کم کم دارم می‌فهمم بزرگ شدن چه اشکال‌هایی دارد؛ وقتی به آرزوهایی که در کودکی داشتی می‌رسی، می‌بینی آنقدرها هم که فکر می‌کردی جالب نبوده‌اند.

درد گورهای دسته جمعی اولیه و ثانویه همین است. امسال یک تکه استخوان از یک گور پیدا می‌شود، سال بعد یک استخوان از یک گور دیگر. مادری یک بار یک تکه از بچه‌اش را دفن می‌کند. می‌نشیند بالای سر قبرش، گریه می‌کند، خودش را می‌زند، و هر کار دیگری که از دستش برمی‌آید می‌کند و می‌رود. بعد امید می‌بندد به سردی خاک. اما سال دیگر دوباره زنگ در خانه‌شان را می‌زنند که یک تکه دیگر از پسرتان... مادری می‌گفت ۱۰ سال است که دارد می‌آید و هر بار استخوان یک جای بچه‌اش را در گور می‌گذارد. اینجا روی سردی خاک نمی‌شود حساب کرد.