با کتاب راه می افتی و خیلی طول نمی کشد که میبینی وسط جنگل هستی، چشمت به آزادی در توزلا است و توی جیبت فقط و فقط یک شکلات داری ! شکلاتی که برایت شانس و زندگی می آورد.بافت روایت خیلی خوب و جزئی است و خوب توی ذهن می نشیند. مردانی که پس از مدت طولانی محاصره و در گریز از فاجعه کشتار به مسیر جنگلی و پر مخاطره ای پناه آورده اند تا به آزادی برسند. با دست های خالی ، شکم های خالی تر و چشمانی با ته مایه های امید... آسیب دیده از هیولای جنگ . آن هایی فرصت یافتند زنده باشند که تسلیم نشوند!

پ،ن : سازمان ملل با این تاریخ مستند از نا کارآمدی ها و کمک های مضحکانه اش چه می کند؟!
        

          بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم 
🏘🏚
فکر کن تو شهرت خوش و خرم داری زندگی می‌کنی. این طوری نیست که مشکل نداشته باشی ولی حداقل امنیت و آرامش داری. اما یه روز کسایی که تا دیروز هموطن و همسایه‌ات بودن به شهرت حمله و بعد محاصره‌اش می‌کنن. اگه از شهر بیرون بری، بی‌برو برگرد می‌کشنت. کسی و غذایی و سلاحی هم نمی‌تونه داخل شهر بشه و این وضعیت نه یه روز و یه ماه که چند سال طول می‌کشه. تازه توی شهر هم امنیت نداری. همین‌طوری که داری راه میری ممکنه یه تیرانداز تو رو هدف بگیره و بکشه، یا یه بمبی بیاد تو یه جای شلوغ و صدها نفر رو درجا بکشه، و تو مجبوری از خونه بری بیرون تا از بازار سیاه یه چیزی برای خوردن تهیه کنی... 
💣💣
این صحنه‌ها برای ما غریب نیستن که حصر آبادان و سقوط خرمشهر رو داشتیم، کومله و منافقین رو تو غرب دیدیم، ماجراهای صبرا و شتیلا و جنوب لبنان رو شنیدیم، چند سال همینا رو درباره جایی به وسعت یه کشور، یمن شنیدیم. غریب نیستن اما تکراری هم نیستن. یه بار هم این اتفاق‌ها تو یه کشور کوچیک و سرسبز غربی و برای گروهی از اروپایی افتاد: بوشنیاک‌ها یا اهالی بوسنی. فرانسه، بریتانیا و آلمان صراحتا با هر کمکی به بوسنی مسلمان مخالفت کردن چون معتقد بودند اونها به اروپا تعلق ندارن و نباید یه کشور مستقل مسلمان در این قاره باشه. 
⛔⛔
از ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۵، شهرهای زیادی شاهد حملات و کشتار بودن. اما بعضی از این شهرها منطقه ممنوع اعلام شدن و کسی حق نداشت‌ حمله کنه. یکیشون سربرنیتسا بود که سه سال و ده ماه تو محاصره شدید دووم آورد و در نهایت صربها به بهانه انتقام به شهر حمله کردن. مردم همه از شهر متواری شدن به امید رسیدن به آزادی. باید مسیری ۱۱۰ کیلومتری رو از جنگل و رود و کوه می‌رفتن تا به توزلا برسن؛ بدون آذوقه، بدون امکانات، بدون امنیت و بدون سلاح. از ۱۵ هزار نفر آواره‌ی در جستجوی آزادی، بیش از ۸ هزار نفر هیچ‌وقت به انتهای مسیر نرسیدن. 
این کتاب روایت این افراد بی‌پناهه که از این گروه به اون گروه دست به دست و جلوی چشم کلاه‌آبی‌های هلندی سلاخی شدند. کتاب در اصل یه فیلمنامه بوده، برای همین شاید عناصر داستانی رو چندان به درستی رعایت نکرده. ترجمه متوسطی هم داره. اما برای خوندن و فهمیدن کافیه. 
        

          بسم اللّه الرحمن الرحیم

قلبم درد گرفت 
با اینکه بارها و بارها از بوسنی خوانده بودم، اما این روایت از گروهی که سعی می‌کردند تو جاده مرگ خودشون رو به آزادی برسونن طور دیگه‌ای آدم رو تحت تأثیر قرار می‌ده.

شخصیت رهبر گروه رو دوست داشتم، و اما این کتاب نشون داد تمام افراد جنگ زده اندازه هم مقاوم و شجاع نیستن، و اینکه جنگ فقط صحنه‌های فداکاری و ایثار و ایستادگی نداره بلکه تسلیم، بی‌اعتمادی و خشم هم وجه‌ دیگه‌ای از جنگ هستن.
بعد از تموم شدن کتاب با خودم گفتم کاش طور دیگه‌ای تموم می‌شد ولی یکم بعد به این فکر کردم که چه فرقی می‌کنه کتاب چطور تموم بشه، واقعیت مگه غیر از چیزیه که تاریخ روایت می‌کنه؟ اینکه کتاب چطور تموم بشه تغییری  تو جنایت رخ داده ایجاد می‌کنه؟

(نگران نباشید چیزی اسپویل نشد)

قبل از خوندن کتاب پیشنهاد می‌شه کمی درباره سربرنیتسا، جنگ بوسنی و مارش میرا مطالعه کنید.
پ.ن: من نسخه صوتی این کتاب رو از طاقچه گوش کردم و خیلی راضی بودم.
        

          ۱۵ هزار مسلمان  که از شهرشون بیرون میشن و  قریب به اتفاق شون کشته میشن.
از فلسطین حرف نمی‌زنم از بوسنی و شهر سربرنیتسا میگم.
موقع خوندن کتاب بارها به این فکر کردم که بارها و بارها برای مسلمان ها هلوکاست اتفاق افتاده ولی چیزی که دنیا به عنوان هلوکاست میشناسه فقط نوع تقلبی ش هست😏
واقعا تکان دهنده بود و البته کاش پایان بندی داستان جور دیگه ای بود