امروز تمومش کردم و باید بگم قشنگ بود. دختری که برای گذروندن دوران نقاهتش به کوهپایه و منزل پدربزرگش میره و اونجا با پسر نابینایی آشنا میشه. یاد هایدی و بچه های کوه آلپ و اینا میفته آدم. از شنیدنش لذت بردم
        

          داستان بسیار زیبا و جالب بود و البته نثر کتاب هم خوب بود و از مانایاد «محمد قاضی» انتظاری جز این نیست.

وقتی فصل‌های اول کتاب را پیش می‌رفتم؛ به یاد ماجرای «هایدی» افتادم که از کوهستان و نزد پدربزرگش به شهری در آلمان، نزد یکی از بستگانش رفت و بعد از پشت‌سرگذاشتن ماجراهایی جالب و شنیدنی، به کوهستان بازگشت.

داستان پواینا کمی به داستان «هایدی» شباهت دارد و از اینجا آغاز می‌شود که موهای «پولینا» به دلیل بیماری تراشیده شده‌اند و برای بهبود حالش با دختر عمویش «سوزان» که دلسوز اما غُرغرو است، به کوهپایه که محل زندگی پدربزرگ و مادربزرگ او است، می‌رود و همانجا می‌ماند.

بعد متوجه می‌شود که آدم‌ها و خانواده‌های زیادی بر روی زمین‌های پدربزرگش اجاره‌داری می‌کنند و به سختی روزگار می‌گذرانند و ... .

صفا و صمیمیت و سادگی و پاکی مردم ساکن کوهپایه‌ها و کوهستان‌ها، نشاطی فراوان به انسان می‌دهد و از رفتار بی‌شیله پیلۀ آنها لذت می‌برد.

معمولا ساده‌ترین، پاک‌ترین و بی‌ریاترین آدم‌ها را در جایی می‌توان یافت که از مراکز قدرت، ثروت و سیاست دور باشند و به طبیعت، کوه، جنگل، دشت و صحرا نزدیک!

رفتارهای این قبیل آدم‌ها، حتی اگر باعث ناراحتی آدم شود؛ چون از روی قصد و عمد نیست، به سادگی قابل گذشت است و از یاد انسان می‌رود.

«پولینا» در این جمع، می‌کوشد از پدربزرگ و مادربزرگش که ارباب آن منطقه هستند، امتیازاتی را برای کوچکترها و بزرگترهای فقیر و زحمتکش اطرافش بگیرد و موفق هم می‌شود.

در مجموع داستان جالبی بود و نشانگر این مطلب که؛ «از محبت خارها گل می‌شود!»
        

          
اولین بار پولینا را حول و حوش ۱۰ و ۱۱ سالگی خواندم. بعد از آن هم بارها دوره‌اش کردم.
پولینا دخترکی است که با یکی از اقوامش زندگی می‌کند و چون مدتها مریض بوده، چند ماهی به کوهستان و نزد پدربزرگ و مادربزرگش می‌رود و این سفر نقطه‌ی تغییر زندگی پولینا می‌شود. آنجا با زندگی متفاوت روستایی، خانه‌ی شلوغ و پسربچه‌ای آشنا می‌شود که نابیناست. پولینا بخاطر نابینایی و فقر پسربچه تمام تلاشش را می‌کند تا به او خواندن و نوشتن یاد بدهد و اوضاع زندگی آن‌ها را در حد خودش بهتر کند.
.
پولینا چشم و چراغ کوهپایه داستان آرامی است از زندگی روستایی اما در رفاه دخترکی یتیم در اسپانیای اوایل قرن بیستم. 
        

          کتابش خیلی حس خوبی بهم می داد.
        

          «عمر خوابى و خيالى است و وقت مثل آب جويباران مى‌گذرد. تا چشم بر هم بگذاريد وقت گذشته است. ديروز، بلى همين ديروز من توت‌فرنگى مى‌چيدم و دختربچه‌اى بودم، اما حالا سرم پر از موهاى سفيد شده است.»

پولينا، دختر كوچكى كه به خاطر بيمارى مجبور شده موهایش را از ته بزند، براى بهبود حالش به كوهستان پناه مى‌برد و آن‌جا شفابخش حال نين كوچک و نابينا مى‌شود و با صبرى ستودنى به‌ او خواندن و نوشتن ياد مى‌دهد. پولينا خاطره‌ى كودكى خود نويسنده است كه اين اتفاقات واقعاً برای او افتادند و اين حتى کتاب را عزيزتر مى‌كند. حال و هواى ماجراهاى خانه‌ى پدربزرگ مادربزرگ در كوهستان برفى، آن هم پيش از رسيدن كريسمس خيلى مرا ياد هايدى و تصاوير كودكى خودم مى اندازند. اين روزها كه سرد و تاريک‌اند بيش از هر زمانى دلم مى‌خواهد به ادبيات روشن كودكى پناه ببرم. اگر شما هم اين راه را دوست داريد، به نزديک‌ترين كتابخانه بروید، پولينا را قرض كنيد، براى خودتان چاى بريزيد و غرق جادوى برفى كوهستان شوید.
        

          این کتاب حرف نداره، خیلی خلاصه و مختصر و مفید اصول انسانی رو به زبانی ساده و کودکانه مطرح می‌کنه.
اون یه ستاره‌ای که کم دادم بابت فضای کتاب بود نه به خاطر ضعف نویسنده به خاطر اینکه اون فضا رو با داستان‌هایی مثل هایدی توی ذهن کلیشه شدن.
        

          یک کتاب زیبا، دل‌نشین، زلال و دوست داشتنی.
ماجرای یک دختر یتیم نوجوان که به خاطر بیماری، به کوهپایه می‌رود و روزهای خوبی در کنار پدربزرگ و مادربزرگ و دوست عزیزش سپری می‌کند.

مناسب برای نوجوان
 و دوست داشتنی برای جوان و بزرگسال

«پولینا» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/audiobook/63273
        

          افسوس که دوره پولینا،  هایدی و آن شرلی به سر آمده.  این دختران ساده دل با آرزوهای ریز و درشت و دامن های پف پفی شان،  دوان دوان از کوه ها و دشت ها گذشتند و رفتند و صحنه را به  هری پاتر  باختند. 
(شاید هم هنوز امیدی باشه.  من که سر در نمیارم تو کله  نوجوانهای امروزی چی می گذره).