«انسان‌ها حتی وقتی چشمانشان بیناست، کورند.»

کتاب‌هایی هستند که با خواندنشان احساس زندگی می‌کنی، اما«کوری» دقیقاً در نقطهٔ مقابل قرار دارد. این رمان مانند تیغی است که با هر صفحه، زخمی عمیق‌تر بر جان خواننده می‌گذارد. تصویری هولناک از ذات انسان ترسیم می‌کند؛ تصویری که نه تنها تیره و تار، بلکه به طرز وحشت‌آوری واقع‌گرایانه است.  
کوری، نه فقط یک بیماری فیزیکی، بلکه نمادی از فروپاشی اخلاقی است. 
عدم نامگذاری شخصیت‌ها:بنظرم جالب بود به 2 دلیل.اول همه‌چیز کلی‌تر می‌شود؛ این می‌تواند هرکسی باشد، حتی من یا شما. و دوم به دلیل تعداد بالای شخصیت ها در بخش های ابتدایی شناسایی هر فرد راحت تر صورت می‌گیرد.
کوری کتابی است  که باید خواند، اما فقط یک بار!
«کوری» کتابی نیست که برای لذت بردن بخوانی، بلکه کتابی است که تو را می‌خواند، وجدانت را زیر سؤال می‌برد و تو را با پرسش‌های بی‌پاسخ رها می‌کند. شاید بتوان گفت خطرناک‌ترین موجود روی زمین واقعاً انسان است!؟
      

        این جلد، بدون شک بهترین کتاب از مجموعه «پرسی جکسون» توی این پنج جلده.  
تا حالا برایش یادداشتی ننوشته بودم، اما احساس کردم باید چند خطی در توصیفش بنویسم.  

همانطور که بسیاری از دوستان اشاره کرده اند، هرچه جلوتر میرویم، قلم نویسنده  پخته تر میشود.  به مرور بهتر شدن داستان و شخصیت ها به وضوح دیده میشه.
به همین دلیل، کسانی که فقط جلدهای اول را خوانده اند، ممکن است تعجب کنند که چرا این مجموعه برای برخی به محبوبیت هری پاتر رسیده است.  
اما همانطور که گفتم، به نظر من با هر جلد، داستان غنی تر و جذاب تر میشود.  

این جلد پر بود از مرگ و میر های  درست و نادرست؛ لحظه های غافلگیرکننده و صحنه های تاثیرگذار.  
بعضی مواقع با خودم میگفتم: «ریک، چطور چنین ایده هایی به ذهنت میرسد؟!» 😂  

شاید فعلاً فرصت نداشته باشم سری به دیگر مجموعه های ریک ریوردان بزنم، اما مطمئنم روزی به این دنیای شگفت‌انگیز بازخواهم گشت...
      

        «حقیقت همیشه راهی برای بروز پیدا می‌کند.
این حقیقت که مردم می‌میرند و بعد از زمان کوتاهی، چیزی جز اشیاء دیگر باقی نمی‌ماند» . . .


شروع کتاب کمی کند و گسسته بنظر میرسید و با خودم گفتم این دو خط داستان موازی چه ارتباطی به هم دارند.اما مهارت نورث در هم‌بافتن تدریجی این دو جریان، به‌ویژه در نیمهٔ دوم کتاب، تحسین‌برانگیز است.

بنظرم درسته که شخصیت فرانسیس مثل پدرش پلید شده بود اما نمیشه خیلی سرزنشش کرد.اون شرایطی رو گذرونده بود که احتمال هرکس دیگری هم که جای او بود به همین سرنوشت گرفتار میشد؛ او قربانی چرخهٔ معیوب خشونت و ترس است. اگرچه اقداماتش غیرقابل دفاع است، اما نورث به‌خوبی نشان می‌دهد که چگونه ضربهٔ روانی می‌تواند فرد را به پرتگاه پلیدی بکشاند. 
 
اتفاقی که برای کارآگاه ویلیس افتاد واقعا برام دردناک بود چون نماد تغییر و پیشرفت بود.حق داشت کمی آرامش و لذت از زندگی جدید را تجربه کند.

به هر حال کتابی بود که اگر علاقه مند به این ژانر هستید ارزش خواندن دارد
      

        غم‌مخور جانا در این‌عالم که عالم هیچ نیست
نیست‌هستی‌جز دمی‌ناچیز و آن‌دم‌هیچ‌نیست
-ملک الشعرای بهار

