چقدر حرف می‌زنه!
توی این کتاب یک درصد شگفتی‌های کورسرخی رو نخواهید دید.
نویسنده زن روایت مرد. تک‌گویی درونی مرد واویلا.
      

        راوی کودک در قالب نامه دلچسب 
      

        من سال‌های قبل پیش آمده که همه‌ی آثار یک نویسنده را خوانده باشم. خصوصا روس‌ها داستایوفسکی  تولستوی و همینگوی آمریکایی!
نمی‌دانم چرا طی این چندسال سراغ ابرنویسنده خودمان احمدمحمود نرفتم و فقط به همسایه‌هایش اکتفا کردم.
یکی دو هفته است دارم با این کتاب زندگی‌می‌کنم.
راه رسم‌نویسنده بودن نویسنده‌ی درست‌درمان بودن را یاد‌می‌گیرم.
حکایت حال حکایت احمدمحمود است و جهان نوشته‌هایش!
بخوانید صد البته.
بقیه‌ی کتاب‌هایش روی میز انتطار خوانده شدن را می‌کشند.
قطعا خواندن ان‌ها بعد از حکایت حال یک مزه‌ی دوچندانی دارد.

      

        اگر عاشق کتاب های کتابی هستید. اگر ماجراجویی در عمق یک زیرزمین پرکتاب را دوست دارید حتما بخوانید.
      

        این کتاب چندتا داستان کوتاه داره از لاهیری که به نسبت کتاب پاتوق‌ها که از همین‌نویسنده خواندم ؛ سبک جستار شخصی، به نظرم یک سرو گردن بهتر بود.
 یادداشت بدو بدویی
      

        .
همیشه به هنرجوهایم گفته‌ام توی انتخاب اسم وسواس داشته باشید.‌اولین اسمی که به ذهنتان آمد را زارت ننویسد بالای برگه و تمام.
وقتی کتاب اسماعيل فصیح را شروع کردم به این انتخاب اسم لو دهنده و تابلو‌ی کوچک معرف کتاب نقد داشتم. ثریا در اغما قشنگ لو می‌دهد یک ثریایی تصادف کرده و رفته توی کما!
اما! نه این ثریا آن ثریا روی تخت‌بیمارستان است و نه این اغما کمایی است که به آن مبتلاست.
ثریا ایران است. اغما هم فضای غبارآلود بین زندگی و مردگی است که هنرمندان مهاجر زمان جنگ در آن گرفتارند.
اسم کاملا مفهومی بود و زیرکانه انتخاب شده بود.
اغمای ثریا بهانه‌ایی‌ست برای راوی به جهت بیان کشف و شهود و روایت وضعیت هنرمندان،متفکران و نویسنده‌‌‌گانی که در کشاکش جنگ ایران و عراق از ایران گريخته ‌بودند. 
و اغما حالت واقعی این ادم‌ها بود.
این کتاب حرف زیاد دارد قشنگ‌می‌شود یک جلسه‌ی آنلاین راه‌انداخت و دو ساعت درموردش حرف زد.
علی‌الحساب بگذارید در اولویت مطالعه‌تان. خصوصا که حالا جنگ و مسائل مربوط به آن پررنگ است.
دوازه‌ از سه‌وسه
#چند_از_چند 
#رمان‌ایرانی
#اسماعیل‌فصیح
@berrrke
      

        امرنس!
شخصیت جاندار جذاب و مرموز  کتاب که حتی تا آخر کتاب‌هم حس میکنی هنوز رازهایی از او لای ورقه‌های کتاب جا مانده و تو نمیدانی‌شان!
امرنس خدمتکار یک نویسنده زن است که روایت زندگی‌اش را از زبان همان نویسنده می‌خوانیم.
قاب در قابِ جالب و خواندنی‌ای است.


      

        راستش را بخواهید حرف آنچنانی برای عرضه نداشت.
آن‌یکی کتاب طلوعی (زیر سقف شهر) را بیشتر پسندیدم
      

        کتابی هست از "میشل فوکو" فیلسوف فرانسوی که در زمان اوج انقلاب به عنوان خبرنگار به ایران سفر کرده و یکسری یادداشت‌های مقاله‌طور را در مورد نسبت مردم با انقلاب اسلامی، موقعیت ارتش در انقلاب و... نوشته است. 
اگر به مباحث این‌چنینی علاقه دارید پیشنهاد می‌کنم بخونیدش.
      

        کتاب‌ی فوق‌العاده  عالی به لحاظ فرم درست جستار نویسی.
اگر می‌خواهید یاد بگیرید که چطور یک جستار خوب و درجه یک بنویسید، این کتاب را موشکافی کنید.
      

        بدون هیچ اطلاعی در مورد شازده احتجاب شروعش کردم. یعنی حتی خلاصه‌ یا ریویو‌ی کوتاهی هم ازش نخواندم. می‌خواستم خودم بدون درنظرگرفتن کلیشه‌ها و نظرات کلی این کتاب را بخوانم. اول صوتی اش را پیدا کردم تا حدود صفحه ۴۰ گوش کردم اما هیچ ازش نفهمیدم. امروز دوباره از اول، صوت و متنی‌اش را باهم شروع کردم!
چقدر فرم‌بازی درآورده گلشیری در این کتاب! از هر فرمی که بلد بوده کمی درش پاشیده و انگار‌ یک رسپی‌ خاص سرآشپزی‌طوری دارد. 
از دوسال پیش که مجموعه داستان کامل گلشیری را خواندم دیگر رغبت نکرده بودم سمش بروم. ولی امروز به‌خاطر گروه جمع‌خوانی، خواستم که رفیق‌باز بودن گلشیری را ببخشم و یک کتاب دیگر ازش بخوانم. چرا رفیق‌باز؟ چون فقط خودش و رفقای هم‌گعده‌ایی زمان خودش زبانش را می‌فهمند.(چقدر اَش🙄) بگذریم...
توی این کتاب سیالات ذهنی شازده‌ مانده‌ایی از قاجار را می‌خوانیم که می‌خواهد سنت‌شکنی کند و مثل اجدادش نباشد و تنهاست.


