منسجم و سترگی که به این زیبایی یک رابطه را زیر ذره بین خود میگیرد، لیاقت آن را دارد که بارها و بارها خوانده شود.
.
.
"مسئله مهم در زندگی رنجی است که به دیگران تحمیل میکنیم و هیچ متافیزیکی قادر به توجیه مردی نیست که قلب دوستدارش را تکه تکه کرده است."
.
.
در پناه خرد
.
.
پی نوشت: عاشقانه های قوی بخوانیم! نه آن آبکی های وانیلی و رویایی :)))