.
کتابی که به روزهای خوشکل اردیبهشت می‌آید. انگار مشتی کلمه‌ی اردیبهشتی دور هم جمع شده باشند. البته در بعضی جستارها.
این کتاب جلد دوم مجموعه سه‌جلدی "زندگی میان زبان‌ها" هست. جستارهایی ازچند نویسنده عرب‌ که در کشورهای خارجی زندگی می‌کنند و دو زبانه‌اند. چند جستارش را بیشتر دوست داشتم.
درآغوش جاده
راهم را که گم می‌کنم
بابا و پونتیاک
مناسک بازگشت
فراموش کرده‌بودم چقدر کوچک است.
        

                اوریانا فالاچی را با کتاب "نامه‌به کودکی که هرگز زاده نشد"؛ شناختم. بعدتر که این کتاب را در  یکی از  کتاب‌فروشی نوردی‌هایم، پیدا کردم، چشمم را گرفت و برایم مهم شد که خانم فالاچی چه صحبتی می‌تواند با امام‌خمینی داشته باشد؟!
کتاب را خریدم و خیلی خیلی برایم جالب بود.
لحن و نحوه سوال‌هایی که از امام می‌پرسد با سوال‌هایی که از شارون یا قرافی می‌پرسد کاملا متفاوت است.
حتی سوال‌های شاه!
اصلا انگار ابهت امام گرفته‌باشدش  یک طور خیلی محترمانه  و سنگین‌رنگین سوال می‌کند! و جواب های عالی امام،
خواندنیست!
لحنش با محمدرضا شاه خنده دار است. با شارون و قزاقی شمشیر را از رو بسته. من همه‌اش فکر می‌کردم الان است که شارون هفت‌تیر بگذارد توی دهان فالاچی و مغزش را بپوکاند بس‌که جلویش پر شروشور و مدعی حرف می‌زد!
در کل کتاب جالب و خواندنی است که اطلاعات تاریخی و شناخت جمع ‌جوری از شخصیت های مهم به ما می‌دهد.
        

                تازه تمامش کردم هنوز خوب توی مغزم ته‌نشین نشده.
اما همینقدر بگم که شخصیت پردازی خیلی خوب بود. در خلال این جا به جایی جسد ما شخصیت‌های زیادی رو شناختیم بدون اینکه گزارشی بشنویم از نویسنده.
نگو نشان بده و توصیف جزئیات خیلی خوب و به اندازه بود.

تنفری که الان  از پدر دارم نشان از پرداخت دقیق و حرفه‌ایی شخصیت هست که فاکنر انجام داده.
کمی زبان محاوره اذیت کننده بود ولی چاره‌ای هم نداشت آدم که توی فکرش با خودش معیار حرف نمی‌زند!

        

                عجیب! 
هنوز وقتی کارهای مادام بواری یادم می‌آیید، چند دقیقه‌ایی حیران و گیج می‌شوم!
و ما ادراک خانم بواری!😑
        

                مجموعه داستان کوتاه خارجی 
برای تفننی خواندن وسط چند کتاب سخت خوان خوب است.
بعضی داستان هایش خوب بود ولی همه اش نه.
داستان تصادف و داستان سقط بیشتر توی ذهنم مانده.
        

                فرم و اجرا خوب 
زبان عالی
محتوا متوسط
ماجرای دختر زباله‌گرد سخت‌کوش!
        

                سیاهی مطلق به لحاظ محتوا
روشنایی به لحاظ فرم و تکنیک!
        

                اگر می‌خواهید روحیات  آقامون داستایوفسکی رو قبل از رفتن به سیبری بشناسید این کتاب رو بخونید!

        

                راوی برخلاف داستان های جنگی دیگر یک سرباز عراقی بود 
جزئیات خیلی خوب به کار رفته و در خدمت پیشبرد داستان بود.‌کلا غفارزادگان تصویر نویس خیلی خوبی هست.
پشت بند این کتاب شب ایوب رو بخونید.
اونجا راوی یک رزمنده ایرانی هست و ماجراهایی که در جنگ از سرگذرانده به قلم همین نویسنده.
کیفش را ببرید
        

                دمیان!
شما فرض کن یک کشیش نشسته روی منبر پایین هم نمی‌آیید😊