این کتاب رو توی زیر زمین خونه ی بابابزرگم، زیر کتابای قدیمی پیدا کردم. مامانبزرگم میگفت این کتاب یه زمانی فروشش ممنوع بوده توی دوره ی حکومت شاهنشاهی . برای همین کنجکاو شدم و خوندمش، خوندمش و خوندمش . به خودم که اومدم دیدم چهار باره دارم میخونم این رو! 
یه مقدار خشونت داشت «یعنی مناسب +۸ سال بود به نظرم»  ؛ ولی تأثیر گذار بود.یه سری از جملات رو انگار یه آدم بزرگ میگفت، نه یک ماهی کوچولو؛ البته که نقطه ی قوت بود نه ضعف! اولش انگار یه انشای دبستانی بود ، ولی عمیق و ژرف  ؛ شاید آقای بهرنگی از دانش آموزاش الهام گرفته بود؟! 
روح نویسندش واقعا شاد باشه🙂‍↕️
      

        این یه کتاب ساده نبود، کتابی بود که باهاش توی دریاچه ها قایق رانی کردم، روی چمن ها دراز کشیدم و به صدای خروشیدن آب دریاچه گوش کردم، داستان های مادربزرگم رو گوش دادم و با شخصیت های کتاب «شاهزاده آرتور» افسانه ساختم. 
این دختر، رایان، انگار داشت با من ارتباط میگرفت ؛ به عنوان کسی که زندگیش تقریبا میشه گفت اینجوری بود. 
میتونست ادامه داشته باشه، رایان بیشتر با دوستاش وقت بگذرونه و کلا یکم جزئی تر توضیح بده.. یه ایده ی متفاوتی توی کتاب بود؛ اینکه هر هفته یه رنگ رو از مداد رنگی هات برداری به عنوان یه کمک دست برای تولید خوشبختی، منحصربه‌فرد بود.. 
- نمیدونم چجوریه که هیچکی این کتاب رو نخونده، واقعا انگار از روی دفتر خاطراتم کتاب رو نوشته بوند.. ارزش محبوبیت رو داشت واقعا!! 
      

        کتابی هست که به شخصه هیچ وقت ازش خسته نمیشم..طول داستان غیرقابل پیش بینی بود مخصوصا آخرش. 
اینکه داخل کتاب از اشیا، مکان ها و آدم های فراموش شده میگفت، حس عجیبی میداد. یادمه بعد خوندنش تا سه هفته سعی میکردم یه در مخفی تو خونمون پیدا کنم  . یکم توی شخصیت پردازی ضعیف بود و کند پیش میرفت؛ اما اوکی بود و من مشکلی نداشتم. 
- اولین رمان آسیای شرقی که خوندم 
      

        یعنی من یه بار از دو تا نشر مختلف این کتاب رو خوندم،، باور کنید اگر یه بار هم ازش خوشم اومده باشه. 
اصلا ارزش این همه ترند شدن توی جهان رو نداشت. هرچند که حالا کسی فکر نمیکنم این کتاب رو بخواد بگیره یا بخونه، اما صرفا یه کتاب تزئینی بود  
داستانش برای شروع کتاب خوندن اوکی بود ولی من اصلا علاقه ای بهش نداشتم.. 


      

        نسبت به جلد یک بیشتر دوستش داشتم..آخر داستان به اندازه ی اشکایی که برای داستان ریختم قشنگ بؤد. بی نهایت برای این کتاب اشك ریختم. 
هروقت داستان رو از دید ونژی میخوندم، دوست داشتم شینگ ین رو بکشم، اما هپی اند بود و ازین اتفاق جلوگیری کرد. 
ولی خدایی اگه برای خرید این و جلد دؤمش شك داشتید، به نظرم ریسک نکنید و بخرید. واقعا شخصیت پردازی خوبی داشت. مخصوصا برای اژدهایان و مکان ها. 
 خیلی خوب نویسنده مکان هارو توصیف کرده بود. نمیدونم چه کلمه ای برای توصیفش مناسبه ، اما اینو میدونم، که اون من رو تموم کرد نه من اونو:)))))
      

        داستان قشنگی داشت، اما متاسفانه چون از نشر اشتباهی گرفتم جذبش نشدم. چون ترجمه ی افتضاحی داشت و به نظرم بعضی جاهاش باید سانسور میشد. 
( نشر آراستگان بود ) . خود داستان هم خیلی برام جذاب نبود. به نظرم میتونست توی همون جلد یك تموم بشه. به هر حال نظرات متفاوته و من چون از نشر اشتباهی خوندم نمیتونم خیلی نظر خاصی بدم. ولی اگر خواستید تهیه کنید از نشر «مجازی» و یا «آذرباد» بخرید و اشتباه منو نکنید 🥲🫂
      

        توی سه روز کتاب رو تموم کردم! اینقد که داستان گیرائی بود و اصلا نمیتونستم دست بکشم ازش. همه جا دستم بود. 
البته یکم داستان کلیشه ای بود و شینگ ین رو حسود تر از ونژی و لیوای نشون داد. هرچند جذابیت داستان رو کم نکرد. 
توی داستان خیلی قشنگ محافظت از خانواده، عزیزان و دوستا رو نشون داد؛ اینکه شینگ ین اینقدر برای اطرافیانش ارزش قائل بود و علاقش رو به اونها نشون میداد، هیچوقت جا نزد حتی اگر کنار مرگ نشسته بود، خیلی تأثیرگذار بود. شینگ ین و لیوای رو خیلی درک میکردم. با شادی هاشون میخندیدم و با غم هاشون گریه میکردم؛ شاید..چون بعضی از زخم های ما بخشی از وجودمون هستن  :))
اون یه ستاره هم به خاطر اینه که جلد دوم رو هنوز شروع نکردم و فکر نمیکردم جلد دو داشته باشه!! 
      

        کتاب جذابی بود ؛ اما چون بیشتر  ژانر فانتزی یا دارک رومنس رو میپسندم خیلی خوشم نیومد.
اگر از ژانر کلاسیک یا از کتاب « جین ایر » خوشتون اومده، این روهم پیشنهاد میکنم بخونید.