تجربه ایوان ایلیچ رو بخوام خیلی خلاصه بگم یک چیزی مثل این جمله میشه:«حس میکنم،مدتهاست سقوط میکنم و به زمین نمی‌رسم .غرق می شوم اما خفه نمی شوم.می سوزم وجان نمی دهم!من در پایانی بی پایان
به سر میبرم ...»
ایوان در طول زندگی‌اش در چرخه‌ای از ارزش‌های اجتماعی پوچ (مثل موقعیت شغلی، ثروت، و ظواهر) غرق شده بود، اما با مواجهه با مرگ، درمی‌یابد که این زندگی «واقعی» نبوده است.
تولستوی روایت را از مرگ ایوان شروع می‌کند و سپس به گذشته برمی‌گردد. این تکنیک نشان می‌دهد که زندگی ایوان تنها در پرتو مرگ معنا پیدا می‌کند. این اثر به خواننده هشدار می‌دهد که منتظر نماند تا مرگ او را بیدار کند.
بیماری و مرگ ایوان، پرده از پوچی تمام چیزهایی بر میدارد که تا آن روز برای او ارزشمند بودند. همکارانش بلافاصله پس از مرگ او به فکر جایگاه شغلی اش میافتند، همسرش به فکر مستمری بازماندگی است، و هیچکس به عمق فاجعه ی انسانیِ مرگ توجهی ندارد. این نشان میدهد که جامعه انسانها را تا حد ابزارهای قابل تعویض تقلیل میدهد.
گذار از "خودِ دروغین" به "خودِ راستین": تنها در لحظات پایانی است که ایوان با خدمتکارش گراَسیم (نماد انسانهای ساده و اصیل) ارتباطی انسانی برقرار میکند. اینجاست که تولستوی رستگاری را در بازگشت به سادگی و مهربانیِ انسانی میداند، نه در موقعیت اجتماعی یا عقلانیت.
در پایان خوندن این کتاب برای هرکسی لازم است
      

        «برای همه چیزهایی که در زندگی از دست داده بودم، شادی‌های پوچی که محرومش کرده بودم، تنها آرزویی که داشتم جمعیتی خشمگین در روز اعدامم باشند و با فریادهای نفرت‌آمیز به استقبالم بیایند.»

به نظر من کل کتاب رو میشه توی جمله:«خواهی نشوی همرنگ؛رسوای جماعت شو»خلاصه کرد.درسته از قدیم الایام این ضرب المثل این شکلی نبوده ولی به نظرم تو این حالت هم موقعیت های زیادی رو توجیه می‌کنه.

امام علی (ع) فرموده اند:مردم دشمن چیزی هستند که نمی‌شناسند
این جملهٔ به‌خوبی تنفر جامعه از مورسو را توضیح می‌دهد. آنها بی‌تفاوتیِ او را نمی‌فهمند، پس آن را تهدیدِ اخلاقی تفسیر می‌کنند. کامو در این رمان، جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که حقیقتِ فردی را برنمی‌تابد و آن را با برچسب‌های «بی‌اخلاقی» یا «جنون» سرکوب می‌کند.

سوالی که پیش میاد اینه که اگه مورسو مثل اکثر مجرم ها نقش گناهکار توبه کار را بازی میکرد آیا باز هم به این شکل محکوم میشد؟احتمالا دست کم محکومیتش به اعدام تبدیل به حبس میشد.

بیگانه نه‌تنها روایتِ یک قتل، بلکه نقدِ جامعه‌ای است که صداقت را برنمی‌تابد. مورسو قربانیِ سیستم‌هایی می‌شود که همرنگیِ دروغین را به حقیقتِ رادیکال ترجیح می‌دهند.
      

        پایان کتاب باز بود ولی باز باز هم نبود. داستان متوسط بود و خب بخاطر حجم نسبتا کمش نسبت به خوندنش پشیمون نیستم.نکته مثبتش هم این بود که در آخر کتاب مثل به اصطلاح فیلم ها همه چی اوکی نشد که همه دور هم خوش و خندان جمع بشن.سلیقه ایه و همه پسند نیست.
      

        این کتاب به همون اندازه که در کل داستان شخصیت ها سعی می‌کردند معمولی باشن؛معمولی بود.تو ژانر جنایی کارآگاهی قرار میگیره ولی واقعیت اینه که داستان در مورد ی دختر بخت برگشته و بدبخته که قراره نقش یک ناجی رو بازی کنه و نتیجش میشه این که انگار نشستی و وبلاگ روزمرگی های ی دختر نوجوون رو خوندی.بنظرم بدرد سن ۹ تا ۱۲ بخوره بیشتر ؛واقعا خوندنش وقت تلف کردنه.میشه گفت ۹۰ درصد کتاب پوچ و مقدمه اون چند صفحه آخر بود که به طرزی ناشیانه جمع بندی شده بود. هرچند به لطف کتاب بودنش اگر بگردی  نکات خوبی هم پیدا می‌کنی اما فقط زمانی پیشنهاد میشه که فقط قصدت گذراندن وقتت باشه.شبح بودن شخصیت پدر نیکی رو اصلا نپسندیدم مخصوصا این که حتی یه توضیح مختصر واسه این مدت غیبتش ارائه نداد.از محتوای خود کتاب که بگذریم میتونم بگم که جلد کتاب خلاقانه طراحی شده و حداقل در این مورد نمره قابل قبولی میگیره.
      

