حقیقتا داستان عجیبی داشت. اولش غمگین بود که به این فکر میکردی که دیزی چقدر تو بچگیش کمبود محبت داشته و بعد با قتل مادربزرگ داستان جنایی شد و بعد یهو بحث روح اومد وسط. اصولا داستان جنایی رو نویسنده طوری تموم میکنه که آدم به عقلش نرسه که کار فلانی بوده. ولی داستان دیزی دارکر اینطوری بود که... وسطای داستان من به این فکر کردم که چرا هیچ کس به دیزی شک نمیکنه؟ یا اون قسمتی که تریکسی خودشو به خواب زده بود...چرا هیچ کس به اون شک نکرد؟ من از اوایل داستان این فکر تو ذهنم اومد که کار تریکسیه. چون یه جای کتاب دیزی یه جمله ای گفته بود که درست یادم نیست ولی فکر کنم میگفت اینکه وانمود کنی در حال مردنی باعث میشه بتونی از زیر مجازات قتل بیرون بیای. اینو که گفت، و بعدش اون اتفاق برای تریکسی افتاد که بهش یه چیزی تزریق کرده بودن فهمیدم کار خودشه. اما هنوز نمیتونم درک کنم. اینکه خانواده ت به نظر خودت تو رو دوست نداشته باشن و محدودت کنن و سختگیری کنن اصلا حتی تو رو کتک بزنن باز چطور تونستی بکشیشون؟؟ بحث اینجاست که یه دختر پونزده ساله چطوری بدون اینکه مشکلی با این موضوع داشته باشه با مادربزرگش همکاری میکنه که کل اعضای خانواده رو بکشه؟ اونا به جای این همه داستان فقط میتونستن به یه روش هوشمندانه از لیلی و رز و کانر اعتراف بگیرن که دیزی رو اونا کشتن. بعد داستان اینجاست که اولش که مادربزرگ مرد یه شعری بود، که میگفت وقتی یکی از اونا مرد بقیه شون دروغ گفتن. و من تا آخر داستان فکر می‌کرد اونی که مرد مادر بزرگه. در حالی که دیزی بیچاره بوده. و به این فکر کردم که آخه هیچ جوره نمیشه، خانواده هر چقدرم از هم بدی دیده باشن بازم همدیگه رو دوست دارن. مگر اینکه واقعا با هم خانواده نباشن. اما خانواده دیزی انگار قلبشون از سنگ بود. اون همه اتفاقایی که برای دیزی افتاد و بی توجهی که بهش میکردن و حرفایی که بهش میزدن و محدودیت هاش... و حتی اینکه مادرش میدونست دکتر میتونه حال دیزی رو خوب کنه اما اونو نبرد دکتر، احساس می‌کردم یکم زیادی داستانه! چون تو زندگی واقعی یه خانواده هر کاریم کنه باز راضی به مرگ همدیگه نیست! چون اعضای خانواده دیزی با اینکه قاتل رو میشناختن اما ککشون نگزید و تازه پنهونش هم کردن. در کل داستان به نظر من عجیب بود. اونجایی که از گذشته ش حرف میزد به نظرم حوصله سر بر و خسته کننده بود و یه وقتایی اعصابم خورد میشد. تا اوایل داستان هم فکر میکردم همشون میمیرن و کانر زنده میمونه و با دیزی ازدواج میکنه. در حالی که کانر قاتل دیزی بود و دیزی اصلا از اول داستان زنده نبود! 
اما یه جای داستان گفته بود که لیلی یه بغل سرد بهش داده. چطوری لیلی بغلش کرده در حالی که یه روح بوده؟ یا وقتی یه روح بوده چطوری تریکسی اونو میدیده؟ فقط به خاطر یه زخم؟
و آخرای داستان که رز یهو روح دیزی رو دید برام عجیب بود. آخه از نظر علمی این داستان یکم بحث برانگیزه و کتاب هم جنایی بود! نه درباره ارواح و اینجور چیزا. 
به هر حال با اینکه سر خاطرات گذشته ی دیزی غمگین شدم،  ولی کتاب قشنگی بود. ارزش خوندن داشت.
      

        حقیقتا... زیاد از کتابش خوشم نیومد. میتونست داستان قشنگ تری داشته باشه حتی میتونست درست حسابی تمومش کنه. من از صفحه ۴۰۰ به بعد که فریدا با  هری درمورد میشل صحبت کرد تونستم تا پیدا شدن قاتل رو حدس بزنم. اما بعد از اون وقتی یه دختر بچه به فریدا یه پیامی رو رسوند اتفاقاتی که افتادن واقعا عصبانیم کردن... به نظرم میتونست اون اتفاق وحشتناک نیوفته و میتونست حداقل کتاب رو نصفه باز بذاره تا تو جلد دوم فریدا بتونه کسایی که پیدا نشدن رو پیدا کنه و یه سری معما ها که موندن رو حل کنه ولی با کاری که کرد... فقط میتونم بگم:وای! 
      

