بن ما‌یه‌ی  زندگانی آدمی عشق است و کسی که این را نمی‌فهمد و کسی که عاشق نباشد از آدمیان نیست.
کسی که عشق می‌داند می‌فهمد باید کشت، می‌فهمد باید کشت جسم معشوق را تا روحشان به وصال رسد، می‌فهمد که فراق دردی است تنیده‌ در والایی ، والایی روح های عاشقان که گر جسمشان در گور باشند بهم می‌رسند.
      

        اژی‌دهاک به چشم می‌بیند ستمی را که یمه‌ی پادشاه روا داشت، ستمی که او را  می‌راند از خانه‌اش و از کاشانه‌اش، ستمی که خون پدرش را ریخته و بر زمین آنان که بسیار آبادان بود و گسترانیده، دژی می‌سازد بلند و مفلوک و سیاه و بر دوشش می‌تازاند شلاق هایی را که می‌رویانند  اژدرانی سرخ و سیاه و بدانکه ظلم و ستم را هیچگاه پایان نبوده، نباشد و نخواهد بود.
      

        خنده‌ای بر ذات تو نگاشته شده‌است گوئین پلین که نشانه‌ای است از تفاوت تو با دیگر ذات های خبیث که احاطه‌ات کرده‌اند، آن ذات هایی که برای تلخی زندگانی همدیگر می‌کوشند بی هیچ‌انگیزه‌ و تو چون سروشی بر مردمان دیگر خنده می‌آوری بی‌هیچ چشم‌داشت.
من یقین دارم هیچکس بهتر از تو ماتم مردم را درنیافت و اگر اینگونه نبود نمی‌توانستی بر غم هایشان پایان باشی.
      

        مردمانی که نهاد نیکشان و قلب صافشان را جامعه‌ای پوشالی به تباهی می‌کشاند و موجب سقوطشان می‌شود، سقوطی که فقط شامل افراد نمی‌شود بلکه همه‌ی خانواده و دوستان را تلف می‌کند، این جامعه‌ی پیر پدرانی دارد که نمی‌توانند می‌خوارگی خود را رها کنند و دخترانی دارند که برای این پدران تن های خود را می‌فروشند، این جامعه پیرزنانی دارد که ربا می‌دهند و پولشان کاری جز پراکندن فقر در جامعه ندارد و خون  جوانان را برای باقی زندگی تارشان می‌مکند  و حتا حاضر نیستند به موقع بمیرند.
اما این جامعه‌ی پیر غوغاگری دارد که می‌خواهد در این شهر آلوده‌ی فقر و فساد غوغایی به پا کند و این جامعه‌ی معیوب را به زیر بکشاند و جامعه‌ی نویی به پا کند، او برای این هدف مقدس شپشی را می‌کشد.
      

        آرمانشهری در انسانی نیک‌سرشت که اطرافیانش او را بخاطر نهاد پاکش ابله می‌خوانند و به سخره‌اش می‌گیرند لیک ارزش او از تمام آنها بیشتر است و در کمال صافی قلبش دارای فکرتی عظیم است که گاه اطرافیان را در القای این صفت به شک می‌اندازد و از خود شرمسارشان می‌کند
      

        گمان می‌کردم سرمای خیابان های پترزبورگ غایتی است که هیچکس ورای آن را به خاطر ندارد تا اینکه به سوز باد های داستانی برخوردم که اشکی که می‌خواستم بریزم را یخ زد
      

        دیباچه‌ای است بر وسعت ادبیات که به رهنمودش می‌توان بدین وسعت لایتنهایی نظری از فراز قله‌ای مرتفع انداخت اما برای درک ژرفنای این جهان لازم است از فراز ابرها پایین آمد و بر زمینش پا نهاد