        ی کتاب دیگه با تم آخرالزمانی از آقای شوسترمن.بنظرم از پس بیان نکته اصلی که اول ذهن و چشم مخاطب رو به روی شاید آینده نه چندان دور طبیعت و بشر باز کنه به خوبی براومده و وقتی که عمیقاً پا به صفحات کتاب بزاری متوجه حس اظطراب و تلاش برای بقا میشی.این که چطور تو شرایط خاص همه میتونن تبدیل به یک هیولای وحشتناک بشن و هیچ گونه حس ترحم و هم نوع دوستی نیز وجود نداشته باشه.اسم کتاب به خودی خود گویای همه چیز هست.خشکسالی و بی آبی که هرچند همه ازش مطلع هستند اما کسی آن را جدی نمیگیرد.امیدوارم حداقل این اثر روی مخاطب تاثیر خودش رو بزاره. سبک کتاب واسم جدید بود که از دید چندین و چند شخصیت بیان میشه و جالب بود.اما به شخصه به هیچ عنوان پایان کتاب رو نمیتونم قبول کنم.حس میکنم بر خلاف بقیه کتابای شوسترمن که هیچ ترسی برای از بین بردن شخصیت اصلی کتاب نداشت؛اینجا قصه فرق میکرد و در آخر تمام شخصیت های اصلی صحیح و سالم به مانند فیلم ها خوش و خندان در کنار هم قرار گرفتن.وقتی تو صفحات پایانی خبری از جکی نبود انتظار داشتم حداقل او قربانی شجاعتش شده باشد که خب فقط یک نیم خط کافی بود تا بفهمم او نیز سالم مانده.عمیقا حس میکنم تمام ماجراجویی ها و تلاش گروه رو پوچ جلوه داد به طوری که اگه دوهفته داخل خونه هاشون دوام می‌آورند خیلی شیک و مجلسی مشکل تمام می‌شد.اما هرچه که بود همچنان ارزش خواندن داره
      

        مجموعه ای چهار جلدی (سه جلد منتشر شده)
کتاب ترسناک نیست. نه ترسناکه، نه چندش، نه غم انگیز، هیچکدوم. چون خودم اولاش فک میکردم اینجوری باشه، گفتم بگم.

از نکات مثبت این کتاب همینقدر بسنده میکنم که داستان گیرا و نسبتا تازه تر نسبت به فانتزی های دیگه اش باعث شد در دوران پراسترس امتحانات توجهم رو جلب و منو متقاعد کرد که داستانش رو دنبال کنم
خلاصه کتاب رو که از پشت جلد هم میتونید بخونید پس خیلی وقتتان را نمی‌گیرم و باید بگویم داستان حول محور اتفاقاتی رخ میدهد که در مغز هیچ انسان این دوره نمی‌گنجد و تمامی قسمت های زندگی به کلی متفاوت شده است به طوری که انسان تقریبا دیگر دغدغه ای ندارد و به راز جاودانگی دست یافته است
این بخش کمی تفکرم را برانگیخت.
با خود فکر کردم آدم یک عالمه وقت دارد که به گردش و سیاحت بپردازد؛ همه ی دنیا را بگردد. همه ی کتاب های دنیا را بخواند. همه ی زبان ها را یاد بگیرد. نوه و نتیجه و ندیده هایش را ببیند. مجبور نیست مثل چی از صبح تا شب کار کند یا به مدرسه برود. بعد به این فکر کردم:« خب همه ی این کارها رو بکنم که چی بشود؟ که از زندگی نامحدود لذت ببرم. ولی وقتی سختی و ارزشی نباشه لذتی هم نیست.» یعنی وقتی نامیرایی هدفی را بی ارزش کرد، رسیدن به آن هم خیری ندارد. تازه شاید وقت شد همه ی این کارها را در صدسال اول انجام داد؛ صده های بعدی چه؟ (فرض کنین همه ی همه ی کتاب های دنیا رو خوندید، حالا ده سال ده سال باید منتظر بمونید که یه کتاب جدید چاپ بشه??)
پس با شخصیت های داستان همسو شدم

حرف از شخصیت های داستان شد چند خطی نیز راجع به آن ها نظر دارم :
شخصیت پردازی را به شخصه خیلی دوست داشتم. روئن و سیترا اولش شخصیت خمیری داشتند؛ بعد کم کم نویسنده آن ها را ورز داد و طی اتفاقات پرپیچ و خمی که برایشان افتاد، آن ها را مغز پخت کرد که این از نقاط قوت کتاب است. سیترا اصلا ضعیف نبود و روئن خفن ترین بود. داس فارادی شخصیت قابل احترام و شخصیت منفی ها، در خور یک شخصیت منفیِ درگیرکننده، روان پریش و توطئه گر بودند.

خلاصه که در بین کتاب های اخیر می‌تونه نمره مورد قبول رو کسب کنه
امیدوارم بخونین و لذت ببرین .