        فوق العاده و گوگولی مگولی بودد
      

        واقعا... فقط میتونم بگم انتظار نداشتم🥲💔
      

        من این کتابو خیلی وقت پیش خوندم و اونموقع ازش خوشم اومد. با دوستام میشستیم ورق میزدیم و رو یه ورق وایمیستادیم. بعد یه انگیزه میشد برامون. ولی الان که خیلی وقته گذشته احساس میکنم اونقدرا برام جالب نیست. ینی یه سری کلمه ها و جملاتش قشنگه... ولی بیشترش برای من جالب نبود. اما همچنان به علاقه ی اونموقع خودم احترام میذارم.
      

        ‌‌‌‌‌
      

        ‌‌‌‌‌راستش من این کتابو وقتی ۱۳ سالم بود تو مدرسه توسط معلم ادبیاتم خوندم. اون خانوم، خیلی این کتابو دوست داشت و داره هنوزم. ولی من احساس کردم داستانش.... روند حوصله سر بر و گیج کننده ای داره. نه اینکه بگیم مثلا کتاب قشنگی نیستا! اتفاقا حس و حال خوبی داره ولی احساس میکنم داستان و روند کتاب مورد علاقه من نیست.
      

        ‌‌‌‌‌
      

        ‌‌‌‌‌و این کتاب... یکی از قشنگ ترین... بهترین و باحال ترین کتابایی که تو عمرم خوندم. نمیدونم شاید داستان خوبی نداشته باشه ها... ولی من اینو تو بهترین دوران زندگیم خوندمش. ینی دقیقا وقتی بود که دوستام همه کنارم بودن، اوضاع خوبی داشتم، درس و مدرسه اذیتم نمیکرد و و و . طوری که به یکی از دوستام قرضش دادم و اونم عاشق این کتاب شد. میتونم بگم... واقعا خیلی قشنگ بود... هنوزم بعضی وقتا یه سری جملات و قسمتاشو میخونمم
      

        ‌‌‌‌‌راستش اولش جذبم نکرد. اصلا جذبم نکرد. ولی وسطاش وقتی که رفت به فانوس دریایی و با اون مرد آشنا شد، از اونجا به بعد قشنگ بود. طوری که هی دلم میخواست ادامه شو بخونم.
      

        ‌‌‌‌‌‌این کتاب... یکی از بهترین کتاباایی بود که خوندم... واقعا خیلی قشنگ بود. اینکه دختری مثل اون، انقدر قوی تونسته کنار بیاد با این داستان و اینا... برام خیلی جالب بود چون اگر من جاش بودم...به هیچ عنوان نمیتونستم با این مشکل کنار بیام.
      

        ‌‌‌‌‌‌‌عاشقشم. نزدیک یه سال از وسوسه خوندن پی دی افش دوری کردم و تونستم بخرمش از نمایشگاه کتاب. راستش روند داستان قشنگ بود.... جالب بود که یه دختر میتونه با ارواح ارتباط بگیره و  یه دوست روح داره. همه چیش قشنگ بود برام. 
      

        ‌‌‌‌‌‌واقعا فوق العاده ترین کتاب معمایی بود که خوندم... شایدم تنها کتاب. ولی جدی... معماهای خیلی جالبی داشت... با اینکه میتونستم بعضیارو حدس بزنم اما خوشم میومد از داستانش. از ایوری و جیمسون و پسر عمو ها  و مکالمات و کاراشون. 
      

        ‌‌‌‌‌‌آذر داد نسبت به قریحه دار که جلد قبلیشه فکر میکنم... برام جالب نبود. به نظرم جلد اول خیلی قشنگ تر بود. ولی آذر داد از جایی خوب شد که بردنش قصر. ینی اون جاهایی که با یه بنده خدایی آشنا شد و اتفاقاتی که افتاد. فقط تنها چیزی که منو خیلی اذیت کرد مرگ کمانگیر بود. ینی اون اتفاق اگر نمی‌افتاد خیلی بهتر بود. 
      

        ببخشید من قریحه دار رو با یاغی شن ها اشتباه گرفتممم🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️ ممنونم از اون کسی که بهم گفت😂😂 
قریحه دارم قشنگه...  ولی یاغی شن ها فکر کنم بهترین کتابیه که خوندم بخاطر همین اشتباه گرفتمش. به قول ((حرف هایی که کاش میزدم))  چیزی که میدونم اینه که من به حرف دلم گوش میدم و اون همیشه منو به بهترین سمت و سو هدایت نمیکنه.😂🤦🏻‍♀️ به نظرم قریحه دار که جلد اوله... از جلد دومش ینی آذر داد خیلی قشنگ تره به هر حال کتابی بود که واقعا ارزش داشت وقتمو بذارم و بخونمش. پیشنهادش میکنم