سلام
داستان کوتاه خوبی هست و در آن از توصیفات روحی و روانی خوبی استفاده شده
جنبه تاریخی و نگاه به آداب و رسوم گذشتگان (مراسم روضه) برایم جالب بود
اما بازی که با ذهن مخاطب می کرد  این بود که فضای گنگی را به تصویر می کشید که اصلا گناه یا صوابش مشخص نیست شاید به خاطر سن کم و نا پختگی شخصیت داستان باشه که به این صورت نویسنده هنر خود را نشان داده هست .
به نظرم نویسنده فقط نویسنده نیست بلکه مربی هم هست و لازمه که تجربیات رو منقل کنه نه فقط حالات رو.
فعلا در مورد نویسنده نظری ندارم چون اول اثری هست که از ایشون خوانده ام
ممنون از توجهتون🌷
        

          بیان حیای یک دختر نسبت به پدرش! و اینکه پدرش حتی یک دست محبت به سرش نکشیده است!
        

          یک داستان با فضایی آشنا...
با خواندن قلم عمو جلال احساس خنکی بهم دست میده...
        

          ▪️یه داستان کوتاه 
خاطره‌ای که یه خانم چهل ساله از سن ۱۳_۱۲ سالگیش روایت کرده.
از تصمیمی گفته که برای اون سن و سال نوجوونی خودش خیلی عجیب بوده و اقرار می‌کنه حالی که در پی اون تصمیم بهش دست داده رو، تا به الان که چهل سالش شده دیگه تجربه نکرده. حیای زیادی دخترک قصه‌ی ما، باعث شد اسم اتفاقی که رقم خورده بود رو گناه بذاره و خجالت بکشه. اما سوال خواننده اینه که آیا واقعا دخترک مرتکب گناه شده بود؟ و خود خواننده جواب میده :  نه!
▪️نظر شخصیم:
احساسات و هیجانات داستان خوب بیان شده بود. با اینکه محیط اطرافم شلوغ و پر سروصدا بود، تا تموم شدن داستان غرقش شده بودم و دوست داشتم بدونم قراره چی پیش بیاد. جو و فضایی که در ذهنم ساخت برام جدید بود و دوست داشتم.
▪️نقل قول:
باز هم آن پیرمردی که وقتی گریه می‌کرد، آدم خیال می‌کرد می‌خندد آمد و سر جای همیشگیش، پای صندلی روضه خوان نشست.

یکی دیگر هم بود که وقتی گریه می‌کرد، صورتش را نمی‌پوشانید. سرش را هم پایین نمی‌انداخت. دیگران همه این‌طور می‌کردند. مثل اینکه خجالت می‌کشیدند کس دیگری اشکشان را ببیند. ولی این یکی نه سرش را پایین می‌انداخت و نه دستش را روی صورتش می‌گرفت.

حتم داشتم که مادر چغلی مرا به پدر نخواهد کرد. چه مادر مهربانی داشتیم! هیچ وقت چغلی ما را نمی‌کرد که هیچ، همیشه هم طرف ما را می‌گرفت.