      

        .
کتاب‌های نشر بیدگل خیلی دوست ‌داشتنی و جذاب هستند. به لحاظ بصری طوری طراحی شدند که از چند متری هم قابل تشخیص‌اند. انگار یک نظم و دیسیپلین خاصی دارند که آدم‌ها خصوصا آدمهایی شبیه‌به من که سمت بصری مغزشان بیشتر کار می‌کنه را خوب جذب می‌کنند. سبُک نرم و راحت هم هستند. طوری که آدم نمی‌تواند برود کتاب‌فروشی و یکیشان را همین‌طوری و بدون تحقیق برندارد. آنها که با کندوکاو و پرس‌وجو می‌خریم که دیگر جای خود دارد. ولی شب‌های بی‌خوابی از آن دسته بود که من در حراجی هفته قبلِ، کتا‌ب‌سرو فقط برداشتم‌ش بدون تحقیق درموردش. بعد که توی بهخوان نگاه کردم یک نفر فقط خوانده بودتش! و هیچ نظری هم در موردش نبود. 
این کتاب نه رمان است نه خاطره است نه هرچه که به آن نسبت می‌دهند. پیرنگ که ابدا ندارد و هیچ‌کجایش به هم وصل نیست. 
اپیزودهای طولانی پر از آدمها، مکان‌ها و اتفاقات چرکِ مختلف. که با خروارها کلمه، صفت و قید نوشته شده‌است. 
وقتی کتاب را باز می‌کنی انگار یک نوشابه خانواده را به حد مرگ تکان داده باشی و بازش کنی. چطور گاز ازش فوران می‌کند؟ از این کتاب هم همینطور قید و صفت فوران می‌کند. 
 انگار کتاب با همه بی‌وزنی‌اش یک گردان آدم با سرنوشتهای مختلف را با خودش حمل می‌کند. هرلحظه فکر می‌کنی الان است‌ که‌ سوپاپش بترکد و کلمه ها شتک بزند همه‌جا!
اینطور حسی به آدم می‌دهد.
کتابِ پشت‌هم خواندن نیست. و البته ارزش کناری گذاشتن و هرازگاهی تفال زدن را هم ندارد. با موضوع خیانت و هرچه‌؛ ببخشید، گندکاری در روابط وجود دارد.

      

        .
کتابی که به روزهای خوشکل اردیبهشت می‌آید. انگار مشتی کلمه‌ی اردیبهشتی دور هم جمع شده باشند. البته در بعضی جستارها.
این کتاب جلد دوم مجموعه سه‌جلدی "زندگی میان زبان‌ها" هست. جستارهایی ازچند نویسنده عرب‌ که در کشورهای خارجی زندگی می‌کنند و دو زبانه‌اند. چند جستارش را بیشتر دوست داشتم.
درآغوش جاده
راهم را که گم می‌کنم
بابا و پونتیاک
مناسک بازگشت
فراموش کرده‌بودم چقدر کوچک است.
      

        اوریانا فالاچی را با کتاب "نامه‌به کودکی که هرگز زاده نشد"؛ شناختم. بعدتر که این کتاب را در  یکی از  کتاب‌فروشی نوردی‌هایم، پیدا کردم، چشمم را گرفت و برایم مهم شد که خانم فالاچی چه صحبتی می‌تواند با امام‌خمینی داشته باشد؟!
کتاب را خریدم و خیلی خیلی برایم جالب بود.
لحن و نحوه سوال‌هایی که از امام می‌پرسد با سوال‌هایی که از شارون یا قرافی می‌پرسد کاملا متفاوت است.
حتی سوال‌های شاه!
اصلا انگار ابهت امام گرفته‌باشدش  یک طور خیلی محترمانه  و سنگین‌رنگین سوال می‌کند! و جواب های عالی امام،
خواندنیست!
لحنش با محمدرضا شاه خنده دار است. با شارون و قزاقی شمشیر را از رو بسته. من همه‌اش فکر می‌کردم الان است که شارون هفت‌تیر بگذارد توی دهان فالاچی و مغزش را بپوکاند بس‌که جلویش پر شروشور و مدعی حرف می‌زد!
در کل کتاب جالب و خواندنی است که اطلاعات تاریخی و شناخت جمع ‌جوری از شخصیت های مهم به ما می‌دهد.
      

        تازه تمامش کردم هنوز خوب توی مغزم ته‌نشین نشده.
اما همینقدر بگم که شخصیت پردازی خیلی خوب بود. در خلال این جا به جایی جسد ما شخصیت‌های زیادی رو شناختیم بدون اینکه گزارشی بشنویم از نویسنده.
نگو نشان بده و توصیف جزئیات خیلی خوب و به اندازه بود.

تنفری که الان  از پدر دارم نشان از پرداخت دقیق و حرفه‌ایی شخصیت هست که فاکنر انجام داده.
کمی زبان محاوره اذیت کننده بود ولی چاره‌ای هم نداشت آدم که توی فکرش با خودش معیار حرف نمی‌زند!